.............................

.............................

အိမ္မက္ေလွ

..............................

..............................

"ေထာင္ႏွင့္မိခင္"

ႏိုဝင္ဘာ ၁၃၊ ၁၉၇၆
၁၃၃၈ တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ (၈) ရက္
  
        (၂၉ ၾသဂုတ္ ၁၉၇၆) သားသြားတဲ့ေန႔..................................
   
    ကိုယ့္ေမြးေန႔က ၁၂၇၇ ခု တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ (၈) ရက္။ ဦးလွနဲ႔လက္ထပ္တာက ၁၉၃၉ ခု ႏိုဝင္ဘာလ (၁၃) ရက္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏွစ္ ေမြးရက္နဲ႔ လက္ထပ္ရက္နဲ႔ ထပ္တယ္။ အသက္ (၆၁) ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔။ လက္ထပ္တာ (၃၇) ႏွစ္ ျပည့္တဲ့ေန႔ဟာ ဒီႏိုဝင္ဘာ (၁၃) ရက္ပဲလို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ (၄-၅) ရက္ကတည္းက ႀကိဳတင္သိခဲ့တယ္။ ျမန္မာရက္နဲ႔ အဂၤလိပ္ရက္နဲ႔ကလည္း အကြာသား။ ေမြးေန႔ အဂၤလိပ္ရက္က ၁၉၁၅ ႏိုဝင္ဘာ (၂၉)၊ လက္ထပ္တဲ့ ျမန္မာရက္က ၁၃ဝ၁ ခု တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း (၃) ရက္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဆံုစည္းတိုက္ဆိုင္မႈက နည္းတယ္။ အဲဒီလို နည္းတာထဲက ဒီႏွစ္ဆံုစည္းေနတယ္ဆိုေတာ့ ဦးလွက "မင့္ေမြးေန႔၊တို႔လက္ထပ္တဲ့ေန႔ ဘာလုပ္မလဲ၊ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားထားေလ" တဲ့။ သူသတိေပးလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါရဲ႕။ ဘာလုပ္ခ်င္လိုက္တာလို႔မွ စိတ္ထဲေပၚမလာဘူး။ မတက္ႂကြဘူး။ လံုးလံုး မတက္ႂကြဘူး။ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး ဘက္စံုပါပဲ။
   
    ဘာျဖစ္လို႔ မတက္ႂကြတာလဲလို႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့  " ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔ " ဆိုတာရဲ႕ အဓိပၸာယ္မရွိမႈေၾကာင့္ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ဒီကေန႔ဟာ မေန႔ကနဲ႔ ဘာျခားလို႔လဲ။ နက္ျဖန္နဲ႔ေကာ ဘာျခားမွာလဲ။ ဘာမွမျခားပါဘူး။ အဲ - တစ္ခုခုလုပ္ရင္ေတာ့ အဲဒါဟာ ျခားနားတဲ့အျဖစ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။
   
    ၿပီးေတာ့ - ငါ့အသက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွိလာၿပီ၊ ငါတို႔အိမ္ေထာင္သက္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိလာၿပီ၊ တို႔ေရွ႕ေနရဖို႔ သိပ္အမ်ားႀကီး က်န္မယ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ခုလို ႏွစ္ေယာက္စလံုး က်န္းက်န္းမာမာ ရွိေနတုန္း အလုပ္ေတြ ဖိလုပ္မယ္။ ဘာေတြလုပ္မယ္၊ ဘယ္ေလာက္ၿပီးေအာင္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့   " အဓိဌာန္ " တို႔ ဘာတို႔ကလည္း ဆြဲထုတ္လို႔ေတာင္ မရေအာင္ ျဖစ္ေနလိုက္ေသးတယ္။ အဲဒါက ဘာ့ေၾကာင့္တဲ့လဲ။ အဲဒါကလည္း အလုပ္ခြင္က မေျပလည္မႈေတြလည္း ပါလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ စာေရးတဲ့လူအဖို႔ စကၠဴရဖို႔ ခဲယဥ္းတာ၊ မင္ရဖို႔ ခဲယဥ္းတာဟာ စိတ္ဓာတ္က်စရာ အေကာင္းဆံုးကိစၥပဲ ထင္တယ္။
   
    စစ္ၿပီး ဒီဘက္ေခတ္မွာ ၁၉၆၅ ခုႏွစ္ေလာက္အထိ တစ္ထုပ္ ၁ဝ က်ပ္ေလာက္ ေပးရတဲ့ သတင္းစာ႐ိုက္စကၠဴ (News Print ၂ဝ" ×၃ဝ") ဟာ ကေန႔ေမွာင္ခိုမွာ တစ္ထုပ္ကို ၃ဝဝ က်ပ္က ၃၁ဝ က်ပ္အထိ ေပးဝယ္ေနရတယ္။ ဒါေတာင္ မေန႔တေန႔ကပံုႏွိပ္တိုက္ေတြကို စကၠဴထပ္ေရာင္းထားလို႔ ၃၆ဝ က်ပ္၊ ၃၇ဝ က်ပ္ ေစ်းကေနၿပီး က်သြားတဲ့ စကၠဴေစ်းေပါ့။ အစိုးရဆိုင္က ပံုႏွိပ္သူမ်ားကို အရင္က စက္တစ္လံုး၊ နည္းရင္ စကၠဴ (၂) ထုပ္၊ မ်ားရင္ (၅) ထုပ္၊ (၁ဝ) ထုပ္ လစဥ္ ေရာင္းေနက်ဟာ ဒီႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းကစၿပီး အေရာင္းလံုးလံုး ရပ္သြားတယ္။ အခု (၁၁) လပိုင္းက်မွ စက္တစ္လံုးကို စကၠဴ (၅) ထုပ္နဲ႔ မင္ (၂) ေပါင္စီ ထုတ္ေရာင္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ စကၠဴေမွာင္ခိုေစ်းဟာ တထုပ္ ၃၈ဝ က်ပ္၊ ၃၇ဝ က်ပ္ကေနၿပီး ၃ဝဝ က်ပ္၊ ၃၁ဝ က်ပ္အထိ က်သြားတာ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တခါဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာင္းမယ္
ဆိုတာ မေျပာႏိုင္လို႔ ခုက်တဲ့ေစ်း ၃ဝဝ က်ပ္၊ ၃၁ဝ က်ပ္ဟာ ၾကာၾကာေနမယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ျပန္ၿပီးပိုတက္ဦးမွာပါ။
   
    ႀကီးပြားေရးပၚုႏွိပ္တိုက္က စာအုပ္႐ိုက္ထုတ္ဖို႔ အရင္ကေတာ့ တစ္လစာအုပ္ (၂) အုပ္စာေလာက္ စကၠဴထုတ္ေပးေနက်။ ပံုုျပင္က တစ္အုပ္၊ တျခားစာအုပ္က တစ္အုပ္ေပါ့။ ခုေတာ့ ဒီႏွစ္ထဲ (၁၁) လပိုင္းေရာက္လာၿပီ။   "ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း"တအုပ္စာပဲ စကၠဴရေသးတယ္။ ဒါေတာင္ ေရာင္းေစ်းက ၄၆ က်ပ္ပါတဲ့။
   
    ကုန္ပစၥည္းေတြအားလံုး အဆမတန္ ေစ်းေတြတက္၊ ေငြတန္ဖိုးက က်ခ်င္တိုင္းက်၊ လူေတြရဲ႕ ဝင္ေငြကေတာ့ တက္မလိုက္တဲ့ အတြက္ လူမ်ားစုႀကီး ဒုကၡေတြ႕ေနတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တညည္းထဲညည္းေနၾကေတာ့ ျပက္လံုးးက ဘယ္လုိေပၚလာသလဲဆိုေတာ့ -
   
     " ဒီေခတ္ မတက္တာ ဘာမွမရွိဘူး၊ ဘာမဆို အကုန္တက္ခ်ည္းေနတာပဲ "
     " ဟာ အကုန္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး၊ က်တာတခုတေလေတာ့ ရွိတယ္  "
     " အံမာ ဘာမ်ားက်တာ ရွိသတုန္း ေျပာစမ္း "
     " စိတ္ဓာတ္ စိတ္ဓာတ္ " တဲ့


     " ရွားလိုက္တာကြာ၊ အရာရာပါပဲဟ "
     " ဘာမ်ားေပါတာ ရွိေသးတုန္း "
     " ေပါတာ ၃ - ၄ ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အားလံုး မရွားပါဘူး "
     " ဘာေတြမ်ား ေပါတာတုန္း "
     " သူေတာင္းစား၊ ျပည့္တန္ဆာ၊ အ႐ူး "
    ဒီျပက္လံုးေတြကို ေျပာၾက၊ ရယ္ၾကတယ္ေလ။

    ဘာေတြ ဘယ္ေလာက္ရွားရွား ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းကေတာင္ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကံဖန္လုပ္ခဲ့၊ စာအုပ္ေတြ ႐ိုက္ထုတ္ခဲ့ေသးတာပဲ၊ ပစၥည္းရွားလို႔ခ်ည္း လူက ထံုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနတာေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူဘူး၊ တျခား အေၾကာင္းေတြလည္း ရွိလိမ့္ဦးမယ္။
   
    ရွိပါေသာ္ေကာ၊ ကေန႔ ႏိုဝင္ဘာ (၁၃) ရက္ဆိုေတာ့ သားေလး ဖိုးသံေခ်ာင္း အိမ္ကထြက္သြားတာ ၾသဂုတ္လ (၂၉) ရက္၊ေတာ္သလင္းလဆန္း (၆) ရက္ တနဂၤေႏြေန႔ကမို႔ ကေန႔ဆို ႏွစ္လခြဲရွိသြားၿပီေကာ။
   
    အဲဒီေန႔က သူ႔ကို MI က လာဖမ္းၾကတယ္။ သူလည္း ေခၚရာလိုက္ဖို႔ အိမ္မွာ အိပ္ရာလိပ္နဲ႔ အဝတ္အစား ေဆးဝါးနဲ႔ ျပင္ထားၿပီး အသင့္ထိုင္ေစာင့္ေနတာ၊ လုိက္ဖို႔ပါပဲ။ ႏို႔ေပမယ့္ အဖမ္းလာတဲ့လူေတြက  အိမ္မွာ ရွာတာေဖြတာ (၃) နာရီေက်ာ္ ၾကာေနေလေတာ့ အရင္တခါ သူ (၁၉) ႏွစ္သားက အဖမ္းခံရတုန္းက MI မွာ ခံရပံုေတြ၊ မႏၱေလးေထာင္ အင္းစိန္ေထာင္ေတြမွာ တေယာက္ထဲ ထည့္ခ်ဳပ္ထားတာေတြ၊ ကိုကိုးကြ်န္းက မေသက်န္လို႔ ျပန္လြတ္ရတာေတြ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လႊတ္ေပးခိုင္းလို႔ လြတ္ရတာ) ကို ျပန္သတိရမွာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ထင္ရဲ႕ သူတို႔လစ္ေတာ့ ထြက္ေျပးေရာ။ လူေတြ အမ်ားႀကီး ဝိုင္းထားတ့ဲၾကားက ညေန (၅) နာရီသာသာမွာ ထြက္ေျပးတာ ျဖစ္ေလေတာ့ အေမလုပ္တဲ့ကိုယ္မွာ ရင္ေတြတုန္ ဒူးေတြတုန္ လူကေမာၿပီး က်န္ရစ္ရတယ္။
   
