ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ႏွင့္
ၾကီးျပင္းခဲ့ေသာ ဖီနစ္ငွက္မ်ား
ၾကီးျပင္းခဲ့ေသာ ဖီနစ္ငွက္မ်ား
( အပိုင္း ၁ )
” က်ေနာ့္မွာ အတၱဆိုလို ့ မခင္ဦးကို ခ်စ္ခဲ့မိတာ တစ္ခုပဲ
ရွိပါတယ္ဗ်ာ ”
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္(၁၉၂၀-၁၉၇၈)
” က်ေနာ့္မွာ အတၱဆိုလို ့ မခင္ဦးကို ခ်စ္ခဲ့မိတာ တစ္ခုပဲ
ရွိပါတယ္ဗ်ာ ”
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္(၁၉၂၀-၁၉၇၈)
က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္ဘ၀သည္၊ ” ဗ ” ငါးလုံးႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထို” ဗထက္ၿခိဳက္ ” ငါးလုံးထဲတြင္၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္လည္းပါ၀င္ေလသည္။
က်ေနာ္တို ့ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အိပ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို ့မွာ က်ေနာ္တို ့
ေလးစား အားက် အတုယူခဲ့ရေသာ အလြမ္းဇာတ္ေတြလည္း တစ္ေလွႀကီးရွိခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္တို ့ငယ္ငယ္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ၊ ပထမဆုံးအႀကိမ္ အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္သြားၾက
သည္။ ၁၉၇၆ မတ္လ၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္အေရးအခင္း၊ မိွဳင္းရာျပည့္အေရးအခင္းေတြႏွင့္။
အခုရရွိထားၾကတဲ့ နာမည္ေတြနဲ ့ပဲ အတိတ္ကိုျပန္လွန္ရရင္၊ ဒီတုန္းက ပုသိမ္ေထာင္ထဲမွာ၊ စိုးအိမ္၊ စိုးေနလင္း၊ ေျမႏု၊ က်ေနာ္တို ့ေတြ အတူတူ။
က်ေနာ္တို ့ခ်င္းအယူအဆေရးရာ(လက္၀ဲအယူအဆပါ) ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၾကတဲ့အခါ၊ စိုးအိမ္က က်ေနာ့္အယူအဆကို ေပ်ာ့တယ္၊ ႏုတယ္ ဆိုၿပီး၊ ဒါကို သူကအားမရခ်င္ဘူး။
ဒီေတာ့ စိုးအိမ္က က်ေနာ့္အေပၚ ”ဒီေကာင္က ဒဂုန္တာရာနဲ ့သခင္ဗဟိန္း စပ္ေဖာက္ထားတဲ့ေကာင္“လို ့ ေကာတတ္သည္။
က်ေနာ္တို ့ခ်စ္သည့္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုဗဟိန္းကို က်ေနာ္တို ့ဘ၀ေတြထဲမွာ၊ ရင္ဘတ္ထဲ ထည့္ထားတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။ က်ေနာ္တို ့ကိုဗဟိန္းကိုခ်စ္တဲ့အထဲမွာ အႏုပညာဆန္တာလည္း ပါသည္။ ေရာမန္တစ္ျဖစ္တယ္ေပါ ့။ ေရာမန္တစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့သူက “ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္“ တဲ့အခါ၊ က်ေနာ္တို ့လူငယ္ဘ၀မွာ အားက်မဆုံးေတာ့။ ေလးစားမဆုံးေတာ့။
၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပုံႀကီးၿပီးလို ့၊ ၁၉၃၉ အဂၤလိပ္အခက္၊ ဗမာ့အခ်က္၊ ႏိုင္ငံျခားက လက္နက္ အကူအညီ၊ စစ္ေရးအကူအညီရွာဖို ့၊ တကသ ယူနီယံ အေဆာက္အအုံထဲက ထြက္လာတဲ့ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ ့။ ကိုဗဟိန္းနဲ ့ဆရာဒဂုန္တာရာတို ့ႏွစ္ေယာက္၊ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဥကၠ႒ေမာ္တို ့နဲ ့ဆက္သြယ္ဖို ့၊ တရုတ္-ဗမာနယ္စပ္ ယူနန္ျပည္နယ္ဘက္ကိုထြက္ခဲ့ၾကတယ္။
