ဘက္လိုက္တဲ့ဂီတ ( သုိ႔မဟုတ္ )

အဓမၼ၏ တစ္ဖက္ကမ္းက လူ

တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ လူတစ္ ေယာက္၏အသြင္အျပင္ႏွင့္ဆင္ယင္ ထံုးဖဲြ႕မႈက သူျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ ေခတ္စနစ္ႏွင့္ အုပ္စုိးဖိႏိွပ္မႈ အေပၚတုံ႕ျပန္ေသာေတာ္လွန္မႈ (သို႔မဟု တ္) ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ ပဋိပကၡ တုိ႔၏ သေကၤတျဖစ္သည္ဟု ဦးရဲ လြင္ႏွင့္ စကားတစ္ဝက္ မက်ဳိးခင္ မွာပင္ကြၽန္ေတာ္ခံစားလိုက္ရသည္။

လက္ဖ်ံတစ္ဝက္ထိ ေခါက္လိပ္ ထားေသာ ခ်ည္သားအက်ႌျဖဴ၊ ပုခံုးေပၚ ေက်ာ္က်ေနေသာ ဆံပင္ ရွည္မ်ား၊ ေနာက္ေငြေရာင္မုတ္ဆိတ္ ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေမြး။ ထို႔ထက္ပုိလြန္ ေသာ အေဆာင္အေယာင္တစ္ခု မွ ရိွမေနျခင္းကပင္ ဦးရဲလြင္ ျဖစ္သည္ ဟု ကြၽန္ေတာ္ထင္သည္။ ျဖည္း ျဖည္းေလးေလးေျပာေနေသာ စကား ေတြထဲ သူ႕ကို ႐ိုး႐ိုးစင္းစင္း၊ ပကတိ အတုိင္းအလြယ္တ ကူျမင္ေနရသည္။

”အဲဒီတုန္းက ဦးေနဝင္းလက္ ထက္။ ကိုယ္တုိ႔ ဂီတသမားေတြကို လမ္းသရဲေတြ၊ သ႐ုပ္ပ်က္ယဥ္ေက်း မႈေတြလို႔ ေျပာတယ္။ ကိုယ္တို႔က အာဏာရွင္ စနစ္ကို မႀကိဳက္ဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္တုိ႔၊ ဆုိရွယ္လစ္တုိ႔လည္း မႀကိဳက္ဘူး။ မတရားတာကိုပဲ သိ တယ္။ အဲဒီေတာ့ မတရားတာကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္တယ္။ ရဲြ႕တာ ေပါ့။ ဆံပင္ရွည္ထားတယ္။ ဟိုးတုန္း ကတည္းက ဒီပံုစံပါပဲ” ရွည္လ်ား ေသာ မုတ္ဆိတ္ကို လက္ျဖင့္သပ္ ရင္းမွ သူက ေျပာသည္။

ဆံပင္ရွည္ထားျခင္းမွာ မထူး ဆန္းေသာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ကိစၥျဖစ္ ေသာ္လည္း ဦးရဲလြင္၏ ဆံပင္ေတြ မွာေတာ့ ျပန္ေျပာျပစရာ စကား ေတြ ရိွပါသည္။ သမုိင္း၏ မွန္ကူ ကြက္။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရး စာမ်က္ႏွာ မ်ားကို လွန္ေလွာၾကည့္ပါက ေခတ္ ကာလတုိင္းတြင္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားထု၏ အေရြ႕ႏွင့္မလြတ္။ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔ အေရးအခင္းၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားအား အိမ္ျပန္ေစ သည္။ အာဏာပိုင္မ်ားက တာဝန္ ယူ၍ သေဘၤာဆိပ္၊ ကားဂိတ္မ်ား သို႔ လိုက္ပို႔သည္။

