စာေရးဆရာမ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္
စာေပ ေရးသားျခင္းမွာ ေပ်ာ္ေမြ႕သလို လူမွဳေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို တတ္အားသေရြ႕ ကူညီေလ့ရွိသူ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ဟာ နာေရးကူညီမွဳအသင္း (ရန္ကုန္) ဒု ဥကၠ႒ အျဖစ္ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ေနသလို စိတ္တူကိုယ္တူ မိတ္ေဆြမ်ားနဲ႔ ပူးေပါင္း၍ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္တြင္ သုခရိပ္ၿမံဳ (HIV ကေလးမ်ား ေစာင့္ေ႐ွာက္ေရး ေဂဟာ)၊ ၂၀၁၀ ဧၿပီလတြင္ ဆည္းဆာရိပ္ ဘိုးဘြားရိပ္သာတို႔ကို တည္ေထာင္ ဦးေဆာင္ လုပ္ကိုင္ေနသူတဦး ျဖစ္ပါတယ္။
စာေရးဆရာမ ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္ကို ယေန႔ျမန္မာအယ္ဒီတာ ဦးျမင့္လွိဳင္က ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းထားပါတယ္။
ယေန႔ျမန္မာ။ ။ ပထမဦးဆံုး၊ ဆရာမအေနနဲ႔ လူမႈေရးအလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ ျဖစ္လာတဲ့ စိတ္ကူးေလး ရွင္းျပေပးပါလား။
ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ က်မ လူမႈေရးအလုပ္ေတြလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးတာကေတာ့ က်မ ငယ္စဥ္က က်မတို႔မိသားစုက လူမႈေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ကူညီတာ ဝါသနာ ပါ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မကိုယ္ႏိႈက္ကလည္း စာဖတ္ေတာ့ စာအုပ္ေတြထဲက စာေပအသိေတြ ရတာေပါ့။ ဆရာမႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦး တို႔၊ ေဒၚခင္ႏွင္းယု တို႔ ေပါ့ေနာ္၊ ဒီအထဲက ဥပမာဆိုလို႔ ရိွရင္ က်မ ‘ေမႊး’ ဝတၳဳကို ဖတ္ေတာ့၊ ေမႊးထဲကေနၿပီးေတာ ့ေပါ့ေနာ္ “လူဆိုတာ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔စိတ္နဲ႔ အမ်ားအတြက္ အနစ္နာခံတဲ့စိတ္ကေလးမွ မပါရင္ တျခားသတၱဝါေတြနဲ႔ ဘာမ်ား ထူဦးမွာလဲ” ဆိုတဲ့ စကားလံုးမ်ဳိး ေပါ့၊ ေနာက္ ေဒၚခင္ေဆြဦးရဲ့ “ငွက္ေတြဟာ ပ်ံရင္းနဲ႔ ေသမယ္၊ လူေတြဟာ ႀကံရင္းနဲ႔ ေသမယ္” ဆိုတာမ်ဳိးလိုေပါ့ ေနာ္။ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့၊ ဘာသာတရားနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ၊ ကိုယ္က်င့္သီလနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေပါ့။ ေနာက္တခါက်ေတာ့ လူေတြရဲ႕ ျဖစ္ေနပ်က္ေနတဲ့ ဘဝေတြထဲက ေပါ့ေနာ္၊ ဥပမာ - မိဘမဲ့ကေလးေတြ၊ အိမ္ေထာင္ေရး ၿပိဳကြဲတဲ့ မိသားစုေတြ၊ က်မတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္မွာလည္း ရိွတယ္၊ က်မကိုယ္တိုင္လည္း ခံစားလို႔ရတာေတြလည္း ရိွတယ္။
ၿပီးတဲ့အခါ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့လည္း က်မတို႔က ေစ်းေလာကကဆိုေတာ့ လူတန္းစား စံုတာေပါ့။ လူတန္းစား စံုပါတယ္။ အဲဒီမွာ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ေနာက္တခါ ဘာသာေရး၊ က်န္းမာေရး ေပါ့၊