ရွမ္းျပည္ အေရွ ့ေျမာက္ပိုင္း၊ လားရွဳိးလမ္းမႀကီးေပၚမွာလို ့ဆိုတယ္။ တစ္ညသား လကလည္း အလြန္ သာေနတယ္။ ကိုဗဟိန္းက အင္းလ်ားမွာကတည္းက လသာရင္ လေရာင္ကိုခံစားေနက်။
ဒီတုန္းမွာ ကိုဗဟိန္းဆီက ”ကိုေဌးၿမိဳင္“ တဲ့။(ဆရာဒဂုန္တာရာ ရဲ ့နာမည္ရင္းက ေဌးၿမိဳင္ပါ) “ဒီလို လသာေနေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့လာတယ္ဗ်ာ“
ဆရာဒဂုန္တာရာက၊ အင္း…ကိုဗဟိန္းေတာ့ ရန္ကုန္မွာက်န္ရစ္တဲ့ သူ ့ရည္းစား မခင္ႀကီးအေၾကာင္း ေျပာေတာ့မွာပဲလို ့ထင္လိုက္သတဲ့။ ဒီလိုထင္ရေအာင္လည္း၊ သူနဲ ့ကိုဗဟိန္း အထက္ဗမာျပည္ကို၊ အညာဆန္ သေဘၤာႀကီးနဲ ့တစ္ၿမိဳ ့၀င္ တစ္ၿမိဳ ့ထြက္ စည္းရံုးေရးခရီးထြက္ၾကေတာ့၊ ရန္ကုန္ကေန ဆရာဒဂုန္တာရာ ၀ယ္လာတဲ့ စာေရးစကၠဴ၊ စာအိတ္နဲ ့တံဆိပ္ေခါင္းေတြ၊ ကိုဗဟိန္း သူ ့ရည္းစားမခင္ႀကီးဆီ၊ စာအေစာင္ေစာင္ေရး၊ ေရာက္ရာဆိပ္ကမ္းမွာ စာတိုက္ပုံးထဲထည့္နဲ ့၊ မႏၱေလးမေရာက္ခင္ ေျပာင္ပါေရာလား။ ဒါေၾကာင့္ပဲ၊ ဆရာ ဒဂုန္တာရာ လားရွဳိးလမ္းညမွာ၊ ကိုဗဟိန္း မခင္ႀကီးဋီကာခ်ဲ ့ေတာ့မယ္လို ့ထင္မွာေပါ ့။ သို ့ေသာ္၊ ဒါေပမဲ့…။
” ဒီေတာ့ဗ်ာ၊ ကိုေဌးၿမိုင္၊ ဒီလိုၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားနဲ ့က်ေနာ္၊ လီနင္ရဲ ့အစိုးရနဲ ့ ေတာ္လွန္ေရးစာအုပ္အေၾကာင္းေဆြးေႏြးရေအာင္“
ေသဟဲ့ နႏၵိယ။ ဆရာဒဂုန္တာရာ ပက္လက္လန္ခဲ့မွာေသခ်ာတယ္။ က်ေနာ္တို ့လည္းပက္လက္လန္ သြားတာပါပဲ။ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။ ကဲ…ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းလိုက္တဲ့ ကိုဗဟိန္းပါလဲ။ လေရာင္ထဲမွာမွ သူုက State and Revolution က်မ္းကိုေဆြးေႏြးခ်င္ေနျပန္သတဲ့။ လႊတ္လွသေပါ ့။ ဒါက က်ေနာ္တို ့ခ်စ္ခဲ့၊ ေလးစားခဲ့တဲ့၊ တကသ။ ဗကသ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ သခင္ဗဟိန္းပဲ။
ေနာက္တစ္ေယာက္၊ က်ေနာ္တို ့အသည္းစြဲ။ သူက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္းဆန္းပဲေပါ ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို ့က၊ ဆရာဒဂုန္တာရာရဲ ့“ေအာင္ဆန္း(သို ့မဟုတ္)အရိုင္း“ကိုဖတ္ၿပီး ပိုနားလည္သြားတယ္။ ပိုၿပီးလည္းခ်စ္လာတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ သူ ့အတၳဳပၹတၱိထဲမွာ “အရိုင္းသည္ လြတ္လပ္၏။ ရဲရင့္၏။ ေျဖာင့္မတ္ တည္ၾကည္ရိုးသား၏“ လို ့ေရးခဲ့ဖူးတာပဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုက်ေတာ့ ကိုဗဟိန္းနဲ ့မတူ၊ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္တယ္လို ့အရင္ျမင္ၾကတယ္။ ၾကမ္းတယ္လို ့ ဆိုတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုၾကမ္းတယ္၊ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္တယ္လို ့ျမင္တဲ့သူက “ေရာမန္တစ္ျဖစ္“ ျဖစ္သြားတဲ့အခါ က်ျပန္ေတာ့လည္း...။
