ေတာ္ရာမွေပ်ာ္ေအာင္ေနရတယ္

က်ေနာ္က က်ေနာ့္အေမေရးတဲ့ “ရတနာပံုမႏၱေလး မႏၱေလး ကၽြန္မတို႔မႏၱေလး” ဆိုတဲ့စာအုပ္ကို ထြက္ၿပီးေလး ငါးႏွစ္ၾကာမွဖတ္ရပါတယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ “ေက်ာင္းႀကီးေ႐ႊအင္ပင္” ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုေရာက္တဲ့အခါမွာ “ေက်ာင္းဒကာႀကီး ဦးစက္႐ႊင္ကျပည္ႀကီးသားတ႐ုတ္အစစ္ပဲ။ သူ႔ဇာတိကယူနန္နယ္ ထိမ္ရင့္လို႔ေခၚတဲ့ မုိးျမင္းၿမိဳ႕နားကယိေလာ္႐ြာ”ဆိုတာ ကိုသြားေတြ႔ပါတယ္။

က်ေနာ္ဟာကနဲျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အေမေျပာတဲ့ေနရာက က်ေနာ္ေရာက္ေန တဲ့ေနရာျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ဒီၿမိဳ႕ကိုေ႐ွးတုန္းက ထိန္ယြဲ႔၊ ႐ွမ္းလို(ဒီခ႐ိုင္အတြင္းမွာ ႐ွမ္း႐ြာေတြအမ်ားႀကီး႐ွိပါတယ္) မိုးၿမဲလို႔ ေခၚၿပီး အခုေတာ့ထိန္ၿခံဳးလို႔ေခၚပါတယ္။ ယိေလာ္႐ြာကအခုထိန္ၿခံဳးရဲ႕ဆင္ေျခဖံုးျဖစ္ေနပါၿပီ။

ျမစ္ႀကီးနားနဲ႔အေ႐ွ႕ေနာက္ တန္းတန္း (ကားလမ္းနဲ႔) ကီလိုမီတာ၂၀၀ေတာင္မေ၀းပါဘူး။ လမ္းကလည္းေကာင္းေတာ့ ကားကိုျပင္းျပင္းေမာင္းရင္ သံုးနာရီသာသာနဲ႔ေရာက္ပါတယ္။ ဒီကိစၥကိုထိန္ၿခံဳးသားေတြ- သမိုင္းဆရာေတြေတာင္မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာျပမွ သိတာပါ။ ဦးက္႐ႊင္ရဲ႕အမ်ိဳးေတြလည္း ယိေလာ္မွာ႐ွိၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့သူတို႔လည္း မ်က္ေျချပတ္ေနတာ ၾကာပါၿပီတဲ့။

ၿပီးေတာ့မွ က်ေနာ္အခုေနေနရတာဟာ အေမ့ေဆာင္းပါးထဲကထိန္ၿခံဳးမွာပဲ ဆိုတာကိုအေမမ်ားသိရရင္ ဘယ္ လိုမ်ားေနမလဲလို႔ ေတြးၿပီးၿပံဳးေနမိပါတယ္။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဒီထိန္ၿခံဳးၿမိဳ႕ဟာေ႐ွးကတည္းက ဗမာျပည္နဲ႔၊ မႏၱေလးနဲ႔ အဆက္အဆံအသြားအလာမ်ားတဲ့ၿမိဳ႕ေဟာင္းတခုျဖစ္ေနပါတယ္။

ဒီၿမိဳ႕နဲ႔ဆယ္မိုင္မေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ‘ျမန္မာ႐ြာ’ဆိုတဲ့ ႐ြာ တ႐ြာေတာင္႐ွိပါတယ္။ အခုေနၾကတာကေတာ့ တ႐ုတ္ခ်ည့္ပါပဲ။ ဒါမွမဟုတ္လည္း ကာလၾကာလို႔တ႐ုတ္ျဖစ္ကုန္ၾက သလားမသိပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုေခၚတယ္ဆိုတာကို အေသအခ်ာ သုေတသနျပဳမယ့္သူမ႐ွိေတာ့ ဘယ္လိုကေန ဘယ္လိုဒီနာမည္ရခဲ့တယ္ဆိုတာ ဘာမွေရေရရာရာမသိရပါဘူး။