”သူတို႔က ေက်ာင္းသားေတြ ကို လိုက္ပို႔တယ္။ အဲဒီ သေဘၤာဆိပ္၊ ကားဂိတ္ေတြ မွာ ဆံပင္အရွည္ နဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြဆုိ ဆံပင္ကို ဘက္နက္နဲ႔ျဖတ္တယ္” ဟု သူက ျပန္ေျပာင္းေျပာသည္။

ထိုကာလတြင္E-machine အဖဲြ႕၌ ေဘ့စ္ဂီတာသမားအျဖစ္ သူတီးေနၿပီ။ ဦးသန္႔ အေရးအခင္း ကာလတစ္ေလွ်ာက္ အင္းစိန္မွ အစ္မျဖစ္သူထံေနရင္း ဘယ္ကိုမွ သြားလာခြင့္မရ။ ကာျဖဴးအမိန္႔က လည္း သက္ဝင္ေနခ်ိန္။ သူ႕ဆံပင္ ေတြ ပိုမိုရွည္လ်ားလာခဲ့ေနသည္။

”သံုးလေလာက္ ၾကာေတာ့ ပ်ဥ္းမနားက ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူလွည့္ ပဲြမွာ သြားတီးရတယ္။ သီခ်င္းတိုက္ ေနတုန္းမွာလာေျပာတယ္။ ဆံပင္ ညႇပ္ပါ။ တုိက္ပံုနဲ႔ ပုဆုိးနဲ႔ ဘုရားပဲြ မွာ တီးရမွာဆုိတာမ်ဳိး ေျပာတယ္။ ကိုယ္က ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအရ ဝတ္ရမွာလား။ ဒါဆို ျမန္မာေကပဲ ထားမယ္။ ဘုိေကေတာ့မထားႏိုင္ ဘူးဆုိၿပီး ေသွ်ာင္ထံုး ထံုးလိုက္ တယ္။ သူတုိ႔ဘာမွ မေျပာႏုိင္ေတာ့ ဘူး။ အဲဒီအတုိင္း တီးခဲ့တာပဲ။ ဆံပင္ေတြ ျပန္ေျပၾကေတာ့လည္း ေျပတဲ့အတုိင္းပဲထားၿပီး တီးခဲ့ တာ” ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာျပေန ေသာ သူႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္လည္း လြတ္လပ္ေပါ့ပါးမႈတစ္ခုကို ခံစားေန ရသည္။

႐ိုးသားမႈႏွင့္ အမွန္တရား တြင္ ေၾကာက္စိတ္မရွိ။နာေရး ကူညီမႈအသင္း (ရန္ကုန္) ဝင္းအတြင္းမွ စားေသာက္ဆုိင္ ေလး၏စားပြဲတစ္ခုေပၚတြင္ စကား လံုးမ်ားစြာ ရွိေနသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ စက္ရွင္တရားသူႀကီး၏ အစိုးရဝန္ထမ္း ဘဝ နယ္ေပါင္းစံုအေျပာင္းအ ေရႊ႕ခရီးမ်ား။ ၁၉၆၂ အင္းစိန္တြင္ ေနၿပီး အလံုၿမိဳ႕နယ္၌ ၉ တန္းကို အျပင္ေက်ာင္းမွ တက္ခ်ိန္။ နယ္ခံ ေက်ာင္းသားတစ္စုႏွင့္ ရန္ျဖစ္သည္။

”ကိုယ္က အဲဒီအခ်ိန္ဂစ္တာ တီးတတ္စ ျပဳေနၿပီ။ အလံုေက်ာင္း မွာပဲတက္ခဲ့တဲ့ေက်ာ္ဟိန္းနဲ႔ စင္ေပၚ မွာတြဲၿပီး တီးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါကို နယ္ခံေက်ာင္းသားေတြက မ်က္စိ စပါးေမြးစူးၾကတယ္။ အခုမွ နယ္က တက္လာၿပီး စတားျဖစ္ေနတာကို ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ သူတု႔ိေတြဝိုင္းထုိးခဲ့ၾက တယ္။ အဲဒါျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုအိမ္က ေက်ာင္းကေန ထုတ္ခဲ့တယ္”ဟု ဦးရဲလြင္က ငယ္ဘဝကိုေျခရာျပန္ ေကာက္သည္။