ဂ်ပန္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ။ အဂၤလိပ္အေျပး၊ ဂ်ပန္အ၀င္၊ ေရႊေတာင္ၾကားက အိမ္ႀကီးတစ္လုံးထဲမွာ။ ဆရာ ဒဂုန္တာရာတို ့လူငယ္တစ္သိုက္ စႏၵရားတီး၊ အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ဆိုေနၾကတဲ့အခ်ိန္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ၀င္လာၿပီး၊ ဘာမေျပာ ညာမေျပာ ျဗဳန္းဆို “ေဟ့လူေတြ၊ ေတာ္ၾကစမ္း၊ ဒီအခ်ိန္က ခ်စ္တာႀကိဳက္တာေတြ ဆိုရ မယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး။ ရဲစိတ္ရဲမာန္တက္မယ့္သီခ်င္းေတြဆိုရမွာဗ်“
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားေရာ။ အခန္းထဲကလူေတြ အံ့အားသင့္ၿပီးက်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေပၚစိတ္မဆိုးၾက၊ မၿငိဳျငင္ၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ေနာက္ေတာ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလည္း၊ ေဒၚခင္ၾကည္နဲ ့အိမ္ေထာင္လည္းက်ေရာ၊ တစ္ေန ့သားေပါ ့ေလ၊ ဆရာဒဂုန္တာရာ စႏၵရားတီးေနတဲ့အနားလာၿပီး၊ ညင္ညင္သာသာကေလးနဲ ့“ ကိုေဌးၿမိဳင္၊ ကဥၥနသီခ်င္းတီးစမ္းပါဗ်ာ“ လို ့ေျပာပါသတဲ့။
အခုေတာ့ က်ေနာ္တို ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ ့လို ့သြားပါၿပီ။ အရိုင္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခ်စ္နဲ ့တို ့ထိ လိုက္လို ့လည္းျဖစ္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေနာက္ပိုင္းမွာ “ အႏုပညာမပါရင္ အိမ္ေထာင္ေရးဟာ တာရွည္မခံဘူး။ ေတာ္လ်န္ေရးမွာလည္း အႏုပညာပါရမယ္။ အႏုပညာမပါရင္ ေတာ္လွန္ေရးမေအာင္ျမင္ႏိုင္ဘူး" ေျပာခဲ့တာေပါ ့။
က်ေနာ္တို ့ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုခ်စ္တာ၊ အဲဒီလိုလြမ္းစရာေတြရွိလို ့ခ်စ္ၾကတာပါ။
က်ေနာ္တို ့ရဲ ့ေက်ာင္းသားဘ၀ဟာ၊ ကိုဗဟိန္း၊ ကိုေအာင္ဆန္းတို ့ရဲ ့“ဗကသ“ ကေန၊ ေနာက္ပိုင္း သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္ေအာင္ဆန္းတို ့ရဲ ့“ဗကပ“ အထိတိုင္ပဲမဟုတ္လား။ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္(ဗကသမ်ားအဖြဲ ့ခ်ဳပ္) ABFSU ကေန၊ ေနာက္ဆုံး ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ(BCP) အထိ ဆိုပါေတာ့။
၁၉၃၉ သခင္ဗဟိန္းပါ၀င္တဲ့၊ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ ့ပထမဦးဆုံး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပဲမဟုတ္လား။ သို ့ေသာ္…ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ကြန္ျမဴနစ္ပါတီက ႏုတ္ထြက္ၿပီး၊ ဖဆပလ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ဥကၠ႒ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကိုဗဟိန္းက ပါတီမွာပဲက်န္ခဲ့ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဖဆပလ အဖြဲ ့ခ်ဳပ္ၾကီးထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ၊ ကိုဗဟိန္းက မႏၱေလးေဆးရံုႀကီးေပၚမွာပါ။ ေနာက္ဆုံးမွာ ကိုဗဟိန္း ႏွလုံးေရာဂါနဲ ့မႏၱေလးေဆးရံုႀကီးမွာပဲ ကြယ္လြန္သြားပါတယ္။ ၁၉၄၆ ဒီဇင္ဘာ။
“ဟိန္း“ နဲ ့“ဆန္း“ ရဲ ့အျဖစ္က ရင္နင့္စရာပါ။ ႏွေျမာတသ ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္စရာပါ။