    ဟိုမွာမိတယ္၊ ဒီမွာမိတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြေၾကာင့္ အေမေရာ အေဖပါ မအိပ္ႏိုင္ မစားႏိုင္ခဲ့ရတဲ့ ရက္ေတြလည္း နည္းေရာ့မလား။ စက္တင္ဘာ (၉) ရက္ေန႔ကေတာ့ အိပ္ရာက ႏိုးခါနီးမွာ အိပ္မက္မက္တယ္။ ဖိုးသံေခ်ာင္း ေဘးကင္းရာ ေရာက္သြားၿပီဆိုၿပီး ဆရာေတာ္က ဘုရားခန္းကို လင္းခနဲ လုပ္ျပလိုက္သတဲ့။ အိပ္ရာကႏိုးေတာ့ ေၾသာ္ - တကယ္ပဲ ျဖစ္ပါေစေတာ့လို႔ ဆုေတာင္းမိတယ္။
   
    ပူလိုက္ရတာ၊  ပူလိုက္ရတာ၊  အူတုန္သဲတုန္ ျဖစ္လိုက္ရတာ၊  အခ်ိန္က ကုစားတယ္
ဆိုေပမယ့္  ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ဒီခံရခ်က္  မသက္သာဘူး။ တစ္လတိတိျပည့္တဲ့ေန႔က်မွ  နည္းနည္း
သက္သာသလိုလို ရွိတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ အေမ ဟုတ္လား။
   
    ဒီေသာက ဒီဒုကၡေတြက စိတ္ထဲမွာ အႀကီးအက်ယ္ ေဗာက္ဗက္ခတ္ခဲ့တာ ျဖစ္ေလေတာ့ စာေရးဖို႔ ဘာဖို႔ဆိုတဲ့ တက္ႂကြမႈက က်ကုန္ေတာ့တာေပါ့။
       
    ပစၥည္းရွားတာကိုေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက တဖက္ေခ်ာနဲ႔ စာအုပ္ထြက္ခဲ့တာမ်ိဳး၊ ဦးလွက မိုင္းကိုင္စကၠဴနဲ႔ စာအုပ္ရိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ဟိုက နမူနာယူၾကည့္ ရိုက္စမ္း၊ ေစ်းကိုတြက္ၾကည့္ ဆိုတာမ်ိဳး ခဏခဏ လုပ္ေနတာပဲ။ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း စာအုပ္ကို မိုင္းကိုင္နဲ႔ ထုတ္ၿပီး ေရာင္းတာကိုကပဲ တိုင္းရင္းျဖစ္ လက္လုပ္မိုင္းကိုင္စကၠဴကို ပြဲထုတ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ သေဘာေပါ့။ စာရိုက္ဖို႔စကၠဴ အင္မတန္ရွားလာရင္ေတာ့ မိုင္းကိုင္နဲ႔ စာအုပ္ထြက္ၾကည့္ ရမွာပဲ။       
   
    ကဲ စိတ္ဓာတ္လည္း တက္လာၿပီး စကၠဴျပႆနာလည္း တိုင္းရင္းျဖစ္လက္လုပ္နဲ႔ ေျဖရွင္းမယ္ဆိုရင္ျဖင့္  အလုပ္ျဖစ္ေရာေပါ့။  ဘာလိုေသးသလဲလို႔ ေတြးလိုက္ေတာ့  လိုပါေသး
ေသာ္ေကာ။
   
    ေရးစရာ အေၾကာင္းအရာေလ။
   
    ဘာသာျပန္မလား။ ဘာသာျပန္ကေတာ့ ခုေခတ္ စာေပစိစစ္ေရးက ဆရာေတြ
လုပ္စားတဲ့ အလုပ္တဲ့။ ဘာသာျပန္လို႔ ေကာင္းမယ့္ စာအုပ္မ်ိဳး သူတို႔ပဲ ရတယ္။ ဘယ္ကေနၿပီး ဘယ္သူ႔ဆီကိုပို႔ပို႔ သူတို႔က အရင္ယူ၊ အရင္ဖတ္ၾကည့္၊ ႀကိဳက္ရင္ ဘယ္မွမေပးေတာ့ဘဲ ယူထားလိုက္ၾကေရာဆိုကိုး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ပဲ ဘာသာျပန္ သူတို႔ပဲစိစစ္၊ သူတို႔ပဲ ႐ိုက္ႏွိပ္ခြင့္ျပဳလိုက္သတဲ့။
   
    ကိုယ့္မွာေတာ့ ကိုယ္ျပန္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္မ်ိဳး ခြင့္ျပဳခ်က္မရမွာစိုးလို႔ အလကား အပင္ပန္းခံရတာမ်ိဳး အျဖစ္မခၚႏိုင္တာနဲ႔ ျပန္မၾကည့္ဝံ့ဘူး။ အသာပဲ ေနလိုက္ရတယ္။
   
    ဘာသာမျပန္ဘဲ ကိုယ္ပိုင္ေရးဖို႔သားဖို႔က်ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ရွာရတယ္။
   
    ႏို႔ေပမယ့္  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္  တျခားဟာထက္  စာေရးတာကို ကိုယ္က လုပ္ႏိုင္တာျဖစ္ေလေတာ့ အေၾကာင္းအရာ ရွာေဖြၿပီး ေရးရမွာပဲ။
   
    မေန႔က ဦးစံရီက အသက္ (၇၄) ႏွစ္ျပည့္လို႔ စိန္ပန္း မဟာစည္ရိပ္သာမွာ ဆြမ္းေကြၽးရင္း ထမင္းေကြၽးလို႔ သြားစားခဲ့ရတယ္။  ဆြမ္းစားေက်ာင္းဝရန္တာမွာ  တရားကို  အသက္ငယ္တုန္းရွာမွ အေသခ်မ္းသာမတဲ့။ အသက္ႀကီးေတာ့မွ ရွာမယ္လို႔ ေအာက္ေမ့ရင္ ေနဝင္ခါနီးမွ စပါးလွမ္းသလို ရွိလိမ့္မယ္လို႔ သတိေပးေရးထားတဲ့ စာတပုဒ္ ေတြ႕ခဲ့တယ္။

    စာလည္း ေရးႏိုင္တုန္း စိတ္အားဉာဏ္အား ထက္ေသးတုန္း ေရးရမွာပဲ။ အသက္ႀကီးလာေတာ့ ဇရာက မေနဘူး။ ၾကာေလ ခ်ိဳ႕တဲ့ဆုတ္ယုတ္လာေလ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခက္အခဲေတြၾကားထဲကပဲ ျဖစ္ႏိုင္တာလုပ္လို႔ ရတာကိုေတာ့ လုပ္ေနရမွာပဲေပါ့။

၁၅ - ၁၂ - ၇၆

လူထုေဒၚအမာ

(အေမ လူထုေဒၚအမာ၏ ၉၈ ႏွစ္ျပည့္ ေမြေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ဂါရဝျပဳျခင္းျဖင့္ အလင္းအိမ္မဂၢဇင္း (ဂ်ပန္) မွ စီစဥ္ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ီခဲ့တဲ့ အေမ လူထုေဒၚအမာ ရဲ႔ "ေထာင္ႏွင့္မိခင္" စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖၚျပပါသည္။)

"ေထာင္ႏွင့္မိခင္"
၄ - ၅ -၇၂ သားလြတ္တ့ဲေန႔.....................

မနက္ေစာေစာ ထတယ္။ ကိုေအးၾကည္လည္း ထတယ္။ (၈) နာရီမွာ War Office ေခၚတဲ့ စစ္႐ံုးကို ညီညီကားနဲ႔ (၄)ေယာက္သား သြားၾကတယ္။ တေခါက္တခါမွ သြာဖူးတာ မဟုတ္ေတာ့ အလံျပဘုရားလမ္းကေနၿပီး အေစာင့္ေတြကို ေျပာဝင္တယ္။ ေနာက္ စံုစမ္းေရး႐ံုးဆိုတာကို ရွာတယ္။ ဒီလမ္းထဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုဘက္ကိုသြားလို႔ျပလို႔ အဲဒီျပရာလမ္းဘက္ကို ဆင္းလာရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဝင္မွားခဲ့တာ။ စံုစမ္းေရး႐ံုးဟာ လူတကာ လြယ္လြယ္ဝင္ႏိုင္တဲ့ လမ္းတလမ္းရဲ႕ ထိပ္မွာပဲ ရွိတယ္။ War Office ႀကီးထဲ (လူတိုင္းဝင္မရ) ဝင္တဲ့ မင္းလမ္းမႀကီးေပၚမွာ မဟုတ္ဘူး။ စံုစမ္းေရး႐ံုးကို ညီညီလႊတ္လိုက္တယ္။ ဒုဗိုလ္မႈးႀကီးတင္ဦးနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာၿပီး ေတြ႕ခြင့္ေတာင္းရမွာ။

ညီညီက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မလာဘူး၊ ေနာက္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ ေတြ႕ခြင့္ပံုစံ ကေလး သူ႔ျဖည့္ထားတာကို လာျပတယ္။ ေတြ႕လိုတဲ့ကိစၥ ".. ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ညႊန္ၾကားခ်က္အရ" လို႔ ထည့္ထားတယ္ ဟုတ္ပလားတဲ့။ "ေအး" - လို႔ေျပာေတာ့ တေခါက္ျပန္သြားျပန္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ ေပါက္လာတယ္။ လာၾက။ သူ႔ကားေနာက္က လိုက္ခဲ့ၾကတဲ့။ စစ္႐ံုးဝင္းႀကီးထဲ ကားႏွစ္စီး ေမာင္းဝင္သြားၾကတယ္။ ျမန္မာတျပည္လံုးကို လက္နက္နဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ယႏၱရားရဲ႕ ဗဟို အခ်က္အျခာေဒသႀကီးေပါ့။ စစ္႐ံုးလုပ္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ကားေတြ ရပ္ရမယ့္ေနရာတခုက ကြက္လပ္မွာ ကားရပ္ထားရၿပီး ဦးလွနဲ႔ေဒၚအမာ သူ႔ေနာက္က လိုက္ခဲ့ဆိုလို႔ သူ႔ေနာက္ လိုက္သြားရတယ္။ ကိုေအးၾကည္နဲ႔ ညီညီက ကားေပၚ က်န္ခဲ့တယ္။ စစ္႐ံုးႀကီးေပၚကို က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေလွကားႀကီးေပၚက တက္ရတယ္။ ပထမအထပ္ေရာက္ေတာ့ ႐ံုးခန္းေတြ တခုၿပီးတခုကို ေက်ာ္သြားရတဲ့ အတြင္းစႀကၤ ံလမ္းကေနၿပီး အေဆာက္အဦးႀကီးရဲ႕ အစြန္တေနရာက အခန္းငယ္တခန္းထဲ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီအခန္းထဲမွာ ခဏေစာင့္၊ ေစာင့္ၿပီး လာပါေတာ့ဆိုေတာ့ အခန္းက်ယ္ႀကီးတခန္းထဲ ဝင္သြားရတယ္။ အဲဒီအခန္းဟာ M.I.S. Chief ဒုဗိုလ္မႈးႀကီးတင္ဦးထိုင္တဲ့ အခန္းပဲ။ အထဲက စားပြဲရွည္တခုမွာ ဗိုလ္မႈးႀကီးခ်စ္ခင္ ထိုင္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ထြက္လာေခၚတဲ့ ဒုဗိုလ္မႈးႀကီးတင္ဦးက ဦးလွတို႔နဲ႔ေတြ႕ရေအာင္ ဗိုလ္မႈးႀကီးခ်စ္ခင္လည္း ဒီမွာ ေရာက္ေနသတဲ့။

အခန္းႀကီးက ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေဆးနံရံေတြက သကၠလပ္အစိမ္း လိုက္ကာႀကီးေတြကာလို႔၊ ဒီလိုက္ကာႀကီးေတြကို ခလုပ္ကေန ဖြင့္လိုက္ရင္ ေျမပံုႀကီးေတြ (႐ုပ္ရွင္ထဲကလို) ေပၚလာ မယ္ထင္တယ္။ ခမ္းနားသပ္ရပ္တဲ့ အခန္းႀကီးပါပဲ။

.............................................................