ေနာက္ေတာ့ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ အာရ္အုိင္တီ တြင္ကိုေမာင္ေမာင္၊ ကိုခင္ေမာင္တိုး တို႔ႏွင့္ဂီတ ထဲဘဝကို ႏွစ္ပစ္ခဲ့သည္။ခုႏွစ္သကၠရာဇ္တု႔ိက သူ႔မွတ္ ဥာဏ္ထဲ အစီအစဥ္တက်မရွိေတာ့ ေသာ္လည္းအဓိကအရာမ်ားကိုေတာ့ သူမေမ့ပါ။

သူတုိ႔အဖြဲ႕၏ပထမဆံုး နာမည္ျဖစ္သည့္ ‘ျပႆနာအုပ္စု’ က’ေက်းဇူးတင္တယ္ကမၻာႀကီး’ စီး ရီးကို ထုတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ေတာ့ အဖြဲ႕နာမည္က ‘လိစၧဝီမ်ား’။ ေလ ဆန္ေသာေကာင္းကင္ဝယ္ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ငွက္မ်ား၏ ပ်ံသန္းမႈက ေနာက္ဆံုးေတာ့ ‘မဟာဆန္သူ’ျဖင့္ ေအာင္ေျမနင္းခဲ့သည္။

‘မဇၩိမလႈိင္း’ က ကမ္းေပၚ တက္လာႏိုင္ခဲ့သည္။၁၉၇၄ သည္ ၂၇ ႏွစ္ သား ကိုရဲလြင္အတြက္ အေမွာင္ႏွင့္ အလင္းတြဲေနေသာ အခ်ဳိးအေကြ႕။

”ကိုယ့္အေဖ ကင္ဆာေရာဂါနဲ႔ အသည္းအသန္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကုိယ္ ဆုေတာင္းတယ္။ သူစက္ရွင္ တရား သူႀကီးဘဝမွာ တရားမွ်တခဲ့တယ္ လုိ႔ ယံုၾကည္တယ္ေလ။ အဲဒီ အ တြက္ ကိုယ္ဆုေတာင္းေတြ အမ်ား ႀကီးလုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ မရခဲ့ဘူး”

အျဖစ္အပ်က္ေတြက သူ႔ကို တစ္စံုတစ္ရာ ခံစားေစႏုိင္ေသးလား။ ကြၽန္ေတာ္မသိပါ။ စားေသာက္ဆုိင္ ေလးထဲ ေန႔လယ္စာ စားေနသူေတြ။ ဝင္ထြက္သြားလာေနသူေတြ၊ စကား သံေတြ။ ဆုိင္အတြင္းဘက္ဆီ သူ ေငးေနေသာ္လည္း ဘာကိုျမင္ေနရ သည္ကို ကြၽန္ေတာ္မသိ။ သူ႔စကား သံေတြထဲ ထုိအခ်ိန္က ဝမ္းနည္း နာက်င္မႈ၊ အယံုအၾကည္မဲ့မႈႏွင့္ သံသယမ်ားျဖင့္ ရွိေနခဲ့ေသာ ကိုရဲ လြင္ကို ေတြ႕ရသည္။

”အေဖဆံုးၿပီး မၾကာဘူး။ တစ္ ေန႔အေမေလျဖတ္ၿပီး အိမ္ကိုသတိ ေမ့လ်က္သားနဲ႔ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အေမနဲ ႔ခဏေလး စကားေျပာခြင့္ရ ခ်င္တယ္။ သတိျပန္ရၿပီး စကားေျပာ ခြင့္ေပးဖို႔ ကိုယ္ဆုေတာင္းတယ္။ဒါေပမဲ့ မရျပန္ဘူး။ အဲဒီကစၿပီး ယံုၾကည္မႈေတြ ေျပာင္းလာခဲ့တယ္”

မိသားစုႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း မ်ား၏ အစဥ္အဆက္ ကိုးကြယ္မႈကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ ယံုၾကည္ရပ္ တည္ရာအတြက္ သူရွာေဖြခဲ့သည္။ သူ၏ ဂီတရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားက ကူ ညီခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ကာလ အတန္ၾကာကိုယ္တိုင္ ထဲထဲဝင္ဝင္ ေလ့လာမႈျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦး အျဖစ္ကို စူးနစ္ယံုၾကည္စြာ သူ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္။

”ဗုဒၶရဲ ႕ေမတၱာတရားနဲ႔ သစၥာ ေလးပါးကိုယံုၾကည္တယ္။ဆရာႀကီး ဦးဂိုအင္ကာရဲ႕ တရားစခန္းမွာ ရိပ္သာ ဝင္ခဲ့တုန္းကနာခဲ့ရတဲ့ဗုဒၶတရားေတာ္ နဲ႔သာ ဒီမိုကေရစီအစစ္အမွန္ကို ရႏုိင္ တယ္ဆုိတာကိုလည္းယံုၾကည္တယ္” ဟု ဦးရဲလြင္က ဆုိပါသည္။

ဒါသည္ပင္ သူယံုၾကည္ေသာ ႏုိင္ငံေရးဟု ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိသည္။ သူတစ္ေလွ်ာက္လံုး ျမတ္ျမ တ္ႏိုးႏုိး တီးခတ္ခဲ့သည့္ ေဘ့စ္ဂစ္တာသံလုိ ပင္ သူ႔စကားေတြက ထူထဲခုိင္မာ ေနသည္။ သူ႔မွာ ပန္းတုိင္ရွိသည္။

”ကိုယ္အလုပ္ခ်င္ဆံုးက ေတာ ထြက္ၿပီး တရားအား ထုတ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ကိုယ္မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ဒါက လည္းအမ်ားအတြက္ ေလာကီကိစၥ ေတြမေက်ေသးလုိ႔ထင္ပါတယ္”ဟု တည္ၿငိမ္ေသာအသံျဖင့္သူေျပာသည္။

တကယ္ေတာ့ ဦးရဲလြင္သည္ တိတ္ဆိတ္ေသာ အႏုပညာသမား။ သူတီးခတ္ေသာဂီတ၊သူေရးခဲ့ေသာ သီခ်င္းမ်ားႏွင့္ သူေရြးခ်ယ္ခဲ့ေသာ ေဘ့စ္ဂစ္တာသမား ဘဝမွ ဒီ့ထက္ေရွ႕ မထြက္ခဲ့။ သို႔ေသာ္တစ္ခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ႏွလံုးသားအတြင္းမွလွ်ဳိ႕ဝွက္ေသာ ဂီတကသူ႔ကမၻာကိုဖြင့္ခ်ျပခဲ့သည္။

ကိုရဲလြင္၊ ကိုတြတ္ကီ

၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ။ ထုိေန႔က ရန္ကုန္သ ည္ ေရႊဝါေရာင္ ေတာက္ေနခဲ့သည္။ ဓမၼသည္ တစ္ ကိုယ္ရည္လြတ္ေျမာက္ရန္ သက္ သက္မဟုတ္သည့္ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ လင္းေနခဲ့သည္။ ယံုၾကည္ကိုးစား မႈက အားလံုး ကိုခြန္အားေပးခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ရည္မ်ား၊ နာက်င္မႈ မ်ားႏွင့္ ယမ္းနံ႔ေဝေသာ အမဲလုိက္ ပြဲတြင္ ေရႊဝါေရာင္က အနီစြန္းခဲ့ သည္။ သူထြက္မေျပးပါ။ တုန္လႈပ္ ျခင္း ကင္းေသာစိတ္ျဖင့္ ထုိေန႔က ဆူးေလလမ္းမႀကီး၏ တစ္ေနရာ တြင္ထုိင္ကာ သူစြမ္းႏုိင္သမွ် ႀကိဳး စားခဲ့သည္။ ‘ေမတၱာတရား’။