က်ေနာ္တို ့ဟာ၊ က်ေနာ္တို ့ေခတ္ႀကီးက ျပ႒ာန္းေပးထားတဲ့အတိုင္း၊ လက္၀ဲအယူအဆေတြနဲ ့လူျဖစ္ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို၀န္ခံရမယ္။ ဒီအယူအဆနဲ ့ပဲ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္(၇၄-၇၅-၇၆ မ်ိဳးဆက္) ဟာ ေန၀င္း-စန္းယု စစ္အာဏာရွင္အစိုးရကို ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို ့ေခတ္မွာ၊ က်ေနာ္တို ့ဟာ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့လူငယ္ဘ၀ကို ပီပီသသ“ငယ္“ ခဲ့ၾက။ ရဲရဲရင့္ရင့္ “နီ“ ခဲ့ၾက။ ဒီအတြက္ ဆုလာဘ္ကေတာ့ ရာသက္ပန္ေက်ာင္းေတြအထုတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ေထာင္ေတြတန္းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္က်ခဲ့ရတယ္။
(ကိုဆလိုင္းတင္ေမာင္ဦး ႀကိဳးစင္ေပၚတက္ခဲ့ရတယ္)
ဒါေပမဲ့…က်ေနာ္တို ့ဘယ္ေတာ့မွဦးမညႊတ္ခဲ့ဘူး။ေနာက္လည္းမဆုတ္ခဲ့ဘူး။ ေက်ာင္းသားစိတ္ဓာတ္၊ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္၊ ဆဲဗင္းဂ်ဴလိုင္စိတ္ဓာတ္ဟာ အရွံဳးမေပး၊ ဒူးမေထာက္ခဲ့ဘူး။ က်ေနာ္တို ့စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ အေတြးအေခၚေတြဟာ အၿမဲထက္ျမက္ခိုင္မာေနတယ္။ ရွင္သန္ႏိုးၾကားေနတယ္။ ဒီလိုထက္ျမက္ခိုင္မာေနေအာင္၊ ရွင္သန္ႏိုးၾကားေနေအာင္၊ တိုးတက္ေတာ္လွန္တဲ့စာေပေတြက၊ ထိန္းေက်ာင္းေမြးျမဴပုံသြင္းေပးခဲ့ တာပါပဲ။
အဲဒီလို တိုးတက္ေတာ္လွန္တဲ့စာေပေတြထဲမွာ၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့စာအုပ္ေတြလည္း၊
အဓိကနဲ ့အေရးအႀကီးအခန္းက႑မွာပါ၀င္ခဲ့တာပါ။
( အပိုင္း ၂ )
” လူတစ္ေယာက္ရဲ ့တန္ဖိုးကို
သူျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားေနတဲ့ေခတ္ႀကီးက
သူ ့ပခုံးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို
သူဘယ္ေလာက္သယ္ပိုးထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ ့
တိုင္းတာရမွာပဲ “
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္(၁၉၂၀-၁၉၇၈)
[ မကြယ္လြန္မီ သားအားေျပာၾကားခ်က္မ်ား မွ ]
” လူတစ္ေယာက္ရဲ ့တန္ဖိုးကို
သူျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားေနတဲ့ေခတ္ႀကီးက
သူ ့ပခုံးေပၚတင္ေပးလိုက္တဲ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္ကို
သူဘယ္ေလာက္သယ္ပိုးထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္နဲ ့
တိုင္းတာရမွာပဲ “
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္(၁၉၂၀-၁၉၇၈)
[ မကြယ္လြန္မီ သားအားေျပာၾကားခ်က္မ်ား မွ ]
ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို က်ေနာ္တို ့ခ်စ္တာဟာလည္း၊ လြမ္းစရာေကာင္းလို ့ပါ။