အဲဒီမွာ အရင္တုန္းကျမွဳပ္ခဲ့တဲ့ အ႐ိုးအိုးေတြဘာေတြ တူးေဖာ္လို႔ရတယ္၊ ေရးထားတဲ့စာေတြကိုဖတ္မရဘူးဆိုတဲ့အေျပာမ်ိဳးကိုပဲ ၾကားရပါတယ္။ အခုေခတ္က သမုိင္း ေလ့လာတယ္ဆိုတာကို အင္တာနက္ေပၚမွာအခ်က္အလက္႐ွာေန၊ ေရးေနၾကတဲ့ ေခတ္လိုျဖစ္ေနေတာ့ ဒီလိုအခ်က္ အလက္ေတြကို ဘယ္သူကမွသတိမထားမိပါဘူး။ စိတ္ပါ၀င္စားသုေတသနလုပ္မယ့္လူလိုေနတာပါ။

ဒီက တခ်ိဳ႕ဘုရားေက်ာင္းေတြမွာ ဗမာျပည္ကဆင္းတုေတာ္ေတြ- ထိုင္ကိုယ္ေတာ္ေရာ၊ ေလ်ာင္းေတာ္မူ-ရပ္ ေတာ္မူေရာ- ဘုရားစင္မွာတင္ထားၿပီးကိုးကြယ္ၾကတာလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ ပီဘိ စက်င္ေက်ာက္႐ုပ္တုေတာ္ေတြပါ။ တခ်ိဳ႕ေနရာမွာဆိုရင္ ဘယ္တုန္းကတည္းက လက္႐ွိေနရာကို ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာေတာင္ ေျပာႏိုင္တဲ့လူမ႐ွိေတာ့ ပါဘူး။

ဒီၿမိဳ႕နဲ႔ ဗမာျပည္နဲ႔ တခ်ိန္ကဘယ္ေလာက္အဆက္အဆံ႐ွိခဲ့တယ္ဆိုတာေျပာရရင္ ဒီၿမိဳ႕မွာပဲေျပာဆိုသံုးစြဲတဲ့ ေဒသိကစကားေတြထဲမွာ ဗမာစကားေတြ၀င္ေနတဲ့အထိပါပဲ။ ဥပမာ (ေရ)ပံုး၊ ခ်ိဳင့္(ထမင္းထည့္တဲ့ခ်ိဳင့္)၊ဆပ္ျပာ၊ မတ္ခြက္ စတာတို႔တ႐ုတ္သံနဲ႔ေျပာပါတယ္။ ဥပမာဆပ္ျပာဆိုရင္ ဆပ္ေျပာင္းလို႔အသံထြက္ပါတယ္။ ဒီကလူေတြက ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ေလာက္ျမင္ခ်ယ္ (ဗမာခရမ္းသီး)လို႔ေခၚၿပီး ၿပီးမာလကာသီးကိုေတာ့ ေလာက္ျမင္ေထာင္ (ဗမာမက္မံုသီး)လို႔ေခၚပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးသေဘၤာသီးကိုလည္း စမ္းေပါႀကီးလို႔ေခၚပါတယ္။ အဓိပၸာယ္က နဂိုကဒီအရပ္မွာမ႐ွိပဲ ဗမာျပည္ကမွတဆင့္ ေရာက္လာတယ္ဆိုတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ဒီကိုေရာက္ကာစတုန္းကဆိုရင္ အသက္ႀကီးတဲ့လူႀကီးေတြဟာ အပ္ခ်ဳပ္စက္ဆိုရင္ စင္းဂါး(Singer)မွ၊ စက္ဘီးဆိုရင္ရာေလး(Raleigh)မွ တကယ္ေကာင္းတာလို႔ေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာေျပာေလ့ ႐ွိတဲ့အတိုင္း တေသြမတိမ္းပါပဲ။ သူတို႔အဲဒီပစၥည္းေတြကို ဗမာျပည္ဘက္ကသယ္တာပါ။ ဟိုတုန္းက လမ္းပန္းဆက္ သြယ္ေရးဟာ ဗမာျပည္နဲ႔ပိုနီး၊ ပိုလြယ္ကူလို႔ပါ။ စက္ဘက္ေတြ၊ အပ္ခ်ဳပ္စက္ေတြကို လား၀န္တင္ေတြနဲ႔ သယ္ယူ လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