”ကိုယ္ေမတၱာပဲ ပို႔ေနခဲ့တယ္။ လူေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ေျပးေနၾက တယ္။ ကိုယ့္ကိုဆြဲေခၚသြားတယ္။ ကိုယ္မေၾကာက္ပါဘူး။ ေမတၱာပို႔ တာအထဲမွာလည္း ပို႔လုိ႔ရတာပဲ။ သူတို႔ ကိုယ့္ကို မႏွိပ္စက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက စစ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္က ကိုယ္နဲ႔ မ်က္လံုးခ်င္းမဆုိင္ရဲဘူး။ မ်က္ႏွာခပ္လႊဲလႊဲထားၿပီး ေမးတယ္။ ေျပာတယ္။ မေၾကာက္တဲ့ သူကို သူတို႔ ဘာမွမလုပ္ရဲဘူးေလ” ယံု ၾကည္ေလးနက္မႈျဖင့္ ခြန္အားအျပည့္ ပါေသာစကားဟု ကြၽန္ေတာ္႐ိုးသား စြာ ခံစားရသည္။

ထုိစဥ္က သူ တီးခတ္္ခဲ့ေသာ ဂီတေၾကာင့္သူ႔ကိုအားလံုးသိခဲ့သည္။ ၂၁ရက္ တာအခ်ဳပ္ကာလ ၿပီးေနာက္ သူ႔ဘဝသည္ အျခားေသာအဓိပၸာယ္ မ်ားထံ ပ်ံသန္းခဲ့ပါသည္။ သူထိန္း သိမ္းခံရစဥ္ မိတ္ေဆြအေပါင္း အသင္းႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားက စိုးရိမ္ပူပန္ေနခဲ့ၾကသည္။ ဒါဗုဒၶ ဘာသာေၾကာင့္လားဟု သူ႔ကိုေမး ခဲ့သည္ ဆုိပါသည္။

”ေဆြမ်ဳိးေတြက ေမးခဲ့တယ္။ ဒါ ဗုဒၶဘာသာေၾကာင့္မုိ႔ လုပ္ခဲ့တာ လားေပါ့။ကိုယ္က မဟုတ္ဘူး။ ဒါ အမွန္တရားအတြက္လုပ္ခဲ့တာလုိ႔ ေျပာခဲ့တယ္” ထုိစကားသည္ပင္ ဦးရဲလြင္၏ ႏွလံုးသားထဲမွ ဂီတ ျဖစ္ ပါလိမ့္မည္။

ထုိကံတရားသည္ပင္ ျမန္မာ ႏုိင္ငံ၏ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ႏွင့္ ရင္းႏွီး ကြၽမ္းဝင္ေစခဲ့ေသာ ခရီးအစ။ ေနေရာင္က ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထုိင္ေနေသာ ဆုိင္ေလး၏ တံစက္ ၿမိတ္ေအာက္သို႔ တုိးဝင္ႏုိင္ရန္ ႀကိဳး စားေနသည္။ သူ႔အက်ႌေပၚက နာ ေရးကူညီမႈအသင္းတံဆိပ္ ရင္ထုိး ေလးကို ကြၽန္ေတာ္ ေငးေနမိသည္။ ဒီအလုပ္က သူလုပ္ခ်င္ခဲ့ေသာ ပရဟိတ။ ထုိ႔အတြက္ ကိုေက်ာ္သူ တို႔၏ ဖိတ္ေခၚေနရာေပးမႈက သူ႔ ကို ေႏြးေထြးေစခဲ့ပါသည္။