(၄) ေယာက္သား ထိုင္မိၾကေတာ့ "အလႅာပ သလႅာပ" ေတြကို ဒ-ဗ-မ ႀကီးတင္ဦးက ေျပာပါေတာ့တယ္။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ ကေန႔ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူတုိ႔ M.I.S က ဘယ္ေလာက္အထိ သတင္းရထားတယ္ဆိုတာေတြ အမ်ားဆံုး ပါပါတယ္။ သူတို႔ဖမ္းဖူးတဲ့ လူေတြ ဘယ္ကိစၥမွာ ဘယ္ေလာက္ ပါဝင္႐ႈပ္ေထြး ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ဥပမာ - ဗိုလ္လက်္ာကိစၥနဲ႔ေဒၚတင္လိႈင္၊ ဦးႏုတို႔ ျပည္ေျပးအဖြဲ႕ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈကို သူတို႔ ဘယ္ေလာက္သိတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ျပည္ေျပးအဖြဲ႕ဝင္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ေရးမသန္႔ရွင္းမႈေတြကို သူတို႔ ဘယ္ကေလာက္သိတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုလည္း ေျပာတယ္။ ေျပာတဲ့အခါ ၿမိန္ေရရွက္ေရ ရွိလြန္းလို႔ (ဒီလူေတြ ကိုယ့္ဘက္လည္း ဒါမ်ိဳးမွာ အလြန္စိတ္ပ်က္ဖို႔ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေဖာက္ျပန္ပ်က္စီးေနတာ မွန္ပါရဲ႕နဲ႔ ဘယ့္ႏွာေၾကာင့္ ဒီလိုေျပာခ်င္တာပါလိမ့္လို႔ နားေထာင္ရင္း စိတ္ပ်က္မိေသးတယ္။) ေဒါက္တာဗေမာ္တို႔အေၾကာင္းလည္းပါရဲ႕။ ဗကပအေၾကာင္းလည္းပါရဲ႕။

ကိုကိုးကြၽန္း အေၾကာင္းက်ေတာ့ ဓာတ္ပံု Album ယူခဲ့စမ္းေဟ့လို႔ စစ္ဗိုလ္တေယာက္ဆီက လွမ္းေတာင္း လိုက္ၿပီး၊ သားတို႔ ကိုကိုးကြၽန္းက ျပန္ေခၚေတာ့ ကြၽန္းမွာ သေဘၤာပင္ေတြကို ဓားနဲ႔ပိုင္းျဖတ္ထားပစ္ခ့ဲတဲ့ ဓာတ္ပံုကစၿပီး၊ က်ဆံုးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ စိုက္ထူခဲ့တဲ့ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာက္တိုင္ ႀကီးေတြ၊ ထမင္းစားခန္းက Board မွာေရးထားတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ၊ လႈံ႔ေဆာ္ခ်က္ေတြ၊ Monuments ေတြအားးလံုး သူတို႔ ဓာတ္ပံု႐ိုက္လာခဲ့သမွ်ကို ျပတယ္။ ဒီကြၽန္းမွာထားေတာ့ ရဲနဲ႔ေထာင္အမႈထမ္းကပဲ အုပ္ခ်ဳပ္တာမို႔ သားတို႔က ဘယ္သူ႔ကိုမွ မမႈဘဲ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ျဖစ္သြားတဲ့ အေၾကာင္း၊ အင္းစိန္ေထာင္ ျပန္ေခၚၿပီးေတာ့မွ စည္းကမ္းေသဝပ္ ေအာင္ ျပန္လုပ္ယူရတဲ့အေၾကာင္း၊ သူတို႔ကို သေဘၤာနဲ႔ ျပန္ေခၚ လာရာမွာ သေဘၤာေပၚကေန ကုန္းေပၚတက္ၿပီး ကားေတြနဲ႔ေခၚေတာ့ တလမ္းလံုး ေႂကြးေၾကာ္သံေတြ ေႂကြးေၾကာ္လာၾက တဲ့အေၾကာင္း၊ အဲဒီအခ်ိန္က အင္းစိန္ေစ်းဟာ ေဝလီေဝလင္းမွာ လူစည္ေနၿပီျဖစ္လို႔ ေစ်းရွိလူကုန္က ၾကားလိုက္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြလည္း ေျပာတယ္။ ဗိုလ္မႈးႀကီးခ်စ္ခင္ကေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ တရားနာခံပဲလုပ္တယ္။ သိပ္ၿပီး ဝင္မေျပာဘူး။ ဒီပြဲမွာ တကယ္စကားေျပာတဲ့ လူကေတာ့ ဒုဗိုလ္မႈးႀကီးတင္ဦးပါပဲ။ သူက သားတို႔ကို ကိုကိုးကြၽန္း ပို႔တာ၊ အင္းစိန္မွာ ႐ိုက္ပုတ္ညွင္းဆဲ လုပ္ေနတာေတြ အားလံုးဟာ သူတို႔ဘက္က တရားတယ္လို႔ပဲ ေျပာခ်င္သလားေတာ့ မသိဘူး။ သူ႔စကားေတြက မ်ားလြန္းအားႀကီးတာလည္း တေၾကာင္း၊ ကိုယ္က ကိုယ့္သားလြတ္ေရးကိုသာ အာ႐ံုေစာၿပီး အင္းစိန္ေထာင္ အျမန္ဆံုးေရာက္၊ သားကေလးေခၚထုတ္ၿပီးသား ျဖစ္ခ်င္တဲ့ေဇာ၊ အဲဒီအာ႐ံုပဲ ခဏခဏဝင္ေနတာလည္းတေၾကာင္းေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ သူ႔စကားေတြဟာ သယ္သယ္ပိုးပိုးနဲ႔ စည္းလံုးၿပီး ပို႔ေပးတဲ့စကားမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္တယ္မထင္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ "အဲဒါ ငါသိၿပီးသား" ဆိုတဲ့အေပါက္ေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ပါတယ္။ ဒီလူဟာ ျပန္ၾကားေရးက ဗိုလ္မႈးတင္ထြန္းလိုပဲ သူ႔ Subject ကို သူအႏိုင္ဆံုးပဲလို႔ သူ႔ကိုယ္သူ အထင္ႀကီးမႈေတာ့ အျပည့္ရွိတယ္။ MIS ဗိုလ္အျဖစ္နဲ႔ နာမည္ႀကီးမယ္ဆိုရင္လည္း ႀကီးေလာက္ပါရဲ႕။ သူက ဦးလွတို႔ ေဒၚအမာတို႔ေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ဖတ္တယ္။ ခုလည္း ဖတ္တယ္။ စာအေရးအသားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔သူက နည္းယူသတ့ဲ။

ျမတ္စြာဘုရား ရင္က်ိဳး စရာပဲ။ ႏိုင္ငံေရးေဆာင္းပါးေတြ ဘခက္တို႔နာမည္နဲ႔ ေရးေနတာေတြ သူ႔လက္ရာက အမ်ားႀကီးဆိုပါကလည္း။ ဟိုစာအုပ္ႀကီးႏွစ္အုပ္လည္း ဒီလိုေနမယ့္ပံုပါပဲ။ ကိုယ္ကေတာ့ နားသာေထာင္ေနရတယ္။ စိတ္က သူ႔စကားၿပီးပါေစေတာ့ ၿပီးပါေစေတာ့လို႔ခ်ည္း ေအာက္ေမ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔သူက အနီးဆံုးထိုင္ေနတာမို႔ သူေျပာတာ စိတ္မဝင္စားတဲ့ပံုမ်ိဳး ႐ိုင္းေအာင္လည္း ေနမျဖစ္ဘူး။ ကိုယ့္သားက သူတို႔လက္ထဲမွာရွိေနေသးတာ။ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ တိုက္ေသးတယ္။ တနာရီခြဲေလာက္မ်ား ၾကာသလားမသိ။ အဲဒီေတာ့မွ စကားျပတ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဦးလွက "ဦးေလးတို႔သားေလး သြားေခၚခ်ီေတာ့မယ္"တဲ့။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘာေပးပါဦးဆိုတဲ့ ေတာင္းခံသံမ်ိဳး ထြက္မလာပါေစနဲ႔၊ ေတာင္းရင္ ဘာမွ မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ႀကိတ္စိတ္ပူေနတယ္။ "ဟုတ္ကဲ့ ေခၚတာေပါ့" ဆိုမွပဲ ဟင္းက်တယ္။

ဗိုလ္ႀကီးဘမွန္ကို ေခၚသြားပါ။ ဦးေလး သိမွာပါ။ သူ မႏၱေလးမွာ ေနသြားတာပဲတဲ့။ ဘမွန္ကို သိတာေပါ့။ အားႀကီးသိတာေပါ့။ အတင္ လြတ္တုန္းက မ်က္ႏွာခ်င္းေတာင္ ဆံုခဲ့ရေသးတာပဲ။ ဘမွန္က ဒီတခါေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ "ကဲ ဦးေလးတို႔ ႂကြပါတဲ့"။ ဒါနဲ႔ ဗိုလ္မႈးႀကီး ခ်စ္ခင္နဲ႔တင္ဦးကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူ႔အခန္းက ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။

.................................................

ဘမွန္က "ဦးေလးတို႔ ကားပါသလား"တဲ့။ "ပါတယ္"ဆိုေတာ့ ဒါျဖင့္ သူ႔ကားနဲ႔ သူကေရွ႕က သြားမယ္၊ ဦးေလးတို႔ကားက ေနာက္က လိုက္ခဲ့ပါဆိုၿပီး စစ္႐ံုးခ်ဳပ္ကေန အင္းစိန္ဘက္ ဦးတည္ေမာင္းတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ (၉) နာရီခဲြေလာက္ ရွိေရာ့မယ္။ အင္းစိန္ကို မေရာက္တာက ၾကာလွၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ RIT ကိုလည္း ခုမွျမင္ဖူးတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ဒါေတြ ၾကည့္မေနအားဘူး။ သားဆီကို ေရာက္ခ်င္ေဇာပဲ ရွိတယ္။

