က်ေနာ့္အိမ္နီးနားခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ

က်ေနာ္တို႔ မိသားစုနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတို႔မိ သားစုဟာ ေဆြရင္းမ်ိဳးရင္းလိုပဲ ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က ရန္ကုန္မွာေန၊ က်ေနာ္တို႔က မႏၱေလးမွာေနဆိုေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေတြ႕ခ်င္ရင္ မိုင္၄၀၀ခရီးသြားမွ ေတြ႕ၾကရ ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံေၾကာင့္ပဲ ေျပာရမလား၊ ေရစက္ေၾကာင့္ပဲ ေျပာရမလား၊ ဦးေလး (က်ေနာ္ကသူ႔ကို အၿမဲဦးေလးလို႔ပဲ ေခၚ ပါတယ္)နဲ႔ အိမ္ခ်င္းေပ ၄၀ေလာက္အကြာမွာ ေနခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒါ ၀ေဒသ ပန္ဆန္း(အခု အေခၚ ပန္ခမ္း) မွာပါ။

ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ အဲဒီတုန္းက ဗဟိုစခန္းဟာ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္၊ နမ့္ခါေခ်ာင္း ေကြ႔ပတ္စီးဆင္းသြားတဲ့ ေခ်ာင္းအေကြ႔က ေတာင္ေစာင္း၊ ေတာင္ထိပ္မွာတည္႐ွိပါတယ္။ နယ္စပ္မ်ဥ္းက အဲဒီေခ်ာင္းရဲ႕ အလယ္တည့္တည့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီစခန္းမွာ က်ေနာ္ေနတဲ့ အခန္းနဲ႔ ဦးေလးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံေနတဲ့ အခန္းဟာ ေျခလွမ္း၂၀ေလာက္ပဲကြာ ပါတယ္။ ေခၚခ်င္ရင္ ေအာ္ေခၚဖို႔ေတာင္ မလုိတဲ့အကြာအေ၀းပါ။ 

အဲဒီလို ကာလေတြမွာ က်ေနာ္ သတိျပဳမိတဲ့ ဦးေလးအေၾကာင္းေတြ ေရးပါ့မယ္။ ဦးေလးဟာ မနက္ေစာေစာထလာတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး က်န္းမာေရးေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေနတဲ့ေနရာရဲ႕ ေအာက္မွာက တသြင္သြင္းစီးဆင္း ေနတဲ့ နမ့္ခါေခ်ာင္းထဲကို ေလွ်ာဆင္းသြားတဲ့ ေတာင္ခါးပန္းေလးပါ။ ေနာက္ၿပီးေခ်ာင္းရဲ႕ တဘက္မွာေတာ့ အလားတူ ဆင္ေျခေလွ်ာေတာင္ခါးပန္းနဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ထဲက ႐ွမ္း႐ြာေလးတ႐ြာ ႐ွိပါတယ္။ ဟိုဘက္ေတာင္ေစာင္းနဲ႔ ဒီဘက္ေတာင္ေစာင္းဟာ မီတာ၃-၄၀၀ေလာက္ ကြာမယ္ ထင္ပါတယ္။ အေတာ္က်ယ္ၿပီး ႐ွည္လ်ားတဲ့ လွ်ိဳၾကား ေခ်ာင္း႐ိုး ႐ႈခင္းဟာ သာယာ လွပတယ္လို႔ေျပာရမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေလထုဟာလည္း သန္႔႐ွင္းလွတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

ဦးေလးက အဲဒီ႐ႈခင္းကို မ်က္ႏွာမူၿပီး မနက္တိုင္း ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ပါတယ္။ ေဒၚေဒၚ ေဒၚသန္းစိန္(ဦးေလးရဲ႕ဇနီး)ကေတာ့ မနက္တိုင္း ဘုရား႐ွိခိုး ပါတယ္။ တရက္မပ်က္ပါဘူး။ ေဒၚေဒၚက ညမွာလည္း ဘုရား႐ွိခိုးၿပီးမွ အိပ္ရာ၀င္တာပါ။ ဦးေလးဟာ အဲဒီလို ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ၿပီးရင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ေတာ့ မနက္စာ ထမင္းစားေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔အားလံုး တေန႔မွာ ထမင္း၂နပ္ပဲ စားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မနက္၉နာရီေလာက္မွာတစ္နပ္၊ ညေန ၅နာရီေလာက္မွာတစ္နပ္၊ ဒါနဲ႔ ၿပီးတာပါပဲ။