“က်ေနာ့္မွာ အတၱဆိုလို ့ မခင္ဦးကိုခ်စ္ခဲ့မိတာ တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္ဗ်ာ“ တဲ့။ သူ ့အတၱကလည္း နည္းလြန္လြန္း လိုက္တာေနာ္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဟာ တကယ့္ကိုပဲ သူေတာ္စင္တစ္ဦး၊ လူဘုန္းႀကီးတစ္ပါး လိုပါ။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္နဲ ့ပတ္သက္လို ့လြမ္းစရာတစ္ခုကလည္း ဆရာ ့သားႀကီး(က်ေနာ္တို ့ရဲေဘာ္) ကိုဗဟိန္းေအာင္ တစ္ဆင့္ျပန္ေျပာျပလို ့ၾကားခဲ့ရဖူးပါတယ္။
၁၉၄၅။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက စစ္ေရးတာ၀န္ခံ၊ သခင္စိုးက ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္ခံ၊ သခင္သန္းထြန္းက ႏိုင္ငံျခားဆက္သြယ္ေရးတာ၀န္ခံ ဆိုၿပီး၊ “ဖတပလ“ ဖြဲ ့လို ့၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ဆင္ႏႊဲၾကေတာ့၊ သခင္ဗဟိန္းက တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုႏြယ္မ်ား စည္းရံုးေရးတာ၀န္ (၁၉၁၇၊ လီနင္တို ့ရဲ ့ရုရွားျပည္ မဟာေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရးမွာ၊ စတာလင္ဟာ ဒီတာ၀န္မ်ိဳးယူခဲ့တယ္) နဲ ့ပဲခူးရိုးမက ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြကိုစုစည္းၿပီး၊ ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲႏႊဲၾကေတာ့၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္က ကိုဗဟိန္းေခၚလို ့ ရိုးမေပၚတက္လိုက္သြား ပါတယ္။
ဆရာ ့ဇနီးေဒၚခင္ဦးနဲ ့သမီးငယ္ ကေလးအရြယ္ေလးေတြက မ်က္စိသူငယ္၊ နားသူငယ္နဲ ့အားငယ္ၿပီး ေတာင္ငူမွာက်န္ရစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ တစ္ေန ့ရန္သူေလယာဥ္ကလား၊ မဟာမိတ္ေလယာဥ္ ကလား ဗုံးႀကဲေတာ့၊ ဗုံးဆန္က သူတို ့သားအမိ ပုန္းခိုေနတဲ့ ဗံုးခိုက်င္းထိပ္တည့္တည့္ ကပ္ၿပီးက်ေလေတာ့၊ ဆရာ ့သမီးအႀကီးမေလးခမ်ာ၊ တစ္သက္လုံးနားပင္းသြားခဲ့ရပါေရာလား။
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးၿပီးဆုံးသြားတဲ့အခါ၊
တစ္ေန ့မွာေတာ့၊ ေဒၚခင္ဦးတို ့သားအမိေတြရွိေနတဲ့ ေနရာကို၊ လူတစ္ေယာက္ ျမင္းျဖဴႀကိးတစ္ေကာင္ကို အက်အနစီးလို ့ေရာက္လာပါသတဲ့။ ရုတ္တရက္ေတာ့ ေဒၚခင္ဦးေရာ၊ ကေလးေတြေရာ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိၾကဘူးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့မွ ျမင္းျဖဴႀကီးေပၚကလူက မ်က္ခုံးထူထူႀကီး ၀င့္ၿပီးၿပံဳးျပလိုက္ေတာ့မွ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို မွတ္မိၾကေတာ့တယ္တဲ့။ မိသားစုျပန္လည္ ေပါင္းဆုံခန္းဟာ လြမ္းေမာစရာပါ။ ဒါ ့ထက္ပိုၿပီး လြမ္းေမာေၾကကြဲစရာေကာင္းတာက၊ ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲမွာ
ေသအတူ ရွင္မကြာ တိုက္ပြဲ၀င္လာတဲ့၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ျမင္းျဖဴႀကီးကို၊ မိသားစုလက္ငင္းစားစရာမရွိလို ့၊ တျခား လူလက္ထဲေရာင္းစားလိုက္ရတဲ့အျဖစ္ပါပဲ။
လြမ္းၿပီးေမာစရာပါ။ ေၾကၿပီးကြဲစရာပါ။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့နာမည္ေက်ာ္ “ရိုးမတိုက္ပြဲ“