ငါ့သားကေလး ေခ်ာေခ်ာေမာေမာ လြတ္ပါ့မလား၊ ငါတို႔ရင္ခြင္ထဲ တကယ္မွ ျပန္ေရာက္ပါ့မလား၊ လႊတ္တ့ဲလူက လႊတ္ၿပီဆိုေပမယ့္ ဘာျပဳလို႔ ညာျပဳလို႔ဆိုၿပီး ငါ့သားနဲ႔ မေတြ႔ရဘဲမ်ား ရိွမွာလား၊ က်န္းက်န္းမာမာရိွေကာင္းပါရ႕ဲ ၊ ငါ့သားေလးနဲ႔ ငါတို႔နဲ႔ ဒီတခါေတာ့ တကယ္ေတြ႕ရေတာ့မွာ ဟုတ္ေကာင္းပါရဲ႕နဲ႔ ရင္ထဲက မေရမရာ ဇေဝဇဝါေတြဟာ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ ျဖစ္ေနတာပဲ။ ခရီးကလည္းေဝးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ကားေမာင္းရတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ငါ့သားေလး လြတ္ေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕အၿပီး ေဒၚခင္ႂကြယ္တို႔အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ကတုန္ကရီနဲ႔ ေမာလာလို႔ တုံးလံုးလွဲအိပ္ရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးလိုလည္း တစ္ထစ္ခ် စိတ္လႈပ္ရွားတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ လြတ္ေတာ့မွာဆိုတာဟာ တကယ္မွ အေကာင္အထည္ေပၚလာပါ့မလားလို႔ စိုးရိမ္တဲ့စိတ္မ်ိဳး၊ ဝိုးတိုးဝါးတား မေရမရာနဲ႔ ရင္ေမာေနတာမ်ိဳးခ်ည္းပဲ။ ျဖစ္သင့္တာက ေတြ႕ရေတာ့မယ္ သားေလးနဲ႔ ေတြ႕ရေတာ့မယ္၊ (၆) ႏွစ္ေလာက္ ကြဲေနတဲ့ ငါ့သားေလး ငါ့ရင္ခြင္ထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့မယ္လို႔ဆိုၿပီး ရင္ေတြက ဒိန္းဒိန္းနဲ႔ ခုန္ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ခုေတာ ့ ဒီလို မျဖစ္လာဘူး။ လြတ္မွလြတ္ ပါ့မလား၊ လႊတ္ၿပီဆိုကာမွ သားက အထဲမွာ ေသေနမွာလား၊ တနည္းနည္း ကြဲမွာလားနဲ႔ ဘာမွ စိတ္ခ်လက္ခ် ေတြးလို႔မရဘူး။ အင္းစိန္မိန္းေဂ်းက ဗူးထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို လႊတ္တဲ့အခါ သတင္းစာသမားေတြနဲ႔ ေတြ႕ေပးတဲ့ ေလေအးေပးစက္နဲ႔ အခန္း (Press Room Airconditioned) ထဲကို ကိုယ္လင္မယား၊ ကိုေအးၾကည္နဲ႔ ညီညီကိုပါ ေခၚသြားၿပီး အထိုင္ခိုင္းတယ္။ ဗိုလ္ႀကီးဘမွန္ကေတာ့ သားကိုေခၚဖို႔ ထြက္သြားတယ္။

ေစာင့္လိုက္ရတာ နာရီဝက္ေလာက္လား မသိဘူး။ ဒီထက္ၾကာခ်င္လည္း ၾကာမွာပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ထဲေတာ့ အၾကာႀကီး ေစာင့္ေနရတယ္ ထင္တာပဲ။ ေစာင့္ရင္း ကိုယ္ဝင္ခဲ့တဲ့ အေပါက္ဆီ ကိုလည္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္တယ္။ သူတို႔လာၿပီဆိုရင္ အရင္ဆံုးျမင္ရေအာင္လို႔ေပါ့။ ကိုယ္ထိုင္ရတာက ဒီအေပါက္ေက်ာေပး ထိုင္ရတာမို႔ လည္လိမ္ၿပီး ေမွ်ာ္ရတာပါ။ ၾကာလိုက္တာ၊ ၾကာလိုက္တာ။ သားကေလး ပါလာပါေစေတာ့၊ ဒီေရာက္လာရင္ ဘာလက္မွတ္ထိုးဦး၊ ညာလက္မွတ္ထိုးဦး ဆိုတာမ်ိဳးေတြမ်ား လုပ္ေနဦးမွာလားဆိုတဲ့ ေသာကကလည္း ဝင္ေသး။ တံခါးေပါက္ကို လွည့္ၾကည့္ တာ အခါေပါင္း ဆယ္ခါမကရွိေတာ့ လူသံၾကားလာတယ္။ ဝင္လာၿပီ၊

ဗိုလ္ႀကီးဘမွန္၊ ေနာက္တေယာက္ ေထာင္ပိုင္ဗိုလ္မႈးတင္အုန္း၊ ေနာက္တေယာက္ ဒုေထာင္ပိုင္၊ ေနာက္ တေယာက္ သား။ "အမယ္ေလး သားရယ္" လို႔ စိတ္ထဲကျမည္ရင္း ထိုင္ရာကထၿပီး သားကို ေျပးဖက္တယ္။ သူကၿပံဳးလို႔။ "သားတို႔႐ုပ္ရည္ သီတာမည္သား ေရၾကည္ခ်မ္းျမ တေပါက္က်က မိဘတို႔ဝမ္း ၿငိမ္းစတမ္း" ဆိုတာ သိပ္နည္းေသးတာပဲ။ (၆) ႏွစ္လံုးလံုး တႀကိမ္မွ မေတြ႕ရတဲ့သား။ အင္တာဗ်ဴး ဆိုတဲ့ ေတြ႕ခြင့္ကို မႏၱေလးနဲ႔ အင္းစိန္ေထာင္မွာ သားရွိတုန္းက တေယာက္ေယာက္ဆီ ေတာင္းရင္ ရေလာက္စရာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႕႐ံုေတာ့ ခြင္မေတာင္းလိုပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ဆီမွ ဘာခြင့္မွ မေတာင္းခဲ့ဘူး။ သားေတြ႕ပါရေစ၊ ပစၥည္းပို႔ပါရေစ၊ စာေရးပါရေစ ဘာမွ မေတာင္းဘူး။ သားလႊတ္ေပးပါ ဆိုတာလည္း စာမတင္ႏိုင္ပါဘူး။

(၆) ႏွစ္နီးနီးကြဲေနတဲ့သား သူက ၿပံဳးလို႔ ၿပံဳးလိုက္ေတာ့ သြားတက္ကေလးကလည္းေပၚလို႔၊ အမယ္ေလး ေတာ္ေသးရဲ႕ အရင္႐ုပ္ကေလး မပ်က္ဘူးလို႔ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ ကိုယ္ေမြး ထားတဲ့အထဲ သူက ႐ုပ္ရည္အေခ်ာေမာဆံုး။ သူတို႔ႏွိပ္စက္ ညွင္းပန္းထားလို႔ သြားေတြ နဲ႔သြားတယ္၊ သတက္ကေလး က်ိဳးသြားတယ္ စတဲ့သတင္းေတြက ၾကားထားတာကိုး။

သားကို အားရပါးရ တအားဖက္ထားၿပီး သူ႔လက္ေတြကိုလည္း ဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။ " ငါ့သား အဝသားပါလား" လို႔ ေျပာေတာ့ "ေထာင္နဲ႔တည့္လို႔ေပါ့ အေမရယ္" တဲ့။ " ဒီလို မေျပာစမ္းပါနဲ႔ကြယ္ " လို႔ သူ႔ကို ႐ိုက္မိေသးတယ္။ ရင္ထဲမ်ား နာလိုက္တာ။ ဒင္းတို႔ ေကြၽးထားတဲ့ ထမင္းဟင္းနဲ႔ ဒီလိုသန္သန္စြမ္းစြမ္းျဖစ္ေအာင္ သူေနခဲ့တာကိုး။ သားအမိ သားအဖ ထိုင္ေနၾကတုန္းကို MIS က ဓာတ္ပံု႐ိုက္လိုက္တာ ေထာင့္မ်ိဳးစံုက တျဖတ္ျဖတ္ပဲ။ သားလက္ထဲမွာ ဂံုအိတ္တလံုးနဲ႔ သူ႔ပစၥည္းဆိုတာေတြလည္း ပါလာရဲ႕။ " ကဲ ကြၽန္ေတာ္တို႔သား ေခၚသြားေတာ့မယ္" လို႔ သူ႔အေဖက ေျပာေတာ့ "ေခၚသြားပါေတာ့" တဲ့။

သူတို႔အလႊတ္နဲ႔လႊတ္တာ မဟုတ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းက လႊတ္တာဆိုေတာ့ ဘာေတြညာေတြ သူတို႔လုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္တဲ့ဟာေတြ ဘာမွမခံခဲ့ရဘူးေပ့ါ။ မဟုတ္ရင္ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ ေရးရတာတို႔၊ ဓာတ္ပံု ေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန ႐ိုက္ေနတာတို႔နဲ႔ ေထာင္ တေနကုန္ေအာင္ ခံရတယ္ဆိုပဲ။ ခုေတာ့ သားကို တိုက္ကေနၿပီး "လာ" လို႔ေခၚ၊ "အင့္" ပစၥည္းသိမ္းခဲ့၊ ယူခဲ့ဆိုၿပီး ေစာင္အုပ္ေခၚလာတယ္။ ေစာင္ကဖြင့္ေတာ့ ဗူး၊၊ ဗူးမွာ သူအပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းနဲ႔ပိုက္ဆံယူ၊ တြဲဘက္က မိန္းေဂ်းကို ေခၚလာ၊ မိန္းေရာက္ေတာ့ အေဖအေမနဲ႔ေတြ႕၊ ေတြ႕ေတာ့မွ လြတ္တာလို႔ သူက ရိပ္မိသတဲ့ေလ။

...........................................................

သားကေလးလက္ဆြဲၿပီး အင္းစိန္ေထာင္က ကားနဲ႔ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ သားဟာ ကြဲကြာေနတာ (၆) ႏွစ္ၾကာေပမယ့္ (၆) ႏွစ္ႀကီးလာတဲ့႐ုပ္ မဟုတ္ဘူး။ အရင္ကထက္ နည္းနည္းထြားၿပီး နည္းနည္းဝေနတာပဲ ရွိတယ္။ ေမာင္းအိုးႀကီးေတြ ဘာေတြေတာ့ ဖြဲ႕ေနတယ္ေပ့ါ။ သူ႔မ်က္စိမ်က္ႏွာဟာ အရင္အတိုင္းပဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ရႊင္ရႊင္ျပျပ၊ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္။

တခ်ိဳ႕လူေတြ ေထာင္ကလြတ္လာတယ္ဆိုရင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႀကီး ျဖစ္ေနရွာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ား မ်က္စိၾကည့္တာေတာင္ မေကာင္းဘူး။ တမ်ိဳးႀကီး ေၾကာင္ေနတယ္။ ဖိုးသံကေတာ့ ပကတိမွ တကယ့္ ပကတိပါပဲ။ ႐ုပ္ရည္တြင္လား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ သူနဲ႔ တလေလာက္ အတူေနမိေတာ့ စိတ္ဓာတ္ကလည္း မွန္လိုက္တာ လြန္ပါေရာ။

"သားရယ္ မင္းဟာ ဒါေလာက္အၾကာႀကီး အခ်ဳပ္အေႏွာင္ အႏွိပ္အစက္ခံလာရတာေၾကာင္ မင့္စိတ္ဟာ ဘာမွထိခိုက္ခíတ္ယြင္းမႈ မရွိဘူး။ တခ်ိဳ႕လူေတြမ်ား စိတ္မမွန္ေတာ့ဘူး" လို႔ ေျပာေတာ့ "သူတို႔က ႏိုင္ငံေရး ယံုၾကည္ခ်က္မွ မရွိဘဲ အေမရယ္" တဲ့။ ဟုတ္မွာပဲ - ဟုတ္မွာပဲ။ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ တိုက္ပြဲေတြၾကားက ထြက္လာတဲ့လူမို႔ လူနဲ႔လည္း တသားတည္း ေျမနဲ႔လည္း တသားတည္း။