”ကိုယ္တို႔က သူပုန္လုိေနခဲ့ တာေလ။ သူ႔လုိအဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ စနစ္ တက် မလုပ္တတ္ ဘူး။ မလုပ္ႏုိင္ ဘူး။ ဒါက ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ ပဲ။ ကိုယ့္အသက္အရြယ္နဲ႔ က်န္းမာ ေရးအရ သူတို႔လည္း မခိုင္းပါဘူး။ လုပ္ႏုိင္တဲ့လူငယ္ေတြလုပ္ၾက။ ကိုယ္ က ဝင္ရ ပ္ေပး႐ံုပါ”ဟု နာေရးကူညီ မႈအသင္းထဲ အခ်ိန္ျပည့္နီးပါးရွိေန ေသာ ဦးရဲလြင္က သူ႔ရပ္တည္မႈကို ရွင္းျပသည္။

ဘာသာလူမ်ဳိးႏွင့္မဆုိင္။ ေသမႈ ႏွင့္ ေနမႈတို႔တြင္ ေငြႏွင့္ ဆက္ႏိုင္မွ ဟင္းခ်ႏုိင္သည့္ ရန္ကုန္တြင္ ဒီ အသင္း၏ကူညီမႈကအားလံုး၏ ေလ႐ွဴေပါက္။ သို႔ေသာ္ အမ်ား အတြက္ရည္မွန္းခ်က္တူသူခ်င္းလက္ တြဲမိေသာအခါတြင္ ပရဟိတသည္ ႏုိင္ငံေရး၏အေရာင္အေသြးေအာက္ တြင္လုိလုိ အခ်ဳိ႕ကယိုးစြပ္ခ်င္သည္။ကြၽန္ေတာ္က သူရပ္ေနသည့္ ဘက္ကိုသိခ်င္ခဲ့သည္။

”တရားမွ်တမႈနဲ႔ မမွ်တမႈမွာ မတရားတဲ့ဘက္ကေတာ့ မရပ္ႏုိင္ ဘူး။ မွားတာကိုလည္း မေထာက္ ခံႏိုင္ပါဘူး။ ပ်က္စီးပါေစလုိ႔လည္း ဆုမေတာင္းဘူး။ ေမတၱာပဲပို႔ပါတယ္။ အမွန္နဲ႔အမွားၾကားထဲကေ န ေျပ လည္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ လုိအပ္ရင္ လုပ္မယ္။ ကြၽန္္ေတာ့္မွာ ပုဂၢိဳလ္ စြဲ၊ ပါတီစြဲမရွိပါဘူး”ဟု ဦးရဲလြင္က သူ႔ခံယူခ်က္ႏွင့္သူ ရပ္ေနသည့္ ဘက္ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခဲ့ သည္။

ထိုယံုၾကည္မႈျဖင့္ပင္ သူေလွ်ာက္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ လမ္းတူသူခ်င္း မို႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ လူမႈ ေရးႏွင့္ ပရဟိတ၊ေနာက္ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈထဲတြင္ သူလက္တြဲပါဝင္ ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ ပါတီဝင္မဟုတ္ ဟု ဦးရဲလြင္က ဆုိပါသည္။ ယခင္ က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီး ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၏ သမီးအေနျဖင့္သာ သိခဲ့ေသာ္လည္း ၈၈ ေနာက္ပိုင္းမွ စ၍ သူမ၏အရင္းအႏွီးမ်ားေၾကာင့္ ေလးစားယံုၾကည္ခဲ့သည္ဟု ဦးရဲ လြင္ကေျပာသည္။

”အရင္က သီခ်င္းဆိုခဲ့တာ မဟုတ္ဘူး။ အခုအသက္ ၆ဝေက်ာ္ မွ အေမစုရဲ႕ပညာေရး ရန္ပံုေငြပြဲမွာ ဂစ္တာျပန္ကိုင္တီးၿပီး ဆုိရတာ။ သူ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႔စကားေတြၾကားတဲ့ အခါ သူအကူအညီေတာင္း တာကို ဘယ္လုိမွ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္သူ႔ဘဝကိုေတာင္ စြန္႔လႊတ္ႏုိင္တာေတြ၊ကိုယ္ေတြထက္ အမာခံႏိုင္တာေတြ၊ အနစ္နာခံခဲ့တာ ေတြကိုလ ည္း ေလးစားပါတယ္”ဟု ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေပၚ သူ တန္ဖိုးထားမႈကိုေျပာသည္။