အလားတူ ဗမာျပည္ကေက်ာက္စိမ္းေလာက ကအသံုးအႏႈန္းမ်ားဟာလည္း တ႐ုတ္စကားနဲ႔ ထိန္ၿခံဳးေဒသိကစကားေတြျဖစ္ေန ပါတယ္။ ဥပမာ ေက်ာက္ကြမ္တယ္ (ေက်ာက္ကိုအေရာင္တင္တာ)၊ လန္႔ပန္း (အျပာေရာင္းစြက္တဲ့ေက်ာက္)၊ ထယ္လံုးစိမ္း(တစ္လံုးလံုးစိမ္းၿပီး အေရာင္ ေျခာက္တဲ့ေက်ာက္)၊ ႐ွင္းၾကလု (အစိမ္းထဲမွာအမည္းအစက္အေျပာင္ေတြပါတဲ့ေက်ာက္) စတာေတြပါပဲ။

ေနာက္ေျပာဖို႔လိုတာတစ္ခုက အဂၤလိပ္ကိုျပန္တိုက္တဲ့ မကၡရာမင္းသားရဲ႕သားႏွစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ေစာရန္ပိုင္နဲ႔ေစာ ရန္ႏိုင္မင္းသားညီအစ္ကိုထဲက အစ္ကိုေစာရန္ပိုင္ဟာအဂၤလိပ္အဖမ္းခံရၿပီး အိႏၵိယကိုအပို႔ခံခဲ့ရပါတယ္။

ညီျဖစ္သူ ေစာရန္ပိုင္ေခၚ ေခ်ာင္းခြမင္းသားဟာ႐ွမ္းျပည္ကို တက္ၿပီးအင္အားစု၊ လႈပ္႐ွားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အင္အားမမွ်လို႔ ဆုတ္ခြာ လာရတာ တ႐ုတ္ျပည္ထဲအထိေရာက္လာပါတယ္။ တ႐ုတ္ဘက္က သူ႔ကိုအဲဒီတုန္းက အုပ္ခ်ဳပ္မႈတည္ၿငိမ္ၿပီး လံုၿခံဳ စိတ္ခ်ရတဲ့ထိန္ၿခံဳးမွာ သူ႔ကိုအိမ္ေပးထားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးသင့္ေတာ္စြာလည္း ေထာက္ပံ့ေပးထားပါတယ္။

သူ႔ကို “က်ီအန္းေကာ့”လို႔တ႐ုတ္နာမည္ေပးထားတယ္လို႔ ဆရာျမသန္းတင့္ေရးတဲ့”ေတာင္သမန္ေလညွင္းေဆာ္ေတာ့”အထဲမွာ ဖတ္ရဖူးပါတယ္။ သူကဒီမွာ ဗိေႏၶာေဆးေရာင္းသလိုလိုလည္း အရပ္စကားေျပာသံၾကားရပါတယ္။