ဦးေလးက အဲဒီတုန္းက ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္လည္းျဖစ္၊ စစ္ေကာ္မ႐ွင္အဖြဲ႔၀င္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေလးတို႕လို ေခါင္းေဆာင္ေတြရတဲ့ ရိကၡာဟာ ဆန္နဲ႔ဆီမွာ က်န္ သာမန္ရဲေဘာ္ေတြ ရတဲ့ႏႈန္းနဲ႔ အတူတူ တစ္ႏႈန္းထဲျဖစ္ၿပီး ဟင္းဖိုးမွာ (ဗမာေငြ) ဆယ္က်ပ္ေလာက္ ပိုပါတယ္။

ဘာမွမမ်ားပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ေစ်းပတ္တိုင္း(ငါးရက္တေစ်းပါ) အသားငါးစားခ်င္မွ စားႏိုင္တာပါ။ ဒီေတာ့ ေနာက္တန္းစခန္းမွာ အိမ္ေထာင္ေတြဟာ ဟင္းခင္းေလးစိုက္၊ ၾကက္ေမြး လုပ္ၾကပါတယ္။ လူလြတ္ေတြကလည္း ဘံုစိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးလုပ္ၾကပါတယ္။ ဦးေလးတို႔ အိမ္မွာေတာ့ အဓိကအားျဖင့္ ေဒၚေဒၚက လုပ္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဦးေလးလည္းအားရင္၊ ႀကံဳရင္ ေပါက္ျပားေပါက္ ေရေလာင္း၊ ၾကက္စာေကၽြး လုပ္ရပါတယ္။ ၾကက္ေမြးတယ္ဆုိလို႔ အထင္မႀကီးပါနဲ႔။ မ်ားလွမွ ေလးငါးေျခာက္ေကာင္ပါ။ အဲဒီမွာ ၾကက္ေမြးတယ္ဆိုတာက ေလွာင္ မေမြးႏိုင္ပါဘူး။ အစာမတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ လႊတ္ေမြးရတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ညေနေစာင္းရင္ ၾကက္ေတြကို ၾကက္ၿခံထဲျပန္၀င္ေစရပါတယ္။ ေတာေၾကာင္က ေန႔ခင္းမွာေတာင္ ဆြဲတတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မ်ိုးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရန္သူေတြကို၀ိုင္းပတ္ ေခ်မႈန္းခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ဦးေလးတေယာက္ကို တခါတေလမွာ သူ႔ကိုယ္ရံ၊ သူ႔ဇနီးတို႔နဲ႔ အတူ ၾကက္ေတြ ၀ိုင္းပတ္ေမာင္းသြင္းေနတာ၊ ၾကက္ကို ဖမ္းဖို႔ ၀ိုင္းေျခာက္ေပးေနတာလည္း ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။

ေတာ္လွန္ေရးေဒသေရာက္တဲ့ ဦးေလးအဖို႔ အေနအထိုင္ အစားအေသာက္ အခက္အခဲ၊ ႐ုပ္၀တၳဳ အကန္႔အသတ္ရွိမႈ ေတာင္တက္ရတဲ့ အခက္အခဲစတာေတြဟာ သူ႔အတြက္ မႈစရာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ လံုး၀ မေက်ာ္လႊားႏိုင္တဲ့ အခက္အခဲ တခု႐ွိပါတယ္။ အဲဒါက ဘာသာစကားပါပဲ။ အစည္းအေ၀းတခုလုပ္ရင္ ဘာသာ၂မ်ိဳး ၃မ်ိဳးျပန္ရတဲ့ အရပ္ေဒသမွာ သူ႔အဖို႔ ေန႔စဥ္လိုပဲ ဒီျပႆနာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရပါတယ္။ တခါတေလ သူ႔ကိုယ္ရံ ရဲေဘာ္ေလးနဲ႔ သူနဲ႔ စကားမေပါက္လို႔ ေျခဟန္ လက္ဟန္ေတြနဲ႔ ဗ်ာမ်ားေနတဲ့ ဦးေလးရဲ႕ပံုကို ေတြ႕ရင္ မၿပံဳးပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြကို အကူအညီ ေတာင္းရပါတယ္။ ၀ရဲေဘာ္ေလးေတြရဲ႕ ဗမာစကား ေရခ်ိန္ကလည္း အကန္႔အသတ္႐ွိေတာ့ အခက္အခဲက မေသးပါဘူး။ အဲဒီ ၀ရဲေဘာ္ ေလးေတြက ၁၇ႏွစ္-၁၈ႏွစ္အ႐ြယ္ေလးေတြ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီ ရဲေဘာ္ေလးေတြကို ဦးေလးက သူ႔ထံုးစံအတိုင္း ခါးညႊတ္ၿပီး သူျဖစ္ခ်င္တာကို ခင္ဗ်ားေတြ က်ေနာ္ေတြနဲ႔ ေျပာေနတတ္ပါတယ္။ ဘာသာစကားျပႆနာေၾကာင့္ ဦးေလး မၾကာခဏ ႀကံဳေတြ႕ရတဲ့ ေနာက္အခက္အခဲတခုက ထမင္းစာပြဲ၊ ဧည့္ခံပြဲေတြမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သူမ်ားေတြက ဦးေလးကို လူႀကီးမို႔ တေလးတစား ဦးဦးဖ်ားဖ်ား အတူ အရက္ေသာက္ခိုင္း(တို႔စ္လုပ္)ရင္ အရက္မေသာက္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္တဲ့ ဦးေလး ခမ်ာ ဒုကၡေတြ႔ေတာ့တာပါပဲ။ ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ အဲဒီလိုျငင္းေနတဲ့ ဦးေလးရဲ႕ပံုကိုက သူ႔႐ိုးသားမႈကို ေဖာ္ျပတာမို႔ သူ႔စကားကို နားမလည္တဲ့ တျခားလူေတြကလည္း ၿပံဳးၾက နားလည္းၾကပါတယ္။