(၁၉၆၃) ၀တၳဳဟာ၊ ဒီ ပဲခူးရိုးမေပၚက ကိုဗဟိန္းနဲ ့ကရင္တိုင္းရင္းသားေတြရဲ ့ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲ အေတြ ့အႀကံဳေတြ ထင္ဟပ္တယ္လို ့ယူဆၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္ဟာ အဲဒီလို “ဗ“ ငါးလုံးနဲ ့၊ ေန၀င္း-စန္းယု စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေခတ္ႀကီးထဲမွာ လူျဖစ္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကတာပါပဲ။ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္ေခတ္မွာ ဘယ္လိုမွျပန္လည္ဖြဲ ့စည္းလို ့၊ ျပန္လည္ထူ ေထာင္လို ့ မရခဲ့တဲ့ “ဗကသ“ ကို၊ ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံႀကီးအတြင္းမွာ၊ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုမိုးသီးဇြန္တို႔ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြက၊ ရာဇ၀င္တြင္ေလာက္ေအာင္ ျပန္လည္ဖြဲ ့စည္းထူေထာင္ ႏိုင္ခဲ့ၾကတာကိုေတာ့၊ က်ေနာ္တို ့မ်ိဳးဆက္က ရိုးသားစြာပဲ အေလးျပဳရပါတယ္။
ေန၀င္း-စန္းယု စစ္အစိုးရလက္ထက္၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသားေတြ အစိုးရဆန္ ့က်င္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို ့အဖမ္းခံရၿပီဆိုရင္ေတာ့လား၊ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆီက
“မင္းတို ့ဗကပ ၾသဇာခံေက်ာင္းသားေတြ“
ဆိုၿပီး၊ သူမ်ားေတြထက္ ပါးတစ္ခ်က္ပိုအရိုက္ခံရပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္တို ့ေတြဟာ
“ဗထက္ၿခိဳက္“ေတြပဲ။
“ဗထက္ၿခိဳက္“ေတြမို ့လို ့လည္း၊ စစ္အာဏာရွင္အစိုးရကို၊ ေဖာင္ဖ်က္ၿပီးတိုက္ပြဲ၀င္ရဲ
ၾကတာေပါ ့။
အဲဒီလိုက်ေနာ္တို ့ေရွ ့ကေန၊စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ ့စစ္အာဏာရွင္အစိုးရကို
ေဖာင္ဖ်က္ၿပီးတိုက္ခဲ့တဲ့၊ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့သူရဲေကာင္းႀကီး၊ လင္းယုန္ႀကီး ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ က်ေနာ္က ၁၉၇၆ မတ္လ၊ ပုသိမ္ေကာလိပ္အေရးအခင္း၊ မိွဳင္းရာျပည့္အေရးအခင္းေတြနဲ ့ပုသိမ္အက်ဥ္း ေထာင္ထဲမွာပါ။
နရသိန္ထဲမွာ၊ ညေပါင္း (၁၀၀၀) နီးပါး ျဖတ္သန္းခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္...။
၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၂၅)ရက္ေန ့။ ေနာက္တစ္ေန ့ဆိုရင္၊ က်ေနာ္ေထာင္ကလြတ္ေတာ့မယ္။ “ဘုတ္“လည္းတိုက္ၿပီးၿပီ။ လြတ္ရက္လည္းေသခ်ာၿပီ။ ေနာက္မွဳလည္းဘာမွမရွိ။ ဒီေတာ့ ေအာက္တိုဘာ (၂၅)ညေန တန္းပိတ္ၿပီးခ်ိန္ကစလို ့၊ ေထာင္ႏွစ္ရွည္က်ေနတဲ့ ကရင္သူုပုန္ အဖြဲ ့ေတြကို က်ေနာ္ ႏွဳတ္ဆက္ စကားေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္။ ဒီအခ်ိန္မွာ၊ တစ္ေထာင္လုံး၊ အေဆာင္တကာ ့အေဆာင္လွည့္လာတဲ့ သတင္းစာက၊ က်ေနာ္တို ့ေဆးရံုအေဆာင္ေပၚကိုေရာက္လာပါတယ္။
ထုံးစံအတိုင္း တျခားအက်ဥ္းသားေတြက၊ က်ေနာ္တို ့ ေက်ာင္းသားေတြကို အရင္ဦးစားေပး ဖတ္ခြင့္ျပဳထားတာဆိုေတာ့၊ က်ေနာ္ သတင္းစာေကာက္ယူၿပီးလုပ္္ေနက် နာေရးစာမ်က္ႏွာကို အရင္လွန္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ၊
“သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ အသက္(၅၈)ႏွစ္“ ဆိုၿပီး၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကြယ္လြန္တဲ့နာေရးေႀကာ္ျငာကို ေတြ ့လိုက္ရပါေတာ့တယ္။
ကမၻာႀကီးဟာ အိုးထိန္းစက္ကဲ့သို ့လည္တယ္ဆိုတာ အဲဒီအခိုက္အတန္ ့မ်ိဳးပါပဲ။ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၂၃)ရက္ေန ့၊ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးေပၚမွာ၊ ဆရာ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါၿပီေကာလား။
က်ေနာ္ ေျဖမဆည္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့အိပ္မက္ေရႊေတာင္ႀကီးၿပိဳလဲသြားပါၿပီ။ ဆရာ
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ပထမအႀကိမ္ ေဆးရံုတက္ေနရတဲ့အခ်ိန္တုန္းက၊ က်ေနာ္တို ့ဆရာ ့ဆီကို။ ေထာင္ထဲကေန စာခိုးထုတ္ၿပီး ေရာက္ေအာင္ပို ့ခဲ့တယ္။ ဆရာ ့ဆီက၊ လူငယ္ေတြ သူ ့ကို နားလည္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ေဆးရံုေပၚကေန အေၾကာင္းျပန္တဲ့စကားကို၊ က်ေနာ္တို ့ေထာင္၀င္စာလူႀကံဳကေနတစ္ဆင့္ ၾကားခဲ့ရတာပါ။
အဲဒီအခ်ိန္က ေထာင္ကလြတ္ခါနီးဆိုေတာ့၊ က်ေနာ္တို ့စိတ္ထဲမွာ၊ ေထာင္ကလြတ္ရင္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို ့အေရွ ့ေျမာက္ပိုင္းကိုပဲသြားရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ယဥ္းေက်းမွဳ စစ္မ်က္ႏွာကတိုက္ဖို ့၊ ရန္ကုန္တက္ စာေရးဆရာလုပ္ရမလား၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေ၀ခြဲမရ ျဖစ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ပါ။
အရွည္လ်ားဆုံးညရဲ ့အေမွာင္ဆုံးေခ်ာက္ကမ္းပါးကိုလြန္ေျမာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊ ေနာက္တစ္ေန ့၊
ေအာက္တိုဘာလ(၂၆)ရက္ေန ့၊ မြန္းလြဲ(၂)နာရီေလာက္မွာ က်ေနာ့္ကို ပုသိမ္အက်ဥ္းေထာင္ထဲက လႊတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေထာင္ကလြတ္လြတ္ခ်င္း အိမ္ျပန္၊ အေမ့ကိုကန္ေတာ့ၿပီး( အေဖက က်ေနာ့္ေၾကာင့္ ရာထူးက်ၿပီး၊ ကခ်င္ျပည္နယ္ ခ်ီေဖြ-ေလာေခါင္ဘက္ စစ္ဆင္ေရးထြက္ေနရပါတယ္) အဲဒီညေန မီတဲ့သေဘၤာနဲ ့က်ေနာ္ ရန္ကုန္တက္လာခဲ့ပါတယ္။
သေဘၤာေပၚမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္၊ က်ေနာ့္အနားက ပါလာတယ္။ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္းကပ္ေတာ့၊ အဲဒီ ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္က၊ က်ေနာ့္ကို ေတာင္ဥကၠလာပ၊ (၁၃)ရပ္ကြက္၊ မဂၤလာလမ္း၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အိမ္ကိုသြားဖို ့၊ သူတို ့ကိုယ္တိုင္ ေလးဘီးကားငွားေပးလိုက္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီလို က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရး ၂ ေယာက္က လိုက္လံေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ခရီးပါ။
တိုတိုေျပာရရင္၊ ေအာက္တိုဘာလ(၂၇)ရက္၊ ႀကံေတာသုသန္က ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့