သားကေလးရဲ႕ ႀကံ့႕ခိုင္ပံုေတြကို ျမင္ရေတာ့ အားရလိုက္တာ၊ ဂုဏ္ယူလိုက္တာ၊ ဝမ္းေျမာက္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ အဲဒီေန႔က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္လာေတာ့ ျပည္လမ္းက ဦးသန္းတင့္၊ စုစုတို႔အိမ္ဝင္ၿပီး ေရေသာက္ၾကတယ္။ စုစုနဲ႔ သားသမီးေတြကို ေတြ႕တယ္။ ဒါ သူတို႔ မေတြ႕ဘူးေသးတဲ့ အစ္ကို ကိုသံေခ်ာင္းပဲလို႔ျပေတာ့ ေစာမြန္ဆင့္နဲ႔ လုလုက "ဒီကိုကိုမွာ အျပစ္မရွိပါဘူး၊ ဒီလို႐ုပ္မ်ိဳးက ရာဇဝတ္မႈ မက်ဴးလြန္ပါဘူး"တဲ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ေရခဲနဲ႔သံပရာရွာလပတ္ရည္ တိုက္တယ္။

အဲဒီမွာပဲ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႕ကို ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ ဦးေအးေမာင္တို႔ အိမ္ကိုေတာ့ သမီးသန္းယဥ္မာ စာေျဖၿပီးလို႔ ထြက္လာရင္ေျပာလိုက္ပါ။ သူ႔ေမာင္လြတ္လာၿပီလို႔ အေျပာခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးေအးၾကည္တို႔အိမ္ကို တန္းျပန္ လာၾကတယ္။ အဲဒီသားကေလး လြတ္တဲ့ေန႔ဟာ သမီးသန္းယဥ္မာ M.D သင္တန္းတက္ဖို႔အတြက္ စာေမးပြဲေျဖရတဲ့ေန႔ပဲ။ ဦးေအးၾကည္အိမ္ ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚက ရင္းခ်ာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကိုလည္း ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ မႏၱေလးကိုလည္းဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ သားဘိုညိဳကို အိမ္ေစာင့္ထားခဲ့ရတာမို႔ " သားေရ တို႔မိတ္ေဆြေတြကို ဖုန္းနဲ႔ဆက္ေျပာလို႔ ရသမွ် ေျပာႏွင့္၊သတင္းေပးႏွင့္ပါလို႔ မွာရတယ္"။ သားဖိုးသံကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လႊတ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္ဆိုတာကို ၁၉၇၁ စက္တင္ဘာလကတည္းက သူ႔အေဖက ေျပာသင့္တဲ့လူေတြကို ေျပာျပထားေတာ့ ဒီသတင္းက မိတ္ေဆြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားအျပင္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံေနရတ့ဲ လူေတြရဲ႔ ေလာကမွာ ေတာ္ေတာ္ပ်ံ႔ႏွံ႔ေနၿပီ။

ဒါေပမဲ့ ၁၉၇၂ ခု ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၂၃) ရက္ေန႔က ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား (၂ဝဝ) ေက်ာ္ ပထမအသုတ္ လႊတ္ရာမွာလည္း သူမပါလာ၊ မတ္လ (၄) ရက္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေရးသမား (၃ဝ) ေက်ာ္ လႊတ္တဲ့ ဒုတိယအသုတ္မွာလည္း သူမပါလာေတာ့ မိတ္ေဆြေတြက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လႊတ္တယ္ဆိုတိုင္း၊ ဖိုးသံေလး ပါပလားလို႔ စာနဲ႔ေရးေမးၾက၊ လူကိုယ္တိုင္ ေမးၾကရတာက ခဏခဏ။

ဒါေၾကာင့္ ဒီတခါ တကယ္လြတ္ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြ သိရေအာင္ သားလြတ္ၿပီဆိုတာကို သတင္းစာမွာ သတင္းပါေစခ်င္တယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ဒါက MIS က လႊတ္ေပးတဲ့အလြတ္မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ သတင္းစာေတြက သတင္းထည့္မေပးႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဖိုးသံလြတ္တဲ့သတင္း သတင္းစာမွာ မပါဘူး။ ဒီသတင္း မပါေပမယ့္ မိတ္ေဆြ သတင္းစာသမားေတြက ဓာတ္ပံုသတင္းလုပ္ၿပီးေတာ့ ထည့္ေပးေသးတယ္။ ျပည္လမ္း လိပ္ခံုး BOC ေကာလိပ္မွာ ေအာင္တိတ္တို႔က (၅ - ၅ - ၇၂) ေန႔က မိုးဦးပန္းခ်ီျပပြဲ ဖြင့္တယ္။ အဲဒီကိုလာပါလို႔ဖိတ္လို႔ သားဖိုးသံရယ္၊ သမီးသန္းယဥ္မာနဲ႔ မတင္ဝင္းရယ္၊ မစိန္ရယ္၊ အေမနဲ႔အေဖရယ္ သြားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ျပပြဲၾကည့္ေနတဲ့ ပံုတပံု ဖိုးသံကို အဓိကထား ႐ိုက္ၿပီး သတင္းစာမွာ ေဖာ္ျပၾကတယ္။ ေၾကးမံုက ေဖာ္ျပတဲ့ပံုက အေကာင္းဆံုး အထင္ေပၚဆံုးပဲ။ ဒီပံုကိုျမင္ေတာ့ ဖိုးသံကို သိသမွ်လူက ဖိုးသံလြတ္ၿပီလို႔ သိၾကတာေပါ့။ သတင္းဓာတ္ပံုဟာ (၈ - ၅ - ၇၂) ေန႔မွာ ပါလာေတာ့ သိတဲ့ မိတ္ေဆြေတြက တည္းေနၾကအိမ္နဲ႔ အပါတင္ေမာင့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ဆက္ေမးလိုက္ၾကတာတဲ့။

အဲဒီေတာ့ ကိုယ္သားအမိသားအေဖက ေလယာဥ္နဲ႔ မႏၱေလးကို ျပန္ခဲ့ၿပီေလ။ (၆ - ၅ - ၇၂) ေန႔မွာပဲ မႏၱေလးက ေဆြမ်ိဳးေတြ ေမွ်ာ္ေနမွာစိုးလို႔ ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ (၅ - ၅ - ၇၂) ေန႔ကေတာ ့ ရန္ကုန္မွာ ပန္းခ်ီျပပဲြၾကည့္ၿပီးေတာ ့ သြားႏႈတ္ဆက္မွေကာင္းမယ့္ အိမ္ေတြကို သြားႏႈတ္ဆက္တယ္။

အဲဒီမွာ မိတ္ေဆြေတြက ဝမ္းသာအားရ ေကြၽးၾက ေမြးၾကလို႔ စားလိုက္ၾကရတာ ဝမ္းေတြမ်ား ပ်က္လို႔၊ ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတို႔ကဆိုရင္ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲခ်က္ၿပီး မနက္ႀကီးက ေမွ်ာ္ေနတာတဲ့။ ညေနမွလာေတာ့ ညေနမွ ေကြၽးတာပဲ။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔ အိမ္ကလည္း မုန္႔ဟင္းခါးေတြ ခ်က္ေကíးတယ္။

ဝတ္လံုဦးေအးေမာင္တို႔ ကလည္း ထမင္းေကíးတာ ဟင္းေတြလိႈင္လို႔၊ ဦးေလးႀကီး ဦးတင္ပြတို႔ကေတာ့ မနက္စာေကíးၿပီး ဒူးရင္းသီးေတြ လိႈင္ေဘာလယ္ ေကြၽးလႊတ္တယ္။ ကိုေအးၾကည္အိမ္မွာလည္း ဖိုးသံလြတ္တယ္ၾကားလို႔ လာၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို မခင္တီက ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တိုက္ရတာ အေမာပဲ၊ အေမနဲ႔အေဖကလည္း တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ဧည့္ခံၾက သေပါ့။

ေနာက္မနက္ေတာ့ (၆ - ၅ - ၇၂) ေန႔မွာ အေစာႀကီးထၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းကို လာခဲ့ၾကတယ္။ ညီညီလင္မယား၊ ဦးသန္းတင္စုစုတို႔နဲ႔ ကေလး (၃) ေယာက္၊ အမာေလးတို႔ သားအဖ၊ ဦးေအးေမာင္၊ ဇဝန - မထားအိနဲ႔ သမီးေထြးေထြးတို႔ လိုက္ပို႔ၾကတယ္။ ဦးေအးေမာင္က ပို႔႐ံုနဲ႔ အားမရေသးလို႔ ကြင္းမွာစားဖို႔တဲ့၊ အသားသြတ္ေပါင္မံု႔၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊ ေကာ္ဖီ၊ ၾကက္ဥေတြ ယူလာေသးတယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ တရားေရးဌာနဝန္ႀကီး ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ ပါလာလို႔ ေလယာဥ္က ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္နဲ႔ အခ်ိန္မွန္ (၆) နာရီခြဲမွာထြက္၊ မႏၱေလးကို (၈) နာရီမွာ ေရာက္ၾကတယ္။

မႏၱေလးေလဆိပ္မွာ ေဆြမ်ိဳးေတြအားလံုးဟာ ႀကိဳေနၾကတယ္။ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္တို႔ ဦးစံေဘာ္တို႔လည္း လာႀကိဳတယ္။ ဒီႀကိဳတဲ့လူထဲက ဘိုညိဳနဲ႔ မိႀကီးကို ဖိုးသံက မမွတ္မိဘူးတ့ဲ။ ဒီႏွစ္ေကာင္က အရမ္းထြားေနၾကတာကိုး။ ဖိုးသံရ႕ဲ အခ်စ္ေတာ္ ဘုန္းႀကီးလည္း ႀကိဳသူထဲမွာ ပါတယ္။ သူလည္း သတင္းရသတ့ဲေလ။ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ပစၥည္းေစာင့္ရင္းနဲ႔ စကားေျပာၾကတယ္။ ေနာက္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ဖိုးသံ ဦးပဥၥင္းကို မိုးတားတိုက္ လိုက္ပို႔တယ္။ ပို႔ခဲ့ရင္း "ဦးဇင္း ဖိုးသံနဲ႔ ေတြ႕ရလို႔ ေက်နပ္ပလား ဘုရား" လို႔ေမးေတာ့ "ေက်ေတာ့ ဘယ္ေက်နပ္ဦးမွာလဲ ဒကာမႀကီးရယ္၊ေက်ာင္းတည၊ႏွစ္ညေလာက္သိပ္ၿပီး စကားေျပာခ်င္ေသးတာေပါ့ " တဲ့။ "ဦးဇင္း အခုေတာ့ ေဘာလံုးပြဲလည္း မလုပ္ေတာ့ဘူးလား" လို႔ေမးေတာ့ "ေကာင္ကေလး မရွိကတည္းက စိတ္မခ်မ္းသာလို႔၊ က်ဳပ္ကြင္းကို လံုးလံုးပိတ္ပစ္လိုက္တယ္" တဲ့။ ဖိုးသံ ကစားရင္ ကြင္းေဘးကလွည့္ရင္း တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ "မင္းတို႔ လူမခ်နဲ႔ေနာ္၊ ငါ့ေကာင္က အ႐ိုးႏုကေလး ရွိေသးတာ" လုိ႔ ေအာ္ရင္း ဖိုးသံကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ဦးပဥၥင္းေလ။ ဒီဦးပဥၥင္းဟာ ဖိုးသံကို ဖမ္းထားတဲ့တခ်ိန္လံုး အိမ္ခဏခဏလာၿပီး သတင္းေမးရွာရတာ အေမာ။ သူ႔မွာ ဖိုးသံရဲ႕သံေယာဇဥ္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးတာ။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဆြေတြမ်ိဳးေတြ ဝိုင္းၿပီးပါလာတဲ့ မံု႔ပဲေတြနဲ႔ ဧည့္ခံရ ေကíးရတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြကလည္း လာၾကေမးၾကပဲ။ အဲဒီလို ဧည့္ေတြလာေနလိုက္တာ တလေလာက္အထိ အေဝးအနီးက မစဲႏိုင္ဘူး။ သားကေလးေျပာျပလို႔ သူခံခဲ့ရတဲ့ (၅) ႏွစ္နဲ႔ (၁ဝ) လ၊ လေပါင္း (၇ဝ)၊ ရက္ေပါင္း (၂၁၂၉) ရက္မွာ တိုက္နဲ႔ကြၽန္းအေတြ႕အႀကံဳေတြကျဖင့္ ရင္နာစရာ၊ ေဒါသျဖစ္စရာ၊ နာၾကည္းစရာ အတိပဲ။ ခံႏုိင္ရည္၊ ဇြဲ၊ သတၱိနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ကျဖင့္ ေျပာင္ပါေပ့သားရယ္။