သုိ႔ေသာ္ သူကေတာ့ျပည္သူတစ္ေယာက္အေန နဲ႔သာပါတီအတြက္ ကူညီႏုိင္ သည္ကို ကူညီမည္၊ေဝဖန္စရာရွိလွ်င္ေဝဖန္မည္။ အမွန္တရားအတြက္သာလုပ္မည္ဟု ဦးရဲလြင္က ခုိင္ခုိင္မာမာ ဆိုပါသည္။ ”ေနာက္ဆံုး ဗုဒၶတရားကို အားထုတ္ရင္း အမွန္တရားနဲ႔ဒီမုိက ေရစီအတြက္ ကူညီေပးႏုိင္ရင္လည္း ေပးခ်င္ပါတယ္။ ႏွစ္ဖက္ၾကားထဲက ေန ေျဖရွင္းေပးခ်င္တယ္။ ကိုယ့္ကို ႐ိုက္ခ်င္လည္း ႐ိုက္သြားေပါ့”ဟု ဆုိရင္း တစ္ခ်ိန္က မိတ္ေဆြႏွစ္ဦး၏ ပဋိပကၡၾကား ဝင္ေရာက္ျဖန္ေျဖရင္း ခဲမွန္ကာ ပြဲၿပီးသြားခဲ့ဖူးသည့္ အ ေၾကာင္းကိုႏႈတ္ခမ္းအေပၚမွဒဏ္ရာကို ျပကာဦးရဲလြင္ကျပန္ေျ ပာင္းေျပာသည္။

အျပင္မွာ ေနက စူးစူးရဲရဲပူေန ပါသည္။ ပါတီႏိုင္ငံေရး ကင္းရွင္း ေၾကာင္း လက္မွတ္တစ္ခ်က္ႏွင့္ ေျမ ကြက္မ်ား၊ ဂီတအစည္းအ႐ံုးဝင္ခြင့္ ႏွင့္ တယ္လီ ဖုန္းေလွ်ာက္လႊာ၊ အိမ္ ေထာင္က်စဘဝလုိအပ္ခ်က္ႏွင့္ သူ ျငင္းပယ္ခဲ့ေသာ အရာမ်ား။

ေနာက္ ဆုေတာင္းဖက္ဟု သူသံုးႏႈန္းခဲ့ သည့္ ဂီတရဲေဘာ္ရဲ ဘက္မ်ားၾကား ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ မိသားစုဆက္ ဆံေရးႏွင့္မဇၩိမလႈိင္း၏ ပဋိပကၡမ်ား။

”သူငယ္ခ်င္းေတြကို ကိုယ္ ခ်စ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း သူ တို႔ရဲ႕အခက္အခဲေတြ၊ လိုအပ္ ခ်က္ ေတြေၾကာင့္ သူတို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ေတြကို အျပစ္မေျပာပါဘူး။ အဲဒီ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြထဲမွာ သူတို႔ေတာ္ ေတာ္ ျပန္ေပးဆပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ကိုယ္သူတို႔ကို မုန္းလုိ႔မရ ပါဘူး”ဟု ဆုိခဲ့သည့္ ဦးရဲလြင္၏ စကားေၾကာင့္ ထုိအရာမ်ားစြာကို စားပြဲေပၚတြင္ ထုိ ေန႔ကအတုိင္း ကြၽန္ေတာ္ထားခဲ့ လိုက္ပါသည္။