စ်ာပနကို က်ေနာ္တက္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ ့ကို ေနာက္ဆုံး အေလးဂါရ၀ျပဳခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ က်ေနာ္တို ့အရင္ အင္းစိန္အက်ဥ္းေထာင္ကလြတ္ခဲ့ၾကတဲ့၊ ဆရာ ့သား ကိုဗဟိန္းေအာင္တို ့၊ ကိုေက်ာ္ေဇာေအာင္တို ့နဲ ့အတူ၊ ေထာင္ထြက္သူပုန္ေက်ာင္းသားေတြ၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ “ဗထက္ၿခိဳက္“ေတြ၊ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္စ်ာပနမွာ ထုနဲ ့ထည္နဲ ့ျပန္လည္စုစည္းႏိုင္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ဆရာ ့စ်ာပနၿပီးေတာ့၊ က်ေနာ္ ပုသိမ္ကိုျပန္လာပါတယ္။ တပ္ထဲကအိမ္မွာ (ဒီတုန္းက အေဖ့တပ္က ခ်င္း သနက-၂ ပါ။ အခုေတာ့ ခမရ-၃၀၈ ျဖစ္သြားၿပီလို ့ဆိုတယ္) က်ေနာ္ ခဏနားတယ္။ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚတိုင္းျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္၊ တြဲဖက္ေက်ာင္းဆရာေတြ ၀င္လုပ္ၾကရမယ္ဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္နဲ ့က်ေနာ္ ေျမာင္းျမနဲ ့ လပြတၱာဘက္ကိုထြက္လာခဲ့ပါတယ္။
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ဖို ့ေတာလည္းမခိုျဖစ္။ စာေရးဆရာလုပ္ဖိ႔ု ရန္ကုန္လည္းမတက္ျဖစ္။
ဒါေပမဲ့…၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေခတ္ႀကီးက မညွာမတာ ရိုက္ပုတ္လိုက္ျပန္ေလေတာ့၊ ၁၉၈၂-ပထမ အႀကိမ္ ဗကပ ယူဂ်ီအေပါက္မွာ၊ က်ေနာ္ပါမသြားဘဲ၊ နယ္ကေန အသာကေလးလစ္လာၿပီး၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ မဟာ၀ိဇၹာ ေနာက္ဆုံးႏွစ္တက္ေနခဲ့တာ၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ၊ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ၊ က်ေနာ္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ဖို ့အခြင့္အလမ္းႀကံဳခဲ့ရတာပါပဲ။
ဒီတုန္းက၊ လွည္းတန္း၊ စံရိပ္ၿငိမ္(၆)လမ္း၊ ယုဒသန္ရိပ္သာအနီး၊ (၆၀၃) ၿခံႀကီးေရွ ့က၊ ကိုေမာင္ေမာင္၊ မၾကည္၀င္းတို ့ႏွစ္ထပ္အိမ္ကေလး၊ ေအာက္ထပ္မွာ၊ က်ေနာ္တို ့၊ ေနမ်ိဳးေဇာ္(မင္းညိဳစင္)တို ့၊ ထူးအိမ္သင္တို ့အတူေနခဲ့ၾကတဲ့ရက္ေတြဟာ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကို လြမ္းဆြတ္တမ္းတခဲ့ရေသာေန ့ရက္ေတြပါပဲ။
က်ေနာ္တို ့စိတ္ထဲမွာ တိမ္းတိမ္းေပြေပြနဲ ့အားငယ္မိတဲ့အခါ၊ ႀကံေတာသခၤ် ိဳင္းထဲက၊ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့အုတ္ဂူမွာ သြားသြားထိုင္တတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ ့အုတ္ဂူက ျပန္လာရင္၊ က်ေနာ္တို ့ဟာ၊ ဖီးနစ္ငွက္ေတြအျဖစ္နဲ ့အင္အားသစ္ေတြ ၀င္လာခဲ့တာပါ။
ဒီ အိမ္ကေလးကပဲ၊ ေနမ်ိဳးေဇာ္က အေရွ ့ေျမာက္ပိုင္းစစ္ေဒသကို ေတာခိုသြားခဲ့တယ္။ ထူးအိမ္သင္က သီခ်င္းေရးဆရာ၊ အဆိုေတာ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေအာင္ေ၀းက ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ေအာင္ေ၀း
၁၀-၂၆-၁၂။
No comments:
Post a Comment