အေမ့ေခါင္းမာမႈ ငါ့သားက အေမြဆက္ခံထားတာ မွန္ေပမယ့္ အေမကိုယ္တိုင္ ငါ့သားေလာက္ ေျပာင္ေျမာက္ေအာင္ ခံႏိုင္ ရည္ရွိပါ့မလား၊ ယံုၾကည္မႈျပင္းပါ့မလား၊ သံမဏိဟာ မီးထဲခ်မွ သိသာသတဲ့။

လူထုေဒၚအမာ

(အေမ လူထုေဒၚအမာ၏ ၉၈ ႏွစ္ျပည့္ ေမြေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ဂါရဝျပဳျခင္းျဖင့္ အလင္းအိမ္မဂၢဇင္း (ဂ်ပန္) မွ စီစဥ္ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ီခဲ့တဲ့ အေမ လူထုေဒၚအမာ ရဲ႔ "ေထာင္ႏွင့္မိခင္" စာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖၚျပပါသည္။)

' ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေမြးေန႔ ဂုဏ္ျပဳေဆာင္းပါး'

" အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏
၂ဝ၁၃ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၃ရက္ေန႕က်ေရာက္ေသာ
(၉၈) နွစ္ေျမာက္ေမြးေန႕အား ဂုဏ္ျပဳပါ၏။"

က်မ မွတ္မိႏုိင္ေသာ အ႐ြယ္မေရာက္မီကပင္ က်မ၏ဖခင္ ကြယ္လြန္သြားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ “ ေဖေဖဟာ ဘယ္လိုလူစားမ်ဳိးပါလိမ့္ ” ဟူေသာ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ဖခင္၏ဘ၀ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာေပအေထာက္အထားမ်ားကို က်မ စတင္ စုေဆာင္း ေလ့လာဖတ္႐ႈျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေအာက္တြင္ ေဖာ္ျပပါ အတၳဳပၸတၱိစာတမ္းကို ေရးသားရာ၌ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ျခင္း အေထာက္အထားမ်ားကို အဓိကအေျခခံထားပါသည္။ အေၾကာင္းအရာႏွစ္ရပ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍သာလွ်င္ က်မတို႔မိသားစုႏွင့္ ေဖေဖ့အား ေကာင္းစြာသိကြၽမ္းခဲ့သူမ်ားထံမွ သိရွိရေသာ အခ်က္အလက္မ်ား အေပၚတြင္ အေတာ္အသင့္ အေျခခံထားပါသည္။ ေသြးသားနီးကပ္စြာ ေတာ္စပ္သူတဦး၏ အတၳဳပၸတၱိကိုေရးရသည္မွာ မလြယ္ကူပါ။ ဓမၼဓိဌာန္က်က်ေရးႏုိင္မည္ မဟုတ္ဟု အစြပ္စဲြ ခံရႏိုင္ပါသည္။ တကယ္တမ္းတြင္လည္း အတၳဳပၸတၱိေရးသူတို႔သည္ မိမိတို႔ ရွာေဖြစုေဆာင္းရရွိေသာ အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ မိမိတို႔၏ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ဥာဏ္ကို ပံုစံသြင္းေပးခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္၊ အေတြ႔အၾကံဳမ်ား၏ ၾသဇာသက္ေရာက္မႈမွ ကင္းလြတ္ႏုိင္မည္မဟုတ္ပါ။ က်မအေနျဖင့္ က်မဖခင္၏ ႐ုပ္ပံုလႊာ ကို က်မျမင္သည့္အတုိင္း မွန္ကန္စြာ ေပၚလြင္ေစရန္ ႀကိဳးပမ္း ေရးသားထားပါသည္ဟုသာ ေျပာႏုိင္ပါသည္။

ေအာင္ဆန္းကို ျမန္မာႏုိင္ငံ အညာေဒသရွိ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕ကေလး၌ ၁၉၁၅ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၃ ရက္ေန႔ တြင္ ဖြားျမင္ပါသည္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ေတာ္ရွိ ျမန္မာဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ကို ပ်က္သုန္းေစၿပီး ျမန္မာတႏုိင္ငံလံုး ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလက္ေအာက္သို႔ က်ဆင္းေစခဲ့ေသာ တတိယအဂၤလိပ္-ျမန္မာစစ္ပဲြအၿပီး ႏွစ္ေပါင္း(၃၀) အၾကာတြင္ ျဖစ္ပါသည္။

နတ္ေမာက္ နယ္သူနယ္သားမ်ားသည္ ျမန္မာဘုရင္မ်ား၏ အမႈကိုထမ္းေဆာင္သည့္ အစဥ္အလာရွိသူမ်ားျဖစ္၏။ ေအာင္ဆန္း၏ မိခင္မ်ဳိး႐ိုးထဲတြင္ ရာထူးႀကီး မင္းမႈထမ္းအခ်ဳိ႕ ပါ၀င္ခဲ့ပါသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ ဦးဖာသည္ လယ္သမားမ်ဳိး႐ိုးမွျဖစ္ၿပီး ေလာကီေရးရာတြင္ လိမၼာေရးျခားမရွိ၊ စကားမေျပာ တံုဏွိဘာေ၀ ေနတတ္သူတဦး ျဖစ္ ပါသည္။ ဉာဏ္ရည္ေကာင္း၍ စာေပဖက္တြင္ ထူးခြၽန္ေသာ္လည္း စကားနည္းလြန္းသျဖင့္ ဦးဖာသည္ မိမိ၏ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအလုပ္ျဖစ္ေသာ ေရွ႕ေနအလုပ္၌ ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ထက္ျမက္သြက္လက္လွေသာ မိခင္ေဒၚစုသာလွ်င္ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးကို အဓိကတာ၀န္ယူရပါသည္။

ေဒၚစု၏ ဦးေလးေတာ္သူသည္ ၿဗိတိသွ်တို႔ကို ေရွးဦးစြာ ေတာ္လွန္ဆန္႔က်င္ခဲ့ေသာ ျမန္မာအုပ္စုတစုကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ “ဗိုလ္လေရာင္” ေခၚ “ဦးမင္းေရာင္” အား ၿဗိတိသွ်တို႔က ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ လိုက္ပါသည္။ “ကုလားတို႔ ကြၽန္မခံ” ဟူေသာ စိတ္ထားရွိခဲ့သည့္ ထိုရဲရဲေတာက္ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢဳိလ္ႀကီးကား ေအာင္ဆန္းမိသားစုႏွင့္ နယ္သူနယ္သားမ်ား ဂုဏ္ယူစံထား အားက်ဖြယ္ရာ ျဖစ္လာပါသည္။

ညီအကိုေမာင္ႏွမ (၆) ဦး (ကေလးဘ၀ကပင္ ကြယ္လြန္ၾကသူမ်ားအပါအ၀င္ဆိုလွ်င္ ေမြးခ်င္း - ၉ ဦး) အနက္ အေထြးဆံုးျဖစ္သူ ေအာင္ဆန္းသည္ သူကိုယ္တုိင္ေရးခဲ့ေသာ မွတ္တမ္းအရ ညစ္ပတ္ခ်ဴခ်ာ အစားၾကဴး၍ လံုး၀ႏွစ္လိုဖြယ္မဟုတ္ေသာ ကေလးတဦးျဖစ္ပါသည္။ စကားေျပာလည္း ေနာက္က်လွသျဖင့္ မိသားစုက ‘ဆံြ႔အ’ ေနသလားဟူ၍ပင္ ပူပင္ခဲ့ရ၏။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ဆန္းကေလးသည္ ပရိယာယ္မရွိျခင္း၊ အလြန္႐ိုးသား ေျဖာင့္မတ္ျခင္း၊ ဆင္းရဲသူမ်ားအား သနားၾကင္နာတတ္ျခင္း စေသာ ခ်စ္စဖြယ္ စိတ္ဓာတ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္စံုသည္ဟု သူ႔ အား ငယ္စဥ္က ေကာင္းစြာသိခဲ့သူမ်ားႏွင့္ သူ႔မိသားစု၀င္မ်ားက ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကပါသည္။

ေအာင္ဆန္းမိသားစုမွာ ဥာဏ္ရည္ေကာင္းၿပီး ပညာဖက္တြင္ ထြန္းေပါက္သူမ်ားအျဖစ္ နာမည္ေကာင္းရထား ပါသည္။ ေအာင္ဆန္း၏ အကို (၃) ဦးမွာ အသက္ငယ္ငယ္ေလးတြင္ ေက်ာင္းစတက္ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ဆန္းမွာမူ အေမပါတက္မွ ေက်ာင္းတက္မည္ဆိုကာ ကတ္ဖဲ့ေန၏။ စိတ္ဓာတ္ၾကံ႕ခိုင္လွပါသည္ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္ေသာ ေဒၚစုသည္ သားေထြးေလးကို အလြန္ညႇာတာေလ့ရွိၿပီး သူ႔စိတ္ပါမွသာ ေက်ာင္းတက္ပါေစေတာ့ဟု အလိုလိုက္ထားခဲ့၏။

သို႔ျဖင့္ (၈) ႏွစ္သား အ႐ြယ္ေရာက္ေသာအခါမွ ေအာင္ဆန္း ေက်ာင္းတက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ပါေတာ့သည္။ အကိုျဖစ္သူ ေအာင္သန္း ရွင္သာမေဏေဘာင္သို႔ ၀င္ေသာအခါ၌ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေန သံဃာတို႔ဘ၀ကို သေဘာက်၍ေပလား၊ ရွင္ေလာင္းမ်ားစီးသည့္ ကႀကိဳးတန္ဆာ ဆင္ရင္ထားေသာ ျမင္းျဖဴေလးကို သေဘာက်၍လားမသိ၊ ေအာင္ဆန္းက သူလည္း ရွင္ျပဳခ်င္ပါသည္ဟု ဆိုလာပါေတာ့သည္။ လိမၼာပါးနပ္ေသာ အေမက အခြင့္ေကာင္းကို ခ်က္ခ်င္းယူ၍ ရွင္မျပဳမီ စာေရးစာဖတ္တတ္ရန္ လိုမည္ဟု ေထာက္ျပလိုက္ပါသည္။

ေက်ာင္းစတက္သည္ဆိုသည္ႏွင့္ ေအာင္ဆန္းသည္ ထူးခြၽန္ေသာ ေက်ာင္းသားတဦးျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္လာပါသည္။ စာႀကိဳးစား၍ စည္းကမ္း႐ိုေသၿပီး အတန္းထဲတြင္ အစဥ္ ထိပ္တန္းက ရွိေနခဲ့ပါသည္။ ေအာင္ဆန္း၏ ပထမေက်ာင္းမွာ နတ္ေမာက္ ဦးေသာဘိတ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေလာကုတၱရာပညာသာမက ေခတ္သစ္ပညာရပ္အခ်ဳိ႕ကိုပါ သင္ၾကားေပးေသာ ထိုစဥ္အေခၚ ေလာကဓာတ္ေက်ာင္းမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ နတ္ေမာက္ေက်ာင္းတြင္ အဂၤလိပ္စာ သင္ၾကားေပးျခင္းမရွိေပ။