လိုအပ္တဲ့ေနရာေလးေတြမွာ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္တာေလးေတြ၊ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ - လူ႕အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လုပ္ရတဲ့လုပ္ငန္းကေလးေတြ၊ က်မ ဝါသနာ ပါ ပါတယ္။ ဒီကေနၿပီး တျဖည္းတျဖည္းနဲ႔ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး လုပ္ႏိုင္တဲ့အခါက်ေတာ့ လုပ္ႏိုင္ရင္ လုပ္ႏိုင္သလို မ်ားမ်ားစားစား ပိုၿပီး ေဆာင္ရြက္လာႏိုင္တာ ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္တေယာက္တည္း အေနနဲ႔လည္း က်မ ဒီေလာက္ လုပ္ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ကိုယ္နဲ႔ ေပါင္းတဲ့သင္းတဲ့လူေတြကလည္း ကိုယ္လုပ္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြကို ဝိုင္းၿပီးေတာ့ ပံ့ပိုးၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မအေပၚမွာလည္း ယုံၾကည္စိတ္ေတြ ထားၾကတဲ့အခါက်ေတာ့၊ က်မအေနနဲ႔ လုပ္ရတဲ့အခါ ပိုၿပီးေတာ့ အဆင္ေျပ လြယ္ကူသြားတာေပါ့ ေနာ္။
ယေန႔ျမန္မာ။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ ေနာက္တခု စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာက တခ်ဳိ႕ဆို လူမႈေရးလုပ္တဲ့အခါ အဖြဲ႔အစည္းတခု အေပၚမွာပဲ အဓိကထားၿပီး လုပ္ႏိုင္တာမ်ဳိး ရိွတယ္။ ဆရာမဆိုရင္ သုခရိပ္ၿမံဳမွာလည္း လုပ္ႏိုင္တယ္။ နာေရးမွာလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ ေက်ာင္းေထာင္တာေတြလည္း ရိွေတာ့၊ အဲဒီလိုမ်ိဳး လုပ္ငန္းေတြအားလံုးကို ဆရာမအေနနဲ႔ စနစ္တက် ဘယ္လိုမ်ဳိး စီမံခန္႔ခြဲပါသလဲ။ အဲဒါေလး ရွင္းျပေပးပါလား။
ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ ဒီလိုပါရွင့္။ ပရဟိတလုပ္ငန္းကေတာ့ တခုလုပ္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္ပိုင္းကေတာ့ အဲဒီတခုကို လုပ္ေနရင္းနဲ႔ပဲ အဲဒီေလာကထဲမွာပဲ ဆက္တိုက္ဆက္တိုက္ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေတြ႕လာရတာေပါ့ ေနာ္။ နာေရးကူညီမႈအသင္း က်မ လုပ္ျဖစ္တာကလည္း ဘဘဦးသုခက သူ႕အေတြ႕အႀကံဳေလးေပၚမွာ မူတည္ၿပီးေတာ့ အသင္း မေထာင္ခင္ကတည္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ က်မကို ေျပာျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ နာေရးကူညီမႈအသင္းလုပ္ရင္ ပါဝင္ဖို႔အတြက္ က်မကို စည္းရံုးထားတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မ နာေရးကူညီမႈအသင္းမွာ ပါဝင္ျဖစ္တယ္။
ၿပီးေတာ့ ေစာေစာကေျပာတဲ့ မိဘမဲ့ကေလးေတြဆိုတာလည္းပဲ၊ က်မ မိဘမဲ့ကေလးေတြ ေဂဟာေလးကို အၿမဲတမ္း သြားလာၿပီး က်မႏိုင္တာေလးေတြ လုပ္ေပးခ်င္တာ ေပါ့။ ဥပမာ၊ အမ်ဳိးသမီးေလးမ်ားေဂဟာ ဆိုလို႔ရိွရင္လည္း အရြယ္ မေရာက္တေရာက္ မိန္းကေလးေတြ၊ ကေလးလည္း ကေလးနဲ႔ပတ္သက္တာေတြေပါ့။ အရြယ္ေျပာင္းစမွာပဲ စိတ္ဓာတ္ေရးရာနဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ျမႇင့္တင္ေပးတာေလးေတြ ေပါ့ ေနာ္။ က်မ အဲဒီလို ေလွ်ာက္လုပ္ေနရင္းနဲ႔ မိဘမဲ့ေဂဟာေတြလည္း နီးစပ္လာတယ္ ေလ။ နီးစပ္တဲ့အခါက်ေတာ့၊ က်မ နယ္ေတြ ဘာေတြသြားေတာ့ မိဘမဲ့ကေလးေတြ က်မဆီကို အပ္ႏွံရင္ လိုအပ္တဲ့ေနရာကို