က်န္ပါေသးတယ္။ ၁၉၅၁ခုႏွစ္ကထုတ္ခဲ့တဲ့ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕”ေငြႏွင္းမံႈမံႈ”၀တၳဳပါ။ အဲဒီအထဲမွာ ဆရာက သူ႔ဇာတ္လိုက္ဟာ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ေတြနဲ႔ ထိန္ၿခံဳးကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီး ဒီကတ႐ုတ္မေလး၀မ္ေမနဲ႔ရည္းစား ျဖစ္ၾကတယ္ဆိုၿပီးဇာတ္လမ္းဖြဲ႕ထားပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးမွာအခ်စ္ေရးနဲ႔စစ္ေရးေ႐ြးရေတာ့မွ ေငြႏွင္းမႈံမံႈထဲမွာ ခြဲခဲ့တယ္လို႔ ေရးခဲ့တာမွတ္မိေနပါတယ္။

ထိန္ၿခံဳးနဲ႔ ၃-၄ ကီလိုမီတာေလာက္ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ ေဟာ္႐ႊင့္ဆိုတဲ့ ႐ြာႀကီးတ႐ြာ႐ွိပါတယ္။ ႐ြာဆိုေပမဲ့ၿမိဳ႕ ကေလး တၿမိဳ႕ေလာက္႐ွိၿပီး ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ အင္မတန္စည္ကား၊ ၀င္ေငြေကာင္းေနတဲ့ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဟာ္႐ႊင့္ ကို တ႐ုတ္ျပည္သားေတြဟာ အိုဗာစီး႐ြာႀကီးလို႔ေခၚၾကပါတယ္။

အေၾကာင္းကေတာ့ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ ဒီ႐ြာႀကီးက လူေတြဟာ တျခားႏိုင္ငံေတြထြက္သြားၾကတာသိပ္မ်ားလို႔ပါ။ အထူးသျဖင့္အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွတိုက္ပါ။ ဒီလိုနဲ႔နည္းနည္း စနဲနာလိုက္ေတာ့ မႏၱေလးက ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့အိုဗာစီးတ႐ုတ္ တစ္၀က္ေလာက္ဟာဒီ႐ြာႀကီးက အဆက္ေတြျဖစ္ေန ပါတယ္။ အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ ဗမာစကားလံုးေတြကိုသံုးတာ ဒီေနရာမွာအမ်ားဆံုးပါပဲ။ သူတို႔က ဒုကၡဆိုတဲ့စာလံုးကုိ ေတာင္ (ဗမာအသံထြက္အတိုင္း) သံုးတတ္ပါတယ္။

တိုက္ဆိုင္လို႔တစ္ခုေျပာခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါက ယခင္က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးေဒါက္တာေက်ာ္ျမင့္ အေၾကာင္းပါ။ သူတို႔မိသားစုနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုဟာ အင္မတန္မွ႐င္းႏွီးပါတယ္။ သူ႔မိဘမ်ားကလည္းမႏၳေလးမွာ စကၠဴေရာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့အဖိုးနဲ႔အေမကလည္း မႏၱေလးမွာစကၠဴေရာင္းဆိုေတာ့ ေ႐ွးကတည္းကသိကၽြမ္းေနၾကတာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သူ(ပထမအႀကိမ္)အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလူပ်ိဳရံလုပ္ရပါတယ္။ သူတို႔ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲ စိန္ပီတာ-ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြဆိုေတာ့ အားလံုးမွာအဂၤလိပ္နာမည္ေတြ႐ွိၾက ပါတယ္။

သူ႔အဂၤလိပ္နာမည္က ဟယ္ရီရင္း (Harry Yin) ပါ။ ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္တို႔အားလံုးကသူ႔ကို ကိုဟယ္ရီလို႔ေခၚ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့မိဘမ်ားကလည္း ေမာင္ဟယ္ရီလို႔ပဲေခၚပါတယ္။ ဘယ္သူမွတျခားနာမည္နဲ႔ေခၚတာမၾကားဖူးပါဘူး။ သူက လူရည္လည္းသန္႔၊ အေနအထိုင္အေျပာအဆိုလည္းမြန္ရည္၊ ေက်ာင္းစာလည္းေတာ္ဆိုေတာ့ တစ္ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ အငယ္ေတြ သိပ္အားက်ရတဲ့လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႔အသက္ကကၽြန္ေတာ့အစ္ကိုထက္ တစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာတစ္တန္းႀကီးလို႔ဒီလို ေျပာတာပါ။