ထိုအခ်ိန္က အထက္တန္းပညာသင္ၾကားရာ၌ လိုအပ္ခ်က္တခုျဖစ္ေသာ အဂၤလိပ္စာကို အကိုႀကီးမ်ားက သင္ထားၿပီးျဖစ္သည့္အတိုင္း ေအာင္ဆန္းကလည္း တတ္ေအာင္သင္မည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားလိုက္၏။ သို႔ျဖင့္ ေအာင္ဆန္းလည္း ေရနံေခ်ာင္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္းသို႔ အသက္ (၁၃) ႏွစ္အ႐ြယ္၌ ေျပာင္းသြားပါသည္။ သားေထြးေလးကို အိမ္မွ ခဲြခြာမသြားေစလိုေသာ ေဒၚစုထံမွ ေရနံေခ်ာင္းေက်ာင္းတက္ခြင့္ရရန္ ေအာင္ဆန္း အစာငတ္ခံဆႏၵျပပဲြေလးတခုကို ဆင္ႏဲႊခဲ့ရပါေသးသည္။

ေရနံေခ်ာင္းေရာက္ေသာအခါ ေက်ာင္းတြင္ ဆရာတဦးအျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနေသာ အကိုႀကီး ဦးဘ၀င္း၏ ထိန္းေက်ာင္း ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္တြင္ ေနခဲ့ရသည္မွာ ေအာင္ဆန္းအတြက္ လြန္စြာမွ ကံေကာင္းပါသည္။ ဦးဘ၀င္းသည္ ညီငယ္ေလး၏ ပညာေရး၊ စား၀တ္ေနေရး၊ အေထြေထြေကာင္းမြန္တိုးတက္ေရးတို႔ကို စည္း ကမ္းရွိရွိ၊ ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ အထူးဂ႐ုစိုက္ခဲ့၏။ ညီျဖစ္သူကလည္း ပညာေရးဖက္တြင္ အားေကာင္းေၾကာင္း ဆက္လက္ျပသကာ အသက္ (၁၅) ႏွစ္အ႐ြယ္၌ သတၱမတန္း စာေမးပဲြတြင္ ဗုဒၶဘာသာစာသင္ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ား၌ ပထမစဲြသူမ်ားအား ခ်ီးျမႇင့္ေသာ ဦးေ႐ႊဘို ေ႐ႊတံဆိပ္ႏွင့္ ပညာသင္ေထာက္ပံ့ေၾကးဆုကို ရရွိခဲ့၏။

အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ားမွာ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အက္ဥပေဒဆန္႔က်င္သပိတ္မွ ထြက္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုအက္ဥပေဒသည္ အခြင့္ထူးခံ လူနည္းစုေလးကိုသာ အထက္တန္းပညာ သင္ၾကားခြင့္ေပးရန္ ရည္႐ြယ္သည္ဟု ဆန္႔က်င္ သူမ်ားကယူဆခဲ့ပါသည္။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမ်ားသည္ ျမန္မာလူငယ္တို႔အား သူတို႔၏ ကိုလိုနီလက္ေအာက္ခံ ဘ၀အေျခအေနကို ႏိုင္ငံေရးအသိတရားအရ ခံစားနားလည္ေစၿပီး၊ ထိုဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လိုစိတ္မ်ား အသည္းႏွလံုးအတြင္းမွ ျဖစ္ေပၚလာရန္ က်ဳိခ်က္ေပးလိုက္ေသာ ေနရာမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ပါသည္။

မိမိ၏ ႏုိင္ငံကို လူမ်ဳိးျခားတို႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္လိုေသာဆႏၵသည္ ေရနံေခ်ာင္း အမ်ဳိးသားေက်ာင္း မတက္မီကာလကပင္ ေအာင္ဆန္း၏စိတ္တြင္ ကိန္းေအာင္းေနခဲ့ပံုရပါသည္။ ကေလးဘ၀က ၿဗိတိသွ်တုိ႔အား ပုန္ကန္ေမာင္းထုတ္ရန္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ၾကံစည္စဥ္းစားခဲ့ပံု၊ တခါတရံ ျပဒါးရွင္လံုးကဲ့သို႔ေသာ တန္ခိုးသိဒၶိရွင္ပစၥည္းမ်ား အကူအညီျဖင့္ ျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးကိုရယူရန္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ပံုအေၾကာင္းကို သူ၏ ကိုယ္ေရးအတၳဳပၸတၱိေဆာင္းပါးတြင္ ေရးသားထားပါသည္။

အမ်ဳိးသားေက်ာင္း၌ ေနစဥ္အတြင္း ႏုိင္ငံေရးေလာက၌ နာမည္ႀကီးေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ား၏ မိန္႔ခြန္းမ်ားကို စိတ္၀င္စားလာၿပီး စကားရည္လုပဲြမ်ားတြင္လည္း ပါ၀င္ဆင္ႏဲႊခဲ့၏။ သူ၏ ေဟာပံုေျပာပံုမွာ အားတက္စရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ကိုင္တြယ္ရမည့္ အေၾကာင္းအရာႏွင့္ပတ္သက္၍ ေသခ်ာေစ့စပ္စြာ ျပင္ဆင္ထားျခင္း၊ ယံုၾကည္ခ်က္ အျပည့္အ၀ရွိျခင္းတို႔ေၾကာင့္ အေဟာေကာင္း၊ အေျပာေကာင္းဟူ၍ နာမည္ရခဲ့၏။

ေက်ာင္းဂ်ာနယ္ စာတည္းအျဖစ္လည္း ေဆာင္႐ြက္ခဲ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ စာသင္ခန္းျပင္ပလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပါ၀င္ေသာ္လည္း တေယာက္တည္း အေတြးနယ္ထဲ နစ္ျမဳပ္ေနတတ္ျခင္း၊ ေနပံုထုိင္ပံု ေထာင့္မက်ဳိးျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ေအာင္ဆန္းကို လူ႔ဂြစာ လူထူးလူဆန္းအျဖစ္ ေက်ာင္းေနဖက္မ်ားက ျမင္ၾကပါသည္။ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္တြင္ တကၠသိုလ္၀င္ စာေမးပဲြ၌ ျမန္မာစာ၊ ပါဠိဘာသာဂုဏ္ ထူးမ်ားျဖင့္ “ေအ” အဆင့္မွ ေအာင္ျမင္ကာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ပညာဆက္သင္ရန္ ေရာက္သြားပါသည္။

ေအာင္ဆန္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ေရာက္လာသည့္ႏွစ္သည္ကား ဆရာစံသူပုန္ကို ၿဗိတိသ်အစိုးရက ေခ်မႈန္းကာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေသဒဏ္ေပးခဲ့ၿပီး တႏွစ္ၾကာကာလကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား ခံစားေနရေသာ အတိဒုကၡမ်ားမွ ေပၚေပါက္လာရေသာ ပုန္ကန္မႈကို ၿဗိတိသ်အစိုးရက ရွင္ဘုရင္ျဖစ္လိုေသာ အယူသည္းသူတေယာက္ ဦးေဆာင္သည့္ ေတာသူေတာင္သား ပုန္ကန္မႈမွ်သာျဖစ္သည္ဟု ေသးသိမ္ေစရန္ ႏွိမ္၍ေဖာ္ျပခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာမ်ားအေနျဖင့္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ပါ၀င္ဆင္ႏဲႊခဲ့သူ မမ်ားျပားေသာ္လည္း ထိုပုန္ကန္မႈအေပၚ အေတာ္ပင္ ဂ႐ုဏာထားၾကပါသည္။ ဆရာစံကို စဲြေဆာင္ႏုိင္စြမ္းရွိသူတဦးအျဖစ္ မျမင္သူမ်ားကပင္ သူပုန္တို႔၏ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ သတၱိေျပာင္ေျမာက္မႈေၾကာင့္ စိတ္လႈပ္ရွားတက္ႂကြခဲ့ရၿပီး အစိုးရ၏ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္း တုံ႔ျပန္မႈမ်ားေၾကာင့္ အေရးနိမ့္သြားရေသာ သူပုန္တို႔ကို မ်ားစြာသနား ၾကင္နာခဲ့ ၾက၏။

ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္မႈ အေစာပိုင္းကာလတြင္ က်င့္သံုးေသာ ၿငိမ္၀ပ္ေအးခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္မွာ အေတာ္အတန္ ေအာင္ျမင္မႈရွိခဲ့ ေသာ္လည္း လူမ်ဳိးျခားႀကီးစိုးမႈကုိ ျမန္မာမ်ားက ေက်နပ္စြာ လက္ခံျခင္းမရွိပါ။ ကိုလိုနီအစိုးရ ပိုမိုခိုင္ျမဲလာသည္ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူမ်ဳိးျခားတို႔၏ ပလႊားေမာက္မာေသာ အမူအက်င့္မ်ားႏွင့္ တုိင္းျပည္အတြက္ စစ္မွန္ေသာ ေကာင္းက်ဳိးကိစၥရပ္တို႔ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈမ်ားသည္ တုိင္းသူျပည္သားတို႔၏ မႏွစ္သက္ မေက်နပ္စိတ္ မ်ားကို ဆြေပးသကဲ့သို႔ ျဖစ္လာပါသည္။

ပထမဦးစြာေပၚထြန္းခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသားေရးရာ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ျမန္မာ့႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ တည္တံ့ခုိင္ျမဲရန္ ႏွင့္ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ရန္ကိုသာ ေဆာင္ရြက္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေခတ္ပညာတတ္ ျမန္မာလူငယ္ အေရအတြက္ မ်ားျပားလာသည္ႏွင့္အမွ် ႏုိင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္မ်ားပါ ေပၚေပါက္လာပါသည္။ ၁၉၀၆ ခုႏွစ္တြင္ တည္ေထာင္ေသာ ဗုဒၶဘာသာကလ်ာဏ ယု၀အသင္း(၀ိုင္အမ္ဘီေအ)သည္ ႏိုင္ငံေရးရာမ်ားကို စတင္ ကိုင္တြယ္ေသာ အဖဲြ႔အစည္းျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သပိတ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ စည္း႐ံုးလႈံ႔ေဆာ္ခဲ့ပါသည္။

အမ်ဳိးသားလႈပ္ရွားမႈ အရွိန္အဟုန္ရလာေသာအခါ ‘၀ိုင္အမ္ဘီေအ’ သည္ ၁၉၂၀ ခုႏွစ္၌ ‘ဂ်ီစီဘီေအ’ အသြင္ သို႔ ကူးေျပာင္းသြားပါသည္။ ပထမဦးဆံုး ေပၚေပါက္လာေသာ အမ်ဳိးသားမဟာမိတ္အဖဲြ႔ဟု ေခၚႏိုင္ပါသည္။ ျမန္မာ့အမ်ဳိးသားေရးရာလႈပ္ရွားမႈကို တုိက္ရည္ခိုက္ရည္သြင္းေပးလိုက္ေသာ ပုဂၢဳိလ္မွာ ဆရာေတာ္ဦးဥတၱမ ျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္၏ စိတ္အားထက္သန္ေသာ လြတ္လပ္ေရးေတာင္းဆိုမႈတို႔ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံတ၀ွမ္းတြင္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပစြာ တက္ႂကြလာပါသည္။သို႔ေသာ္လည္း စုေပါင္းညီညာေသာ လြတ္လပ္ေရးလႈပ္ရွားမႈ ေပၚေပါက္ေစမည့္ အင္အားမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရး အကဲြအျပားမ်ားေၾကာင့္ လြင့္စင္သြားရ၏။