ပို႔ေပးတယ္။ အဲဒီလို ပို႔ေပးရာကေန၊ ၂၀၀၄ ေလာက္က်ေတာ့ HIV ပိုး ကူးစက္ခံေနရတဲ့ ကေလးေတြ က်မဆီကို ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီကေလးေတြကို ပို႔စရာေနရာ မရိွဘူး။ ဘယ္သူမွလည္း လက္မခံႏိုင္ဘူး ေပါ့။ ထိန္းသိမ္းဖို႔တြက္ ဝန္ေလးၾကတာ ေပါ့။ ေနာက္တခုက တာဝန္ႀကီးတယ္ ေလ။ အဲဒီလိုခါမ်ဳိးက်ေတာ့ အဲဒီလို ကေလးေတြအတြက္ က်မ ခံစားၿပီးေတာ့ ဒီလိုေဂဟာမ်ဳိးနဲ႔ ဒီကေလးေတြကို ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ ေမြးရင္ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး က်မ စၿပီး စည္းရုံးျဖစ္တာေပါ့။
ဆရာမ ဂ်ဴးတို႔၊ ဆရာမ စုထား တို႔၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာ ေဒၚခင္ေမစု တို႔၊ ဆရာ ဦးေအးမင္းတို႔၊ ေဒၚေရႊဇီးကြက္တို႔ ဆိုတာေပါ့ေနာ္။ က်မတို႔ စ ေထာင္တဲ့ တည္ေထာင္သူေတြ ေပါ့။ အဲဒီလို က်မ စုရုံးၿပီး၊ အားလံုးကလည္း လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ လုပ္ျဖစ္လိုက္လို႔ သုခရိပ္ၿမံဳဆိုတာ ဒီေလာက္ထိ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ‘ဆည္းဆာရိပ္’ ဆိုတဲ့ ခိုကိုးရာမဲ့ဘိုးဘြားရိပ္သာလည္း ဒီလိုပါပဲ။ က်မတို႔ နာေရးကူညီမႈအသင္းမွာ လုပ္ျဖစ္တာ စကတည္းက ခုခ်ိန္ထိဆို ၁၀ ႏွစ္ ေက်ာ္သြားၿပီ ေပါ့။
အဲဒီ နာေရးေတြကို ေလွ်ာက္သယ္ရင္းနဲ႔မွ ဂီလာန လူအိုေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ျပဳစုေနတဲ့ အသက္ေလးငါးဆယ္ သားသမီးေတြနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ဂီလာနေတြက က်န္ခဲ့ၿပီး အသက္ေလးငါးဆယ္ သားသမီးေတြက ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္လို႔ ေရာ၊ အျခားအေၾကာင္းေၾကာင္းနဲ႔ ရုတ္တရက္ ဆံုးသြားတဲ့အခါမွာ ဂီလာနႀကီးေတြဟာ ေခ်းလူးလူး၊ ေသးလူးလူးေတြနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒါေတြကို က်မတို႔ ေတြ႔ရတဲ့အခါ မၾကည့္ရက္ဘူး ေပါ့။ မၾကည့္ရက္လို႔ ဒီ ဂီလာနေတြကို ဘိုးဘြားရိပ္သာ ပို႔ဖို႔ သြားရွာတဲ့အခါက်ေတာ့ ဒီလို မစင္ေတြ သုတ္သင္ေပးရဖို႔တို႔၊ ထမင္းခြံ႕ေကၽြးေပးရဖို႔ တို႔၊ ေရခ်ဳိးေပးဖို႔ တို႔၊ အဲဒီေလာက္ထိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ေဂဟာေတြ မရိွေသးဘူး။ တာဝန္ႀကီးေတာ့ ေလ။
အဲဒါမ်ဳိးေတြ ေတြ႔လာတဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း၊ က်မရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္က သူငယ္ခ်င္ေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ျဖစ္ပါတယ္။ စာေပေလာကက လူေတြလည္း ပါ ပါတယ္။ ေတးဂီတေလာက ဘာညာ ေပါ့။ အဓိကကေတာ့၊ အခုလုပ္ေနတဲ့ ေရွ႕ေနသူငယ္ခ်င္းေတြ ေပါ့။ တိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ကိုယ္တိုင္ပဲ ‘ဆည္းဆာရိပ္’ ဆိုၿပီးေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲမွာရိွတဲ့ အဖိုးအို၊ အဖြားအို၊ မိအို၊ ဖအိုအရြယ္ေတြကို ေနာက္ဆံုးထြက္သက္ကေလးမွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းေလး ျဖစ္ရေအာင္လို႔ ဆည္းဆာရိပ္ကို ထူေထာင္လိုက္တာပါ။