တစ္ခ်ိန္က ဂီတခရီးထဲ သူႏွစ္သက္ ထိေတြ႕ခဲ့ေသာ မူးယစ္ေဆး၊ သူတို႔၏ အာရ္အုိင္တီေက်ာင္းအနီး မွာပင္ ရွိခဲ့ေသာ ေဆးဆုိင္မ်ား၊ အလြယ္တကူရရွိသံုးစြဲႏုိင္ေအာင္ ဖန္ တီးေပးခဲ့မႈ၊ ႐ုိးသားပြင့္လင္းစြာ ေျပာ ခဲ့ေသာ စကားမ်ားစြာက ေလထု ထဲအလြယ္တကူေပ်ာက္သြားမည့္ အရာမ်ားမဟုတ္။ ထုိ႔အတြက္လည္း သူျပန္ေပးဆပ္ခဲ့ရသည္က က်န္း မာေရး။ အာ႐ံုေၾကာမ်ား အားနည္း မႈႏွင့္ မွတ္ဥာဏ္။ အဆံုးမသတ္ ႏုိင္ေသာေရးလက္စတန္းလန္းစာမ်ား ႏွင့္ သူေရးခဲ့ေသာ သီခ်င္းမ်ားကို မမွတ္မိေတာ့ဟု ဦးရဲလြင္က ဆုိပါ သည္။သို႔ေသာ္ သူေက်နပ္ေနခဲ့ၿပီ။

”ဘဝက လံုေလာက္ၿပီလုိ႔ ထင္တယ္။ ဒီ့ထက္လည္း အသက္ မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ေအာင္ျမင္မႈေတြ ဘာေတြလည္း မလုိေတာ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ တရား အားထုတ္ၿပီး အမ်ားအတြက္ပဲ လုပ္ခ်င္ေတာ့ တယ္”ဟု သူေျပာပါသည္။

ျမင့္မားသြယ္ေပ်ာင္းေသာ အရပ္အေမာင္းႏွင့္ ကိုယ္ဟန္တြင္ အက်ႌက ပကတိအျဖဴ။ လြယ္ အိတ္ကိုလြယ္လုိက္ရင္း ကန္းထရီး စတုိင္ ေကာင္းဘြိဳင္ဦးထုပ္အေရာင္ မႈိင္းမႈိင္းေအာက္တြင္ သူ႔အသြင္က တည္ၿငိမ္လွသည္။ သူ႔ကိုအႏုပညာ သမားဟုဆိုလွ်င္ လံုေ လာက္ ျပည့္စံု ပါမည္လား ကြၽန္ေတာ္မသိ။ ေခါင္းစဥ္မ်ားကိုလည္း သူ စိတ္ဝင္ စားလိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္မထင္။ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ ဘဝကို ေရြးခ်ယ္ႏိုင္သည္။

ပုထုဇဥ္ တို႔၏ ေလာကသစၥာတြင္ အစြန္းမ်ားစြာ ရွိ ပါသည္။ အလယ္ဟု ရပ္မိသည့္ ေနရာသည္ပင္ အျခားသူမ်ား၏ အစြန္းတစ္ဖက္ဆန္႔က်င္ဘက္။ သုိ႔ ေသာ္ကြၽန္ေတာ္ တို႔ယံုယံု ၾကည္ၾကည္ လုိက္ရမည့္ဘက္မ်ားလည္းရွိပါသည္။ လာႀကိဳသည့္ကားဆီေလွ်ာက္သြား ေသာ ဦးရဲလြင္၏ေက်ာျပင္ကိုေငး ကာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးေနမိသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ အဓမၼ၏တစ္ဖက္ ကမ္းတြင္ သူဖန္တီးေသာ အမွန္ တရားဘက္လုိက္သည့္ဂီတႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ္လည္းယံုယံုၾကည္ၾကည္ရပ္ ေနခ်င္ပါသည္။
ဟုိမွာ ဘက္ကမ္းတြင္ ေရာင္ နီေလာ…ဆည္းဆာေလာ…။

ေအာင္ခြန္းဆက္
http://popularmyanmar.com/ မွ



ေဆာင္းဇာတ္လမ္း



ၾကင္နာသူရဲ႔ အေ၀းဆီမွာ



ပန္းရဲ႔လမ္း



နံရံေပၚမွာေရးတဲ့ကဗ်ာ