၁၉၂၂ ခုႏွစ္တြင္ (၂၁) ဦးပါတီသည္ ဂ်ီစီဘီေအမွ ခဲြထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ ထပ္မံကဲြၾကျပန္သျဖင့္ ၁၉၂၀ ခု ႏွစ္မ်ား ကုန္ဆံုးခါနီးတြင္ အဖဲြ႔အစည္း (၃) ဖဲြ႔ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။ ၁၉၃၀ ခုႏွစ္မ်ား၏ အစပိုင္းကာလတြင္မူ ၿဗိတိသွ်အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ အိႏၵိယႏုိင္ငံတို႔ ပူးတဲြထားသင့္၊ မထားသင့္ ဟူေသာ “ခဲြေရး-တဲြေရး” ကိစၥအေပၚ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမားမ်ား စိတ္၀င္စားစြာ အျငင္းပြားၾကသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

ထိုႏုိင္ငံေရးသမားမ်ားအနက္ အခ်ဳိ႕မွာ ဆရာစံသူပုန္တို႔အား ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ခုံ႐ံုးတင္စစ္ေဆးရာ၌ သူပုန္မ်ားဘက္မွ ခုခံကာကြယ္ေပးခဲ့သျဖင့္ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားလာသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ ၿငိမ္၍ ေခါင္းငံု႔ခံသည့္ကာလမွာလည္း ဆံုးခန္းသို႔ ဦးတည္လာကာ ထုိးႏွက္တိုက္ခုိက္ျခင္း သေဘာေဆာင္ေသာ နည္းဗ်ဴဟာမ်ားသံုးစဲြရန္ တြန္႔ဆုတ္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေသာ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္ရွိသည့္ မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားလည္း ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခံုေပၚသို႔ ေရာက္ရွိလာပါသည္။

အသက္ (၁၈) ႏွစ္အ႐ြယ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ခပ္႐ိုင္း႐ိုင္း အညာသားကေလးပင္ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတို႔ကိုယ္မိမိတို႔ လူ႔မလိုင္ဟု အထင္ေရာက္ေနၾကၿပီး ေၾကာ့ရွင္း၀ံ့ႂကြားစြာ ၀တ္ဆင္ေနထုိင္ၾကေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ မ်က္ႏွာထား႐ႈသိုးသိုးႏွင့္ အ၀တ္အစား ပိုသီပတ္သီ၀တ္ဆင္ေသာ ေအာင္ဆန္းသည္ အံမ၀င္ဂြင္မက် ျဖစ္ေန၏။ ထို႔အျပင္ သူ႔ထက္သိမ္ေမြ႔ပါးနပ္ေသာ ေက်ာင္းေနဖက္မ်ား၏ ေ၀ဖန္ေနာက္ေျပာင္မႈကိုလည္း ဂ႐ုမစိုက္ေၾကာင္း ေစာစီးစြာေပၚလြင္ေစခဲ့၏။

ေအာင္ဆန္း တကၠသိုလ္ေရာက္စ ပထမႏွစ္ပတ္တြင္ ေက်ာင္းသားသမဂၢမွ စကားရည္လုပဲြတရပ္ က်င္းပပါ သည္။ ထိုစကားရည္လုပဲြအၿပီး၌ ေအာင္ဆန္းသည္ ပရိသတ္အၾကားမွထကာ သူ႔အကို ေအာင္သန္း တင္သြင္းေသာ “ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ႏုိင္ငံေရးမလုပ္သင့္” ဟူသည့္ အဆိုကို ေထာက္ခံလိုက္ပါသည္။ ဤသည္မွာ မိသားစုေသြးစည္းေရး သေဘာေဆာင္သည့္ အျပဳအမူမဟုတ္ပါ။ ယံုၾကည္ခ်က္အရ လုပ္ေဆာင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေအာင္ဆန္း အဂၤလိပ္စကားေျပာရာတြင္ အသံထြက္ အမွားမွားအယြင္းယြင္း ကို႔ယို႔ကားရား ေခ်ာေမြ႔ေျပျပစ္ ျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ သူ႔စကားမ်ားမွာ နားမလည္ႏိုင္သေလာက္ပင္ျဖစ္၏။ ပရိသတ္က ေျပာင္ေလွာင္သေရာ္ ေအာ္ဟစ္ၾကသျဖင့္ အကိုျဖစ္သူ အေတာ္ပင္ အေနရခက္သြား၏။ ေအာင္ဆန္းကမူ ေၾကာက္႐ြံ႕၍ အသံေပ်ာက္ သြားျခင္းမရွိ။ ကဲ့ရဲ႕သံမ်ား၊ ျမန္မာစကားႏွင့္သာေျပာရန္ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း ေအာ္ဟစ္သံမ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈကာ အဆင့္အတန္းမမီေသာ သူ႔အဂၤလိပ္စကားကို ပါဠိအသံုး အႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ျဖည့္စြက္၍ သူေျပာလိုရာအားလံုးကို ၿပီးဆံုးေအာင္ ဆက္လက္ေျပာဆုိသြားပါသည္။

ထိုပထမစကားရည္လုပဲြ အျဖစ္အပ်က္သည္ ေနာင္အတြက္ အစဥ္အလာတရပ္ ခ်မွတ္ေပးလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားပါသည္။ ပရိသတ္က ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်ေနသည့္ၾကားကပင္ သူေျပာလိုရာကို အဂၤလိပ္စကားႏွင့္ေျပာျခင္း၊ သုန္သုန္မႈန္မႈန္ ေနတတ္ျခင္းတို႔ေၾကာင့္ သူသည္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏုိင္ေသာ အ႐ူးတေယာက္ဟူ၍ပင္ နာမည္ရခဲ့၏။

သို႔ေသာ္ ေအာင္ဆန္းသည္ အေ၀ဖန္ခံရမည္ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ၿပီး သူလုပ္ကိုင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားေသာကိစၥမ်ားကို မလုပ္ဘဲေနမည့္ လူမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ ေခတ္ၿပိဳင္ကမၻာတြင္ အဂၤလိပ္စကား အေရးပါပံုကို သိရွိနားလည္သျဖင့္ အဂၤလိပ္စကားကို ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ သံုးစဲြႏုိင္ရန္ သူ ႀကိဳးစား၏။ အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ားကို သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္ျခင္း၊ အျခားသူမ်ား ေျပာပံုဆိုပံုကို နားေထာင္ေလ့လာျခင္း၊ အဂၤလိပ္စာသင္ေက်ာင္းတြင္ ပညာဆည္းပူးခဲ့သူ မိတ္ေဆြရင္းတဦးထံမွ အကူအညီယူျခင္း စသည္တို႔ျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ အညာသားတဦးအတြက္ ထူးျခားေလာက္ေသာ အဂၤလိပ္စကားက်င္လည္မႈကို သူရရွိလာ၏။

ထိုပထမစကားရည္လုပဲြတြင္ ေအာင္ဆန္း ေထာက္ခံခဲ့ေသာအဆိုမွာ သူ၏ ေရရွည္ယံုၾကည္ခ်က္ တရပ္အား ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ကို သတိမူသင့္ပါသည္။ ထိုယံုၾကည္ခ်က္မွာ သံဃာေတာ္မ်ား ႏိုင္ငံေရးတြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း မျပဳသင့္ေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ မကြယ္လြန္မီ တႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔က ေျပာၾကား ခဲ့ေသာ ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ အလယ္ပစၥယံညီလာခံမိန္႔ခြန္း၌ “ဘာသာေရးႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကို ေရာစပ္ပါမူ ဘာသာေရး၏ သေဘာတရားကို ဆန္႔က်င္ရာေရာက္ေပ၏”ဟု ေျပာခဲ့၏။ ရဟန္သံဃာမ်ားအား “အရွင္ဘုရားတို႔က သာသနာေတာ္ေရာင္ ထြန္းေျပာင္ေအာင္ အားထုတ္ေတာ္မူၾကပါ – ကမၻာသူကမၻာသားတို႔ ေမတၱာတရားပြားမ်ား၍ သမစိတၱႏွင့္ ညီရင္းအကို ေမာင္ရင္းႏွမကဲ့သို႔ ေနႏုိင္ၾကပါလိမ့္မည္ -- ဤကဲ့သို႔ေဆာင္႐ြက္မႈသည္ သာသနာ ဖက္ကသာၾကည့္၍ ျမင့္ျမတ္သည္မဟုတ္ပါ၊ တပည့္ေတာ္တို႔၏ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ အျမင့္ျမတ္ဆံုးေသာ ႏုိင္ငံေရး ကို ေဆာင္႐ြက္ရာ ေရာက္ပါသည္ဘုရား” စသျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားခဲ့ပါသည္။

အမ်ားက ႏုိင္ငံေရးသတၱ၀ါ ပကတိအျဖစ္ျဖင့္ျမင္ၾကေသာ ေအာင္ဆန္းမွာ စင္စစ္တြင္ ဘာသာေရး၌ ေလးနက္စြာ တသက္လံုး စိတ္၀င္စားသူပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေရနံေခ်ာင္း၌ ေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ ဖခင္ကြယ္လြန္သြားသျဖင့္ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြကာ ရဟန္းေဘာင္ ၀င္ရန္ပင္ စိတ္ကူးခဲ့ပါသည္။ တကၠသိုလ္ေရာက္စအခ်ိန္ကလည္း အီတလီလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးေလာကနႏၵကို ၾကည္ၫိုေလးစားလွသျဖင့္ ဆရာေတာ္ႏွင့္ အတူလိုက္ၿပီး သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္႐ြက္ရန္ မိခင္ထံ အခြင့္ေတာင္းဖူး၏။ အခြင့္ကား မရခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ေလာကုတၱရာကိစၥမ်ားကို ေအာင္ဆန္း ဆက္လက္၍ ဂ႐ုတစိုက္ အေလးထားပါသည္။

ႏိုင္ငံေရးေလာကထဲသို႔ ေျခစံုပစ္၀င္ၿပီးေနာက္ပိုင္း၌ပင္ သူႏွင့္ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြတဦးအား သူ၏ “သစၥာတရားႏွင့္ လံုး၀ အျပစ္ကင္းစင္မႈ ရွာပံုေတာ္ဘ၀ခရီး” အေၾကာင္းႏွင့္ ကာယကံ၊ ၀စီကံ၊ မေနာကံအရ ႐ိုးေျဖာင့္ႏုိင္ရန္ သတိျပဳႀကိဳးပမ္းေနေၾကာင္းတို႔ကို စာေရး၍ ရွင္းျပဖူးပါသည္။ ေခတ္လူငယ္မ်ား စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အသိတရား ေခါင္းပါးေနသည္ကို စိုးရိမ္မိေၾကာင္း၊ ေလာကဒဏ္လႈိင္းမ်ားကို ၾကံ႕ၾကံ႕ခိုင္ ရင္ဆုိင္တြန္းလွန္ႏုိင္စြမ္းမရွိပါက ထိုအသိတရားမ်ား လံုး၀ကြယ္ေပ်ာက္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ ဗလ မဲြျပာက်ေသာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားမည္ကို စိုးရိမ္ပူပန္မိေၾကာင္း စသျဖင့္လည္း ေရးသားထားပါသည္။

ေအာင္ဆန္းစုၾကည္
ျမန္မာျပန္ - ေဒါက္တာေအာင္ခင္