ဒုကၡသည္တေယာက္ကိုေတြ႕ရင္ အဲဒီ ဒုကၡသည္ကို က်မ ဘယ္လိုကူညီရမလဲလို႔ ၾကည့္ပါတယ္။ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့သူေတြရိွရင္ အဲဒီကို က်မ အေရာက္ပို႔ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မကိုယ္ႏႈိက္ကလည္း ပံ့ပိုးပါတယ္။ ကူညီပါတယ္။ တကယ္လို႔ ဘယ္မွာမွ မရိွေတာ့တဲ့ အခါမ်ဳိးက်ရင္ေတာ့ က်မတို႔ဟာ က်မတို႔ပဲ က်န္တဲ့အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး ထူေထာင္လိုက္တာပါ။ အဲဒီလိုနဲ႔ တခုၿပီးတခု လုပ္ျဖစ္သြားတာပါ။
ယေန႔ျမန္မာ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဆရာမက စာလည္း ေရးတယ္၊ ေနာက္တခါ ဒီလိုမ်ဳိး လူမႈကိစၥေတြ လုပ္ကိုင္တဲ့အခါ ဆရာမမွာ စာေရးစရာ ကုန္ၾကမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ရိွမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ၂၀၀၇ မွာ သံဃာေတာ္ေတြကို ပံ့ပိုးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ စာမေရးရတာမ်ဳိး က်ေနာ္တို႔ ၾကားရတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္တဲ့ အခါမ်ဳိးမွာ ဆရာမရဲ႕ ခံစားခ်က္နဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဒီဟာေတြကို ဘယ္လိုမ်ဳိး ကုစားၿပီးေတာ့ ေက်ာ္လႊားသြားႏိုင္သလဲ ဆိုတာေလးလည္း ရွင္းျပေပးလို႔ ရႏိုင္မလား ခင္ဗ်ာ။
ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္။ စာေရးတဲ့လုပ္ငန္းနဲ႔ က်မရဲ႕ ပရဟိတလုပ္ငန္းဆိုတာေလ တခုကို တခု အျပန္အလွန္ အက်ဳိးျပဳတာပါပဲ။ က်မ စာေရးျခင္းအားျဖင့္ က်မ ႀကံဳရေတြ႔ရတဲ့ ဒီ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူေတြေပါ့ေနာ္၊ ဒီ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်မ ေတြ႕ရတဲ့ ရင္ထဲမွာရိွတဲ့ ခံစားရတဲ့ဟာမ်ဳိးေတြလည္း စာအျဖစ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ စာမ်က္ႏွာေပၚ တင္ျဖစ္တာေပါ့။
အဲဒီလို စာေရးတဲ့အခါမွာ က်မရဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္က ဒါေတြကို ဝိုင္း ခံစားၿပီးေတာ့ က်မရဲ႕ ပရဟိတလုပ္ငန္းအတြက္ ကူတာေတြ ရိွပါတယ္။ အဲလိုပဲ ပရဟိတလုပ္ငန္းကလည္း စာေရးတာကို အေထာက္အကူ ျပဳသလို၊ စာေရးျခင္းအားျဖင့္လည္း ပရဟိတလုပ္ငန္း ပိုၿပီးေတာ့ က်ယ္ျပန္႔သြားတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္က်ေတာ့ သံဃာေတြကို ဆြမ္းကပ္တဲ့ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ စာေတြ ပိတ္ပင္ခံရပါတယ္။
စာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဟာေျပာပြဲေတြေရာ၊ ၿပီးတဲ့ခါက်ေတာ့ စာအုပ္စာေပေတြေပၚမွာ က်မတို႔ရဲ႕ ဓာတ္ပံုကေလးေတြ တစြန္းတစပါရင္ပဲ ပိတ္တာတို႔၊ ဖယ္တာတို႔ ေပါ့၊ အဲလိုေတြ က်မတို႔ ခံစားရတယ္။ အဲဒီလို ခံစားတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း က်မတို႔ စာေရးခ်င္ေပမယ့္ေပါ့ ေနာ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒါဟာ မဟုတ္တာလုပ္တာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ က်မတို႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္တာကိုေတာင္မွ က်မတို႔ႏိုင္ငံ အစိုးရက ေနၿပီးေတာ့ က်မတို႔ရဲ႕ အႏုပညာကို ပိတ္ပင္လိုက္တဲ့အတြက္ က်မတို႔ အမ်ားႀကီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လို႔ ဒါကို ထိုင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းေနရုံနဲ႔ က်မရဲ႕လုပ္ငန္းေတြ လစ္ဟင္းသြားမယ့္အစားေတာ့၊ က်မက စာမေရးျဖစ္တဲ့အတြက္ စာေရးတဲ့အခ်ိန္ေရာ၊ ပရဟိတလုပ္တဲ့အခ်ိန္ေရာ ပရဟိတကုိ ပို လုပ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီလို လုပ္ျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း အခု ေနာက္ပိုင္မွာ က်မ စာေရးတာ နည္းနည္း က်ဲသြားတာေပါ့။
ယေန႔ျမန္မာ။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ အခု ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ျပည္သူ႕ဂုဏ္ရည္အတြက္ ဆရာမအေနနဲ႔ ေနာက္ဆံုးဆန္ခါတင္စာရင္းမွာ ပါတယ္။ ဆရာမရဲ့ သုခရိပ္ၿမံဳကလည္း ပါတယ္ဆိုေတာ့၊ ျပည္ပႏိုင္ငံရွိ အဖြဲ႔အစည္းတခုက ဆရာမတို႔ကို ဆုခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ ေရြးခ်ယ္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဆရာမရဲ႕ ခံစားခ်က္ေလးကို သိပါရေစ ခင္ဗ်ာ။
ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္။ ။ ဟုတ္ကဲ့။ ဒီအတြက္ေတာ့ေလ က်မ ေတာ္ေတာ္လည္း ေက်နပ္ပါတယ္။ ပီတိလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့၊ က်မတို႔ အခက္အခဲေတြကို ေက်ာ္လႊားခဲ့ရတာ အမ်ားႀကီး ပါ။ နာေရးအသင္းဆိုလည္း နာေရးအသင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရိွပါတယ္။ ကိုေက်ာ္သူတို႔ က်မတို႔ အတိုက္အခိုက္ေတြ ခံရတာ၊ ေနာ္၊ အဖမ္းအဆီးေတာင္ ခံရမလို၊ ေထာင္ေတာင္ က်မလိုလို၊ ေထာင္ႏႈတ္ခမ္းနင္းၿပီး လုပ္ရတာမ်ဳိးေပါ့။ သုခရိပ္ၿမံဳ ဆိုလို႔ရိွရင္လည္း အခုလို ပြင့္လင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွသာ က်မတို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းလုပ္ၿပီး မွတ္ပံုတင္ေတြ ရလာတာ။ တရားမဝင္ခင္က ဖြင့္တယ္ဆိုရင္ပဲ လာၿပီးေတာ့ သိမ္းဆည္းမွဳ တို႔၊ ၿခိမ္းေျခာက္မွဳ တို႔ အမ်ားႀကီး ခံရတာ။ က်မတို႔ေတြ အမ်ားႀကီး အတိုက္အခံ လုပ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ပရဟိတ လုပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ က်မတို႔ ေတာ္ေတာ္ကို ဆင္းရဲပင္ပန္းႀကီးစြာနဲ႔ လုပ္ရတာပါ။
အဲဒီလို လုပ္ရတဲ့အေပၚမွာ ျပည္တြင္းက က်မတို႔အစိုးရက သူပုန္ေလာက္ သေဘာထားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းမွာရိွတဲ့ အလွဴရွင္ေတြကလည္း က်မတို႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္၊ လုပ္ငန္းေတြကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ အားေပးသလို၊ ျပည္ပမွာရိွတဲ့ က်မတို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြကလည္း က်မတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳၿပီးေတာ့ ဒီလိုဇြဲနဲ႔ လုပ္ကိုင္ေနတာကို အားေပးၾကတယ္၊ ေထာက္ခံၾကတယ္၊ ယံုၾကည္ၾကတယ္ဆိုတာဟာ က်မတို႔အတြက္ မေဖာ္ျပႏိုင္တဲ့ပီတိပါ ပဲ။ ဆု ရသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆု မရသည္ျဖစ္ေစ ဒီလိုမ်ိဳး က်မတို႔အေပၚမွာ ေစတနာထားတဲ့အတြက္ က်မက ပီတိျဖစ္ပါတယ္။ သိပ္လည္း ဝမ္းသာပါတယ္။