ငယ္ငယ္ေလးကတဲက ကၽြန္ေတာ့ေခါင္းထဲမွာ သူနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားလို႔မေပါက္တဲ့ျပႆနာတခု႐ွိခဲ့ ါတယ္။ အဲဒါကေတာ့သူ႔အေဖနာမည္ေရာ၊ အေမနာမည္ေရာမွာ ‘ရင္း’ဆိုတဲ့စာလံုးမပါဘဲနဲ႔ သူ႔နာမည္ကဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဟယ္ရီရင္းျဖစ္ေနရတာလဲဆိုတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ တေလာကေတာ့ မႏၱေလးမွာေမြး၊ မႏၱေလးမွာႀကီးျပင္းတဲ့ အိုဗာစီးတ႐ုတ္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ဒီမွာေတြ႔ပါတယ္။ သူကအခု မႏၱေလး မွာမေနေတာ့ပါဘူး။ အထက္ဘက္ေျပာင္းသြားပါၿပီ။ သူကလည္း ဒီေဟာ္႐ႊင့္႐ြာအဆက္ပါ။ ဒါနဲ႔သူနဲ႔ မႏၱေလးေရာက္ တ႐ုတ္ျပည္ေပါက္ေတြအေၾကာင္းေျပာၾကရင္း ကိုဟယ္ရီ႕အေၾကာင္းဆီေရာက္သြားပါေရာ။ သူတို႔ခ်င္းတ႐ုတ္ခ်င္းပိုသိ မွာပဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကည္းကကၽြန္ေတာ့္ေခါင္း ထဲမွာတည္႐ွိေနတဲ့ ပေဟဠိအေၾကာင္းေမးၾကည့္ပါတယ္။

ဒီအခါမွာသူကတဟားဟားရီၿပီး “ခင္ဗ်ားကလဲဗ်ာ၊ သူတို႔မ်ိဳး႐ိုး နာမည္ကတ႐ုတ္လို”ရင္း”ဗ်။ ေဟာဒီေဟာ္႐ႊင့္က။ သူ႔အေဖရဲ႕အစ္ကိုအရင္းေတြဒီမွာ႐ွိေသးတယ္။ အေမြဆိုင္အိမ္ေျမေတြလည္း႐ွိေသးတယ္”လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ဒီေတာ့မွ လိပ္ပတ္လည္သြားေတာ့တာေပါ့။။

တစ္ဆက္ထဲစဥ္းစားမိတာက အခုအခ်ိန္မွာငါနဲ႔ကိုဟယ္ရီတို႔ျပန္ေတြ႔လို႔ ဒါေတြေျပာ ျပရင္သူေတာ့အံ့ၾသမွာပဲ။ ဒါ့အျပင္ကၽြန္ေတာ္က တ႐ုတ္လိုသူ႔ကို မႈတ္လိုက္ရင္ပိုအ့ံၾသမွာ (သူကတ႐ုတ္စကားမတတ္ သေလာက္ပါ)လို႔လည္း ေတြးမိပါေသးတယ္။

ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုအင္မတန္ခ်စ္၊ ကိုယ့္အိမ္နဲ႔မိသားစုကုိအင္မတန္ခင္တြယ္တဲ့လူက တ႐ုတ္ျပည္ယူနန္ျပည္နယ္ထဲက ထိန္ၿခံဳးကိုေရာက္ေနၿပီး ဒီထိန္ၿခံဳးကအဆက္ကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ၀န္ႀကီးျဖစ္ေန ပါတယ္။

ဒါဟာလက္ေတြ႔ပါ။

ဖိုးသံ(လူထု)
source...... ေန႔သစ္