ဦးေလးကို အမ်ားဆံုး ေတြ႔ရတတ္တာကေတာ့ သူခရီးမထြက္၊ အစည္းအေ၀းမတက္ဘူးဆိုရင္ ေျမပံုေတြဖတ္ ေနတာ၊ စာၾကည့္ေနတာ၊ မွတ္စုကူးေနတာပါပဲ။ ဦးေလးကို အလကားေနတာ၊ အလဟႆအခ်ိန္ႁဖုန္းေနတာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ ဦးေလးမွာ ၀တၱရားတခုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ကိစၥတစ္ခုကေတာ့ ဧည့္ခံစကား ေျပာရတာပါ။ ၿမိဳ႕က ေတာခိုလာတဲ့ လူေတြ၊ ၀ေဒသကို လာေရာက္ၾကတဲ့ တျခားေဒသေတြက တပ္ေပါင္းစုရဲေဘာ္ေတြဟာ ဦးေလးကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္၊ စကား ေျပာခ်င္ၾကပါတယ္။သူတို႔ဟာ ဦးေလးဆီက ေမးမကုန္တဲ့ ဗဟုသုတေတြကို နားေထာင္ခ်င္ၾကတာကိုး။ ဒါေပမဲ့ ဦးေလးက ျပန္ေမးတာကလည္း နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္အရပ္က လာတဲ့လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ဦးေလးအဖို႔ အေျခအေန နားလည္ယူႏိုင္တဲ့ ေရေသာက္ျမစ္ခ်ည့္ ျဖစ္ေနပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကေန႔အထိ က်ေနာ္ျမင္ေယာင္ေနတဲ့ ဦးေလးလႈပ္႐ွားပံုေလးက ိုေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဗဟို႐ံုး စခန္းနဲ႔ တစ္မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ အေ႐ွ႕ေျမာက္စစ္ေဒသဌာနခ်ဳပ္ကို အစည္းအေ၀းသြားတက္တဲ့ ဦးေလးရဲ႕ပံုေလးပါ။ သူနဲ႔ သူ႔ကိုယ္ရံ ၀ရဲေဘာ္ေလး၊ တေယာက္က ပစၥတိုခါးခ်ိတ္၊ စာေစာင္စာတန္းေတြ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲမွာထည့္လို႔၊ ေနာက္ တေယာက္က ေအေက ၄၇ေသနတ္ကို ပံုခံုးမွာလြယ္လို႔၊ ေခ်ာင္း႐ိုးတေလွ်ာက္ ေတာင္ေစာင္းလမ္းကေလးအတိုင္း ကုတ္ကုတ္ ကုတ္ကုတ္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ စကားမေပါက္ၾကေလေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္လည္း စကားမေျပာပဲ သြားၾကတာ ေတာင္ေစာင္းအေကြ႕ေလးမွာ ကြယ္သြားေတာ့မွ ျမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ညေနေစာင္းလို႔ ျပန္လာေတာ့လည္း ဒီပံုပါပဲ။

စပါးႏွံမ်ားဟာ စပါးအသီး ႂကြယ္၀ေလ ညႊတ္ေလဆိုသလိုပဲ လူေတြဟာလည္း တန္ဘိုး႐ွိေလ ႐ိုးသားႏွိမ့္ခ်ေလလို႔ ဆိုရမယ္ထင္ပါတယ္။

ဖိုးသံ (လူထု)
[ျပည္တြင္းကထုတ္တဲ့ Myanmar Independent ဂ်ာနယ္ အမွတ္ (၃) ေအာက္တိုဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၂ မွ ကူးယူေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။]
source... Aye Win's Facebook