ယေန႔ျမန္မာ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ဆရာမတို႔ လုပ္ငန္းေတြကို ပံ့ပိုးေနတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ ေနာက္ အခုလိုမ်ိဳး ျပည္ပက ျမန္မာမိသားစု အသိုင္းအဝိုင္းေတြကို ဆရာမအေနနဲ႔ စကားလက္ေဆာင္ တခုခု ေျပာေပးပါလား။
ေဒၚသန္းျမင့္ေအာင္။ ။ ဟုတ္ကဲ့ ရွင့္။ ဒီ အခုအခ်ိန္အခါမွာ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ က်မတို႔လုပ္သေလာက္ ေအာင္ျမင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ လုပ္ရတဲ့အတြက္ ဘိုးဘြားေတြ၊ မိဘမဲ့ကေလးေတြ၊ HIV ကူးစက္ခံေနရတဲ့ ေဝဒနာသည္ေတြ၊ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အခက္အခဲရိွေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ လုပ္တဲ့လုပ္ငန္းေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ပါ၊ ေနာက္ အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြ၊ အနာႀကီးေရာဂါ ဆက္ခံလာသူေတြ၊ သူတို႔သားသမီးေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးကိစၥေတြ ေပါ့ေနာ္၊ က်မတို႔ တဦးတဖြဲ႕က တာဝန္ခံ လုပ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့၊ လွဴၾကတန္းၾကတဲ့ အလွဴရွင္ေတြက က်မတို႔လုပ္သမွ်အေပၚ ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာနဲ႔ လွဴၾကတဲ့အတြက္ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈက မနည္းပါဘူး။ တကယ္ အက်ဳိးခံစားရတဲ့လူေတြက တကယ္ အက်ဳိးရိွပါတယ္။ လွဴတဲ့လူေတြလည္း အက်ဳိးရိွပါတယ္။ က်မတို႔ လုပ္ငန္းေတြကို ယံုၾကည္စြာ လွဴဒါန္း အားေပးၾကတဲ့သူေတြကို အထူးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
က်မတေယာက္အေနနဲ႔လည္း အမ်ားအတြက္ လူျဖစ္ရတဲ့ဘဝမွာ က်မ ေက်နပ္ပါတယ္။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့လည္း က်မ အမ်ားအတြက္ လူ လုပ္သြားပါမယ္။ လူ႔ဘဝရဲ႕ သက္တမ္းတေလွ်ာက္မွာ အမ်ားအတြက္ပဲ ရပ္တည္သြားမယ္လို႔ က်မစိတ္ထဲမွာ ဆႏၵရိွပါတယ္။ ဘယ္သူ ယံုၾကည္သည္ျဖစ္ေစ၊ မယံုၾကည္သည္ျဖစ္ေစ က်မတို႔ကို ေနာက္ကေနၿပီး ေထာက္ခံအားေပးေနတဲ့ က်မတို႔ရဲ႕ ျပည္သူလူထု အမ်ဳိးသမီး၊ အမ်ိဳးသားေတြ၊ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွာ ရိွၾကတဲ့ အမ်ဳိးသမီး၊ အမ်ဳိးသားေတြဟာ ေထာက္ခံ ယံုၾကည္ အားေပးေနတဲ့အတြက္ ဒီ အလုပ္ကို အသက္ထက္ဆံုး ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ အမ်ားအတြက္ပဲ လုပ္သြားပါမယ္။ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ္က်ဳိးမရွာဘူးဆိုတာ ဂတိေပး ေျပာၾကားလိုပါတယ္။
ယေန႔ျမန္မာ။ ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ။
source..... ယေန႔ျမန္မာ
No comments:
Post a Comment